Το νέο επεισόδιο της διαστρικής εποποιίας έχει νέο καπετάνιο στο σκηνοθετικό τιμόνι (ο Τζάστιν Λιν των «Fast and the Furious») για να συνεχίσει να προσφέρει απλόχερα θεαματικές σεκάνς δράσης, προμοτάροντας ταυτόχρονα το δυνατό χαρτί της σειράς: ρετρό νοσταλγία και πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που συνδέονται με δεσμούς αγάπης με το πολυπληθές κοινό μιας σειράς που φέτος κλείνει 50 χρόνια ζωής.
Ο Τζέι Τζέι Έιμπραμς παραχωρεί τη σκηνοθετική καρέκλα στον Τζάστιν Λιν, για το τρίτο μέρος του ανανεωμένου franchise που ο ίδιος επαναθεμελίωσε, κυρίως έπειτα από το αναπάντεχα φρέσκο «Star Trek» (2009) και λιγότερο μέσα από το «Star Trek Into Darkness» (2013) που κινήθηκε σε πιο ασφαλή νερά. Αυτή τη φορά, η επιλογή του Ταϊβανέζου σκηνοθέτη τεσσάρων εκ των συνολικά επτά «Fast and the Furious» αποτελεί μία στρατηγικού χαρακτήρα παράδοση σκυτάλης εκ μέρους του παραγωγού εδώ Έιμπραμς, καθώς η σειρά κινείται ξεκάθαρα σε δύο άξονες: αφενός το χορταστικό θέαμα, αφετέρου στην εμβάθυνση της μυθολογίας μέσα από την εστίαση στους αγαπημένους χαρακτήρες που απαρτίζουν το πλήρωμα του Enterprise. Για το πρώτο, εγγύηση αποτελεί ο Λιν, ένας filmmaker με δεδομένα διαπιστευτήρια στο χτίσιμο απαιτητικών σεκάνς δράσης. Για το δεύτερο, υπάρχει η χιουμοριστικά σπιρτόζικη πένα του Σάιμον Πεγκ, που πέραν από το ρόλο του Σκότι, μηχανικού του σκάφους, συνυπογράφει το σενάριο της ταινίας.
Στο «Star Trek Beyond», ο κυβερνήτης Τζέιμς Τ. Κερκ (Κρις Πάιν), ο Σποκ (Ζάκαρι Κουίντο), ο Δρ. Μπόουνς (Καρλ Ούρμπαν), ο Τσέκοβ (Άντον Γιέλτσιν) και το υπόλοιπο πλήρωμα του θρυλικού διαστημοπλοίου συνεχίζουν να εξερευνούν τις πιο απόμακρες περιοχές του διαστήματος. Ένας μυστηριώδης εχθρός, ωστόσο, έχει στήσει θανάσιμη παγίδα στο Enterprise, σκορπίζοντας τα μέλη του εδώ κι εκεί, οδηγώντας τους παράλληλα στο να αμφισβητήσουν όσα νομίζουν πως γνωρίζουν για την Ομοσπονδία και τα ιδανικά που αυτή πρεσβεύει.
Ένα από τα καλύτερα 3D που έχουμε δει σε live-action ταινία και εκρηκτικές σκηνές δράσης δίνουν ένα χαρακτήρα απενοχοποιημένου υπερθεάματος στο νέο «Star Trek», ικανού να αποζημιώσει όχι μόνο τους φίλους μιας σειράς που φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια ζωής σε μικρή και μεγάλη οθόνη, αλλά και όσους απολαμβάνουν με την ψυχή τους πάσης φύσεως διαστημικές εποποιίες. Έτσι, όλες οι εξεζητημένες μανούβρες που κινηματογράφησε ο Λιν στους «Μαχητές των Δρόμων» μοιάζουν με μια μακρά περίοδο προετοιμασίας έως ότου αναλάβει την πυραυλοκίνητη παραγωγή του «Star Trek», εκεί όπου οι αστρικές καταδιώξεις αποτελούν για τον ίδιο πεδίο δόξης λαμπρό. Αυτονόητα επίσης παραμένουν αν και πάντα διακριτικά υπογραμμισμένες, οι ρετρό πινελιές που συνδέουν απευθείας με τον πυρήνα της μυθολογίας της σειράς, ενώ το σκόρπισμα των βασικών χαρακτήρων σε δυάδες έπειτα από την καταστροφική επίθεση που δέχεται το Enterprise στο πρώτο μέρος της ταινίας, παραχωρεί απλόχερα φιλμικό χώρο προκειμένου να διερευνηθούν τα δυναμικά των μεταξύ τους σχέσεων. Οι δεύτερες σκέψεις του Κερκ σχετικά με το ρόλο του έρχονται σε αντίθεση με τον ασίγαστο ενθουσιασμό του Τσέκοβ αναφορικά με την αποστολή τους, η ασυμβατότητα μεταξύ του Σποκ και του Μπόουνς δίνει νέα διάσταση στη μεταξύ τους φιλία, ενώ η γνωριμία του Σκότι με την εξωγήινη Τζέιλα (Σοφία Μπουτέλα) δίνει χώρο για ένα ανάλαφρο φλερτ, επενδεδυμένο με το έμφυτο κωμικό ταλέντο του Σάιμον Πεγκ.
Περνώντας στον «κακό» της υπόθεσης, η αλήθεια είναι πως ο Ίντρις Έλμπα περνά ως φιγούρα στη σκιά του πήχη Κάμπερμπατς που είδαμε στο προηγούμενο φιλμ, αφήνοντας κάπως απρόσωπη την περίφημη απειλή γύρω από την οποία απειλείται η Ομοσπονδία. Την ίδια στιγμή, το σαράκι του μόνιμου κυνηγητού της μιας μίνι-κλιμάκωσης μετά την άλλη μπουκώνουν αφηγηματικά τον περιπετειώδη χαρακτήρα του «Star Trek», τεμαχίζοντάς τον σε «επεισόδια» δράσης που συχνά δεν ξεπερνούν τον φιλμικό χρόνο του ενός λεπτού, υπό το σχήμα του εκάστοτε νέου προβλήματος που προκύπτει, την εύρεση και περιγραφή μιας σύντομης λύσης (συνήθως δια στόματος Πεγκ που ως μηχανικός Enterprise λύνει και δένει και φυσικά επεξηγεί) και της συνεπακόλουθης κορύφωσης της δράσης.
Πέραν ωστόσο των δεδομένων χαρακτηριστικών που ορίζουν το νέο κεφάλαιο της saga, υπάρχει και ο απροσδιόριστος παράγοντας της συγκυρίας που πάντα παίζει τα δικά της παιχνίδια με την κινηματογραφική εμπειρία. Σαν εκείνη που έφερε η προ μηνών υπερεπιτυχημένη κυκλοφορία του τελευταίου, εντυπωσιακού επεισοδίου του «Star Wars» (επίσης δια χειρός Έιμπραμς), μετριάζοντας εν μέρει τον αντίκτυπο που θα είχε το νέο «Star Trek» αν έβγαινε ερήμην του μεγάλου «διαστρικού» ανταγωνιστή του. Ή σαν εκείνη που αφορά στον σοκαριστικό χαμό του Γιέλτσιν, η καταλυτική παρουσία του οποίου και εδώ ξυπνά μνήμες από το σύνδρομο-Λέτζερ, τότε που αποχαιρετούσαμε λίγο-λίγο ακόμα έναν εξαιρετικό νέο ηθοποιό μέσα από τις τελευταίες μεταθανάτιες παραστάσεις του στο πανί. Το «Star Trek Beyond», άλλωστε, αφιερώνεται στους τίτλους τέλους τόσο στον Άντον («For Anton»), όσο βεβαίως και στη μνήμη του Λέοναρντ Νίμοϊ, του θρυλικού Σποκ που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη σειρά.
