Η Σοφία Κόκκαλη, που τη γνωρίσαμε από την ταινία Μικρά Αγγλία του Παντελή Βούλγαρη, μόλις ολοκλήρωσε τα express γυρίσματα για το νέο φιλμ του Αλέξανδρου Βούλγαρη, γιου του μεγάλου δημιουργού, με τον οποίο δεν έχει σταματήσει να συνεργάζεται από τότε τόσο στον κινηματογράφο όσο και στο μουσικό του project The Boy. Στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κανών, η ταινία Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς της Ζακλίν Λέντζου, στην οποία πρωταγωνιστούσε, απέσπασε το μεγάλο βραβείο μικρού μήκους. Ενώ, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας κέρδισε το βραβείο για την Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία για την ίδια ταινία Έκτορας Μαλό – Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς, αλλά και για το Όταν Ήμουν στο Λύκειο, Ήμουν Ερωτευμένος με την Άννα της Ελένης Μητροπούλου με την αιτιολογία «Για τη λεπτή ισορροπία μεταξύ σιωπής και φλυαρίας, κίνησης και ακινησίας, εντονου και άδειου βλέμματος». Τον χειμώνα που μας πέρασε έδωσε μια εκρηκτική ερμηνεία στην ιδιαίτερη Αντιγόνη της Λένας Κιτσοπούλου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Στον ίδιο χώρο θα τη συναντήσουμε και πάλι το φθινόπωρο στο έργο Το Σώσε, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Έκτορα Λυγίζου. Πρόκειται για μια φάρσα τριών πράξεων. Σε καθεμία από αυτές, ένας θεατρικός θίασος παίζει την ίδια πράξη στην πρόβα τζεναράλε, στη μέση της περιοδείας και στο τέλος της.
Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της παράστασης;
Το ότι υποδυόμαστε τους ηθοποιούς, αλλά και τους ήρωες που υποδύονται αυτοί οι ηθοποιοί. Πρόκειται για ένα έργο μέσα στο έργο. Είναι μια φάρσα γεμάτη παρεξηγήσεις μέσα από την οποία βλέπει κανείς πώς διαβρώνεται μια παράσταση από τις διαπροσωπικές σχέσεις του θιάσου, αλλά και από την προσωπικότητα και τη νεύρωση του καθενός. Είναι πολύ κοντά στο ύφος των Marx Brothers. Η ποιότητά του είναι τέτοια που ο θεατής μπορεί να γελάσει, αλλά και να νιώσει το στομάχι του να σφίγγεται την ίδια στιγμή.
Τι ενδιαφέρον μπορεί να έχει μια φάρσα;
Μια φάρσα βασίζεται στις παρεξηγήσεις, δεν κρύβει κάτι πιο βαθύ. Όμως εμείς επιμένουμε πολύ στη σωματική εξωστρέφεια και στην ενέργεια που εκλύεται πάνω στην σκηνή, όταν οι διττοί αυτοί χαρακτήρες συγκρούονται με τα συναισθήματά τους. Φυσικά, δεν είναι Ίψεν, ούτε το Μετά την Πρόβα του Μπέργκμαν. Αλλά, ό,τι επιπλέον νιώσει ο θεατής, κέρδος είναι.
Έχετε ξανακάνει κάτι αμιγώς κωμικό;
Όχι, αλλά έκανα πράγματα που κατέληξαν να έχουν χιούμορ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με γέλιο που προκαλείται κυρίως από το σωστό timing. Το έργο είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να σε κάνει να γελάς με κάτι πολύ κλισέ. Οι ηθοποιοί κάνουμε προσπάθειες να αποβάλλουμε τα κλισέ, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες μπορούν κι αυτά να γίνουν ξεκαρδιστικά. Και, μάλιστα, με πολύ απλό τρόπο. Τώρα, αν πίσω από ένα κλισέ μπορεί κάποιος να ανακαλύψει και μια υπαρξιακή αγωνία, ακόμα καλύτερα.
Με τα κλισέ εκτός θεάτρου πώς τα πάτε;
Βρίσκω μια ανακούφιση σε αυτά. Τα παρατηρώ και τα συμπαθώ. Δεν νομίζω ότι τα αποφεύγω, αλλά δεν με ενοχλούν.
Η μέχρι τώρα πορεία καθώς και οι συνεργασίες σας δείχνουν ότι τα έχετε αποφύγει.
Μετά τη σχολή δεν είχα κριτήριο επιλογής. Το μόνο που ήξερα από πολύ νωρίς ήταν ότι ήθελα να κάνω σινεμά. Οπότε αυτό το φρόντισα εξαρχής. Από εκεί και πέρα συναντήθηκα με κάποιους ανθρώπους και μαζί τους δημιούργησα αυτή την πορεία που λέτε. Αλλά δεν κόπιασα για να πηγαίνω από τη μια ξεχωριστή δουλειά στην άλλη. Δημιουργοί όπως η Λένα Κιτσοπούλου και ο Αλέξανδρος Βούλγαρης με είχαν γοητεύσει πολύ πριν συνεργαστώ μαζί τους, αν εννοείτε αυτές ιδιαίτερες συνεργασίες. Ο τρόπος που δουλεύουν μου είναι πάρα πολύ ταιριαστός και οικείος. Και μου άνοιξαν νέους ορίζοντες. Μαζί τους νιώθω καλύτερα. Είναι τόσο απλό: οδηγούμαι από τους ανθρώπους και το έργο τους. Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη πορεία, ακολουθώ την ροή από άνθρωπο σε άνθρωπο και από συνεργασία σε συνεργασία.
Δεν σας απασχολεί η απήχηση του κάθε project;
Φυσικά. Δεν θέλω να παίζω σε παραστάσεις που δεν έχουν επιτυχία.
Όμως και η επιτυχία έρχεται. Πριν από λίγο καιρό η ταινία Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς της Ζακλίν Λέντζου στην οποία πρωταγωνιστήσατε απέσπασε το πρώτο βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Καννών.
Ναι. Η ταινία της Ζακλίν είναι μια αισθητική εμπειρία πολύ απλή, γλυκιά, λεπτή, που αφορά ένα πλάσμα με έντονη εσωτερικότητα. Μοιάζει να έχει παγιδευτεί κάπου ανάμεσα στο κορίτσι που κρύβει μέσα της και στη γυναίκα που προσπαθεί να γίνει. Είναι ένα ιδιαίτερο πορτρέτο που διεγείρει τις αισθήσεις μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Αυτό το κορίτσι έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα όνειρά του. Εσείς;
Διαβάζω πολύ φιλοσοφία, αλλά παραδέχομαι ότι στο παρελθόν δεν είχα παρατηρήσει τη σύνδεση ανάμεσα στην ψυχολογία και τα όνειρά μας. Πλέον μπορώ να καταλάβω ότι υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα λειτουργία μέσα από την οποία αποκαλύπτονται πράγματα. Είναι μια πηγή ανάγνωσης του αισθητικού μας κόσμου και καλό είναι να μην την αγνοούμε.
Τι σας συναρπάζει στη φιλοσοφία;
Η φιλοσοφία βρίσκεται παντού. Με βοηθάει πολύ να διαβάζω τέτοια κείμενα γιατί νιώθω ότι αποκτώ καινούριες δυνατότητες. Ξαφνικά είναι σαν να παρακολουθείς όσα κάνεις εσύ και οι γύρω σου από ψηλά. Σαν πουλί. Γίνεσαι καλύτερος παρατηρητής. Μαθαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους. Γίνεσαι καλύτερος οδηγός του εαυτού σου.
Με τα άλλα όνειρα πώς τα πάτε;
Από αυτά έχω πολλά. Αλλά προτιμώ να τα αποκαλώ φαντασιώσεις. Όνειρα γίνονται στην καλύτερη περίπτωση. Σχετίζομαι πολύ με αυτά. Τα κουβαλάω από πολύ μικρή. Θα τα περιέγραφα κυρίως σαν παιδικές επιθυμίες για το πώς θέλω να βιώσω την αγάπη, τον έρωτα, την τέχνη. Την ίδια τη ζωή. Τα όνειρα είναι η δύναμη που με έφερε εδώ που είμαι. Τώρα, βέβαια, είμαι στη φάση που θέλω να αρχίσω λίγο να την ελέγχω.
Γιατί;
Γιατί όλη αυτή η ορμή των ονείρων χρειάζεται και μια φειδώ. Όσο μεγαλώνω η πίστη δεν χάνεται, αλλά θεωρώ ότι πρέπει να ανανεώνεται και να αναδιαμορφώνεται.
Ποια είναι η πιο τρελή σας φαντασίωση;
Αυτό που μου συμβαίνει είναι μια πολύ ωραία φαντασίωση. Το γεγονός ότι έχω μπει ολόκληρη μέσα σε αυτή τη δουλειά και έχω επικοινωνήσει με δημιουργούς με τους οποίους φτιάξαμε μαζί κάτι μαγικό, με καλλιτεχνικούς όρους. Αν αυτό συνεχιστεί, δεν με νοιάζει πού θα φτάσει.
Τι μπορεί να σας απογοητεύσει;
Κάποιες εικόνες. Μια μέρα ένας ταξιτζής είχε σταματήσει στα Άνω Πετράλωνα και πετούσε λαχανικά σε έναν κάδο. Τα μισά πέφτανε έξω και αυτός συνέχιζε να τα πετάει. Αυτή η εικόνα, μαζί με τον ήχο των λαχανικών στην άσφαλτο και τις κόρνες από τα αυτοκίνητα που είχαν σταματήσει πίσω από το ταξί είναι από τα πιο απογοητευτικά πράγματα που έχω δει.
Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό;
Χτες ξεκίνησα το Πέρα από την Αρχή της Ηδονής του Φρόιντ.
Όταν δεν διαβάζετε, τι άλλο κάνετε; Βλέπετε σειρές;
Αγάπησα με πάθος τους ήρωες του The End of the F++++ World. Ένα καλοκαίρι, το How I Μet Your Mother μπορεί και να μου έσωσε τη ζωή.
Τι σας αρέσει τόσο στον κινηματογράφο και τον κυνηγάτε;
Με γοητεύει αυτή η μαγική στιγμή της κάθε λήψης που είναι τόσο έντονη και τόσο σημαντική. Αυτό εμένα με κρατά σε εγρήγορση. Υπάρχει και στο θέατρο, αλλά εκεί ο χρόνος κυλά αλλιώς. Στο σινεμά νιώθεις σαν να πετάς.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Μόλις τέλειωσαν τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Ολοκληρώθηκε μέσα σε οκτώ μέρες. Μπορεί να είναι και παγκόσμιο ρεκόρ… Μιλά για τέσσερα κορίτσια που συναντιούνται έπειτα από ένα πολύ δυσάρεστο γεγονός σε μια παραλία, για μία ημέρα. Μετά το τέλος της παράστασης Το Σώσε θα ξεκινήσω γυρίσματα για τη νέα ταινία The Digger του Τζώρτζη Γρηγοράκη. Είναι μια ιστορία με αφετηρία της το θέμα των Σκουριών στη Χαλκιδική.
Info: Η παράσταση Το Σώσε ανεβαίνει στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από 10-27/10. Περισσότερες πληροφορίες: sgt.gr
