Ο Ρομάν Φλομπέρ υποφέρει από μια ακραία μορφή υποχονδρίας, κάνοντας αδύνατη τη συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους ή απλές κοινωνικές περιστάσεις εξαιτίας της εμμονής του με τα βακτήρια, ανύπαρκτες παθήσεις και το δικό του, αναπόφευκτο τέλος.
Ο μόνος φίλος που του απομένει είναι, φυσικά, ο γιατρός του, Ντιμίτρι (Καντ Μεράντ, ο συμπρωταγωνιστής του Μπουν στους «Βόρειους») ο οποίος όμως βλέπει την υπομονή του να εξαντλείται όταν ο Ρομάν τού φορτώνεται στο σπίτι.
Θέλοντας να του δείξει πώς είναι τα πραγματικά προβλήματα μήπως και αυτό τον ταράξει αρκετά ώστε να σταματήσει τις υπερβολές, ο Ντιμίτρι φέρνει τον Ρομάν σε μια αποστολή βοήθειας προσφύγων από την φανταστική χώρα «Τσερκιστάν», από την οποία κατάγεται.
Ο Ρομάν όμως θα μπλέξει χειρότερα, αφού λόγω μιας παρεξήγησης θα πάρει κατά λάθος την ταυτότητα του επικεφαλής της αντίστασης ενάντια στο τυραννικό καθεστώς του Τσερκιστάν, και θα πρέπει να συνεχίσει το ψέμα όταν ερωτευτεί την πολιτικοποιημένη αδερφή του Ντιμίτρι που θα τον πάρει υπό την προστασία της.
Μοιάζοντας σχεδόν σαν το αποτέλεσμα ενός πανικόβλητου μίτινγκ του Μπουν με τους συντελεστές τους, οι οποίοι αποφάσισαν εν μέσω γυρισμάτων ότι μια κωμωδία με πρωταγωνιστή έναν υποχόνδριο έχει δυνατότητα για δύο, το πολύ τρεις, αστείες σκηνές, και άρα πρέπει να πάρουν μία εντελώς απίστευτη στροφή στην ιστορία τους, το «Σουπερχόνδριος» είναι μία σχιζοφρενική μίξη δύο διαφορετικών κόνσεπτ, τα οποία έχουν ως μόνο κοινό την επίπεδη, χωρίς έμπνευση εκτέλεση.
Ο Μπουν έχει αρκετές ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του για σωματική κωμωδία (και ο 'χορός' του στο μετρό για να αποφύγει να αγγίξει οπουδήποτε είναι ένα διασκεδαστικότατο παράδειγμα) αλλά και την τάση του να προμοτάρει τις δικές του κλοουνίστικες μούτες, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα και κυρίως την πλοκή, η οποία εξελίσσεται σε μία προσβλητικά ανόητη, βαθιά βαρετή ιστορία.
Σε αυτά τα υπόλοιπα περιλαμβάνονται, δυστυχώς, και οι συμπρωταγωνιστές του, οι οποίοι έχουν κολλήσει με μονότονους ρόλους, τίποτα παραπάνω από απλά συμπληρώματα σκηνών στις οποίες ο Μπουν δίνει το δικό του σόου. Είναι ένα ευχάριστο σόου κάποιες στιγμές – σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να είναι αρκετό από μόνο του.
