Αυτό είναι το θέμα της καινούργιας ταινίας του Αρνό Ντεπλεσάν, υπεύθυνου για μάλλον ανεξερεύνητες στην Ελλάδα, αλλά αξιοσέβαστες στο εξωτερικό ταινίες όπως το «Rois et Reine» (2004) και το «Conte de Noel» (2008) και αγαπημένου τέκνου των ξένων κριτικών. Στα «Χρυσά μας Χρόνια» (ή «Τρεις Αναμνήσεις από τη Νιότη μου», όπως είναι ο πρωτότυπος, γαλλικός τίτλος του φιλμ) ο Ντεπλεσάν δίνει στον πιτσιρικά το όνομα του ήρωα που εμφανίζεται στις περισσότερες δημιουργίες του (Πολ Ντένταλους), δίχως η παρακολούθηση της νέας του ταινίας να προϋποθέτει, παρ' όλα αυτά, ότι ο θεατής πρέπει να είναι εξοικειωμένος με το πρότερο έργο του σκηνοθέτη. Αντιθέτως, το μόνο που χρειάζεται να κάνει είναι να χαλαρώσει στο κάθισμά του και να αφήσει να κυλήσει μπροστά του ένα ορμητικό και παλλόμενο φιλμ, το οποίο διαρκεί δύο ώρες οι οποίες περνούν σαν αεράκι και αποτελεί ένα θαύμα αφηγηματικής δεινότητας.
Φτιαγμένα με αγάπη και ασταμάτητη έμπνευση πίσω από το φακό, η οποία ξεχειλίζει από σκηνή σε σκηνή, τα «Χρυσά μας Χρόνια» αμπαλάρουν το ρομαντικό, το σκαμπρόζικο και το μελαγχολικό σε μια ευφορική φιλμική εμπειρία που μεθάει από σκηνοθετικό πάθος
Ιδιοσυγκρασιακός δημιουργός, με πληθωρικό προσωπικό ύφος, ασυνήθιστη μέθοδο να προσεγγίζει πάντα χαρακτήρες και καταστάσεις και μια σαφή αδυναμία στις σύνθετες αφηγήσεις και τα πολυφωνικά ανθρώπινα μωσαϊκά, ο 55χρονος Ντεπλεσάν απλώνει σε σινεμασκόπ κάδρα όλο χρώμα και ζωντάνια μια μυθιστορηματικής λογικής πλοκή η οποία χωρίζεται σε κεφάλαια, πραγματοποιεί τακτικά άλματα στο χρόνο και φροντίζει να μιλά για τα πιο αναγνωρίσιμα και στοιχειώδη πράγματα της ζωής με ένα τρόπο φρέσκο και απρόβλεπτο.
Κλείνοντας μέσα της κάτι από την παιχνιδιάρικη διάθεση των δημιουργιών της Νουβέλ Βαγκ, με έναν πολλά υποσχόμενο πρωταγωνιστή που θυμίζει τον Ζαν Πιέρ Λεό στα νιάτα του (Κουεντίν Ντολμέρ είναι το όνομά του) και έναν αιωνίως νεανία σκηνοθέτη να φιλμάρει με τον ενθουσιασμό ενός πιτσιρικά, η ταινία είναι ένα χάρμα οφθαλμών, ένα υπόδειγμα σχεδιασμού παραγωγής, αλλά και μια γενναιόδωρη συναισθηματική περιπλάνηση σε μονοπάτια που όλοι λίγο ως πολύ έχουμε βαδίσει.
Φτιαγμένα με αγάπη και ασταμάτητη έμπνευση πίσω από το φακό, η οποία ξεχειλίζει από σκηνή σε σκηνή, τα «Χρυσά μας Χρόνια» αμπαλάρουν το ρομαντικό, το σκαμπρόζικο και το μελαγχολικό σε μια ευφορική φιλμική εμπειρία που μεθάει από σκηνοθετικό πάθος και η οποία κέρδισε δικαιωματικά το ανάλογο βραβείο στα φετινά Σεζάρ.
