Στην Τεχεράνη του 1988, οι προσπάθειες της Σιντέχ να συνεχίσει τις σπουδές Ιατρικής που άφησε στη μέση λόγω του γάμου και της εγκυμοσύνης της, πέφτουν στο κενό. Το άκρως συντηρητικό καθεστώς της χώρας δεν βλέπει με καλό μάτι την φοίτηση των γυναικών στα πανεπιστήμια, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δυναμικές προσωπικότητες που έχουν αναπτύξει έντονη πολιτική δράση, όπως η νεαρή Ιρανή.
Καθώς ο πόλεμος μεταξύ Ιράν και Ιράκ μαίνεται ανεξέλεγκτος, ο σύζυγος της Σιντέχ καλείται να υπηρετήσει στον στρατό και η νεαρή μητέρα μένει μόνη με την μικρή Ντόρσα, σε ένα διαμέρισμα της ρημαγμένης από τις εχθροπραξίες πρωτεύουσας. Τα ιρακινά πολεμικά αεροπλάνα επιχειρούν καθημερινά πάνω από τον ουρανό της πόλης και οι ένοικοι της πολυκατοικίας της Σιντέχ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους όταν ένας πύραυλος καρφώνεται σε ένα από τα διαμερίσματα.
Σύντομα, όμως, οι σειρήνες των βομβαρδισμών είναι το τελευταίο πράγμα που φαίνεται να τρομάζει την μητέρα και το κοριτσάκι της καθώς μία ιδιαίτερα απόκοσμη οντότητα με ανεξάντλητες υπερφυσικές δυνάμεις βάζει στο μάτι και τις δυο τους. Και αν το μακάβριο σχέδιό της αρχίζει με την κλοπή της αγαπημένης κούκλας της μικρής, τότε συνεχίζεται με το λυσσασμένο ανθρωποκυνηγητό που εξαπολύει με σκοπό να εγκλωβίσει και να παρασύρει μαμά και κόρη για πάντα στα αρχέγονα σκοτάδια της Μέσης Ανατολής.
Ο γεννημένος στο Ιράν αλλά εγκατεστημένος στο Λονδίνο, Μπαμπάκ Ανβάρι, βάζει την υπογραφή του σε ένα σπάνιας ωριμότητας ντεμπούτο το οποίο πριν ακόμα την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Σάντανς, είχε ήδη εξασφαλίσει συμβόλαιο με την κορυφαία streaming πλατφόρμα του Netflix. Αυτό από μόνο του δηλώνει πολλά, τόσο για την ποιότητα όσο και για τις εμπορικές προοπτικές μιας αμιγώς arthouse ταινίας η οποία επιλέγει το ρίσκο των φαρσί διαλόγων για να το μετατρέψει τελικά σε βασικό ατού της, ενσωματώνοντας ακόμη και την πρόζα στην διαρκώς απειλητική ατμόσφαιρα που την στοιχειώνει.
Φανταστείτε τον Ασγκάρ Φαραντί να γυρίζει μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου που να λειτουργεί έξοχα και ως πολιτική αλληγορία, και θα καταλάβετε απόλυτα γιατί αυτό το αξιοθαύμαστο εγχείρημα του Ανβάρι απογειώνεται από τα στενά όρια του είδους σε υψηλή τέχνη. Από την μία, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει το αριστοτεχνικό ντεκουπάζ του Ιρανού σκηνοθέτη: τα σταθερά κάδρα του πρώτου μισού του φιλμ με τα οποία εισάγει τον θεατή στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο που διαδραματίζεται η ιστορία δίνουν την θέση τους σε μια κάμερα που κινείται σαν δαιμονισμένη και εκμεταλλεύεται και την παραμικρή ίντσα του σινεμασκόπ καρέ της για να ενισχύσει την κλιμάκωση της δραματουργίας μέχρι και το αποστομωτικό φινάλε.
Από την άλλη, ο Ανβάρι είναι πραγματικά αξιέπαινος για την ψυχραιμία που διατηρεί στην πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα, φροντίζοντας να τοποθετήσει επιμελώς τα αιχμηρά του σχόλια για τον σεξισμό του μετα-επαναστατικού καθεστώτος της χώρας του και προικίζοντας έτσι το «Στη Σκιά του Φόβου» με έναν φεμινιστικό τόνο που σπάνια συναντά κανείς σε ταινίες του είδους.
