Ένας άντρας τρέχει. Ένα remix τον Prodigy ακούγεται δυνατά στα ηχεία. Αυτή τη φορά όμως δεν βρισκόμαστε στους βρώμικους δρόμους του Εδιμβούργου. Ο άντρας τρέχει σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου Οι καιροί έχουν αλλάξει. 21 χρόνια μετά ο Ρέντον (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) τρέχει. Αυτή τη φορά έχει να ξεφύγει από τον πιο αναπόδραστο παράγοντα της ζωής: τον χρόνο.
Flash back 21 χρόνια πριν, τότε που το «Trainspotting» του Ντάνι Μπόιλ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ίρβιν Γουέλς, χρειαζόταν εισαγγελική άδεια για να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες. Η ταινία σε μια εξαιρετική συνθήκη ιστορικής, χρονικής, καλλιτεχνικής συγκυρίας ταύτισε το κοινό με την αλητοπαρέα του Εδιμβούργου και η συνάντηση αυτή, χάρισε ίσως ένα από τα πιο αξέχαστα, ηλεκτρισμένα, φιλμικά τριπάκια της δεκαετίας του ‘90 . Το σάουντρακ με τα τραγούδια των Underworld, Lou Reed, New Order κ.α. και φυσικά η λάγνα επίκληση του «Lust for Life» του Iggy Pop συμπλήρωναν εμφατικά με ήχο, αυτά που η κάμερα του Ντάνι Μπόιλ συνέλαβε απενοχοποιημένα. Η παρέα που δυο χρόνια πριν είχε στήσει «Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων» είχε οργανώσει το καλύτερο deal και η κινηματογραφική τριάδα των Ντάνι Μπόιλ (σκηνοθεσία), Άντριου ΜακΝτόναλντ (παραγωγή), Τζον Χοτζ (σενάριο) μαζί με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της Βρετανίας, τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Ρόμπερτ Καρλάιλ, Τζόνι Λι Μίλερ, Ίβαν Μπρέμνερ και Κέλι ΜακΝτόναλντ, έγιναν η συντροφιά μας. Σε ασπρόμαυρους και πορτοκαλί τόνους.
Flash forward 21 χρόνια μετά, πολλά έχουν αλλάξει αφού η παρέα διαλύθηκε. Ο Μαρκ Ρέντον γυρνά πίσω στα πάτρια εδάφη και μία αλλοδαπή θα τον καλωσορίσει δίνοντάς του τουριστικό οδηγό του Εδιμβούργου. «Από που είσαι;» την ρωτάει. Ο Ρέντον έχει αποτύχει γενικά, ο Μπέγκμπι (Κάρλαϊλ) προσπαθεί να αποδράσει από τη φυλακή, ο Σπαντ (Μπρέμνερ) εγκαταλείπει τη σύζυγο και το παιδί του και ο Σάιμον το sick boy (Μίλερ) έχει στήσει μία πρόχειρη επιχείρηση και παράλληλα εκβιάζει κόσμο στήνοντας σεξουαλικές παγίδες με τη βοήθεια της Βουλγάρας φίλης του Βερόνικα (Άντζελα Νεντγιαλκόβα). Η παρέα ξαναμαζεύτηκε και αυτή τη φορά πρέπει να αντιμετωπίσει μια παλιά προδοσία.
Το «Τ2 Trainspotting», όπως είναι και ο ολοκληρωμένος τίτλος, βασίζεται στην καλή πρόθεση του κοινού του. Υπάρχει μία ξεκάθαρη νοσταλγική διάθεση και ο Ντάνι Μπόιλ γνωρίζει καλά πως να χειραγωγεί το συναίσθημα μέσα από την πληθώρα των αναφορών στο πρωτότυπο φιλμ. Με τη βοήθεια του Άντονι Ντον Μαντλ για άλλη μία φορά στη φωτογραφία, παίζει με τις διαφορετικές ποιότητες της εικόνας και στήνει δημιουργικά πλάνα για να αφηγηθεί την ιστορία του. Παρά την προσπάθεια όμως, το «Τ2» θέλοντας να αποτινάξει τον όρο σίκουελ καταλήγει σε ριμέικ. Με περισσότερες ρυτίδες κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Βασισμένο χαλαρά στο «Porno» του Γουέλς, ο Τζον Χοτζ που υπογράφει κι εδώ τη διασκευή, καταθέτει ένα στοχασμό στο χρόνο και τις αλλαγές που επιφέρει. Το νέο «Τrainspotting» θέλει να κάνει διάλογο με το παλιό, αλλά με δεδομένη την κληρονομιά του, η κουβέντα εδώ είναι πεζή και προμελετημένη. Η ξέχειλη ενέργεια της σκηνοθεσίας του Μπόιλ, το σπινταριστό σάουντρακ, η ξεδιάντροπη λογοτεχνική πηγή που δημιούργησαν τότε ένα instant classic, δίνουν τη θέση τους σε μία μάζωξη που λείπει ο αυθορμητισμός.
Ασφαλώς και το 1996 είναι πολύ διαφορετικό από το 2017. Ο Μπόιλ είναι ένας σκηνοθέτης με Όσκαρ («Slumdog Millionaire»), ο ΜακΓκρέγκορ έγινε από τζάνκι…τζεντάι και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν ανήκει πια στην ενωμένη Ευρώπη. Το καστ και οι συντελεστές φέρνουν τον επαγγελματισμό τους στο «T2», όχι όμως και το ειδικό βάρος της προσωπικής εμπλοκής. Ο αντι-μονόλογος του «Choose life…» στη νέα του εκδοχή ξεκινά σαν μία παρήχηση του ‘96 και εξελίσσεται σε μία εξομολόγηση για τις απογοητεύσεις της ζωής. Ακούγεται όμως τόσο μελετημένος και τόσο ανόργανα δεμένος με την ταινία.
Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που πρωτοσυναντήσαμε αυτούς τους χαρακτήρες και το «Τ2» επιθυμεί να εξερευνήσει τα χρόνια που μεσολάβησαν. Δυστυχώς το σενάριο τους μεταχειρίζεται σαν απομεινάρια μιας εποχής. Είναι οικείοι, αλλά φαντάζουν απροσάρμοστοι. Επίσης ο Ντάνι Μπόιλ εξαντλεί τη χρήση των οπτικών του ευρημάτων. Πολλές φορές έχεις την εντύπωση πως κλείνει εσκεμμένα κάθε κινηματογραφική φράση, κάθε σκηνή του «Τ2», με θαυμαστικό, και ξεχνά τις τελείες. Στην πορεία αφήνεται εντελώς σε μία ρετρό αυτο-αναφορικότητα που περιλαμβάνει τόσο την πρωτότυπη ταινία, όσο και το «Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων» του 1994. Ανα εικοσάλεπτο βρίσκει χώρο να μας θυμίσει το παρελθόν. Παρόλο που δεν το έχουμε (προφανώς) ξεχάσει.
«Συμπεριφέρεσαι σαν τουρίστας που επισκέπτεται τα νιάτα του», λέει σε κάποια φάση ο Σάιμον στον Ρέντον. Μπορεί ο τουρίστας να είναι ο Μπόιλ. Μπορεί και το κοινό. Το «Τ2 Trainspotting» είναι ένα ταξίδι που έχει διαδρομή τη μνήμη. Εμπεριέχει οικειότητα, χιούμορ, βία και δυνατή μουσική. Μπορεί να είναι συναισθηματικό, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Σίγουρα όμως δεν είναι «εθιστικό».
