Τα μέλη μιας αγροτικής οικογένειας μελισσοκόμων που κατοικούν σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Τοσκάνης και βρίσκονται κάτω από τη σκιά ενός δυναστικού πατέρα και τις καθημερινές απαιτήσεις μιας ζωής χωρίς ανέσεις και χωρίς ιδιαίτερη επαφή με τον πολιτισμό.
Aυτούς επιλέγει ως ήρωές της η ιταλικής καταγωγής σκηνοθέτις, αντλώντας από δικά της βιώματα καθώς μεγάλωνε σε παρόμοιες επαρχιακές τοποθεσίες της Ιταλίας και ετοιμάζοντας για λογαριασμό των σεμνών χαρακτήρων της ένα εξίσου σεμνό φιλμ.
Στα 32 της χρόνια και μόλις στη δεύτερη μεγάλου μήκους απόπειρά της (μετά το πολλά υποσχόμενο «Corpo Celeste» του 2011), η Αλίτσε Ρορβάκερ βάζει σκηνοθετικά την υπογραφή της σε ένα σινεμά αυτοβιογραφικό όσο και οικουμενικό, ρεαλιστικό αλλά και με σταθερή πίστη στη δύναμη της φαντασίας, απαλλαγμένο από στιλιστικές φιοριτούρες και προσγειωμένο στα απαραίτητα.
Προέκταση μάλλον της δικής της χαμηλόφωνης ιδιοσυγκρασίας, το χειροποίητο δημιούργημά της Ρορβάκερ επιστρέφει στην παιδική ηλικία και στην τρυφερή εκείνη περίοδο των πρώτων αφυπνίσεων και εξερευνήσεων για να αντλήσει από μια θεματική δεξαμενή που έχει τροφοδοτήσει κατά κόρον το σινεμά.
Δεν στέκεται, παρ' όλα αυτά, εκεί. Η γεμάτη συμπάθεια ματιά της σκηνοθέτιδος σε έναν τραχύ και δύσβατο τρόπο ζωής που σπάνια έχουμε δει να απεικονίζεται στην οθόνη, ο ασυνήθιστος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, η ματιά της σε ένα αναχρονιστικό σύμπαν ανθρώπων και συνηθειών που χάνεται, όλα αυτά μετατρέπουν τα «Θαύματά» της σε μια ταινία συγκρατημένη στην όψη, όμως μεγάλη στην καρδιά.
