Η επίσημη σύνοψη της ταινίας προετοιμάζει τον θεατή για κάτι αρκετά κοινό στη θεματολογία των γουέστερν. Ένας αμείλικτος ρατσιστής και εκπρόσωπος του νόμου αναλαμβάνει να μεταφέρει έναν κρατούμενο Ινδιάνο της φυλής Σεγέν μαζί με την οικογένειά του στον τόπο καταγωγής του, λίγο πριν τον αναμενόμενο θάνατό του. Το ταξίδι θα λειάνει το αρχικό μίσος και θα αποτελέσει ένα μάθημα ζωής για τους πρωταγωνιστές.
Τι κάνει λοιπόν το έργο το Σκοτ Κούπερ («Out of the Furnace», «Black Mass») να διαφέρει, όταν έχει ως ραχοκοκαλιά του ένα αρκετά συνηθισμένο θέμα του είδους; Η πρώτη του πρόθεση είναι να μην παρουσιάσει καμία ωραιοποίηση της κατάστασης. Η σφαγή μιας οικογένειας (μεταξύ των μελών της και ένα μωρό) που συμβαίνει παράλληλα με την αφήγηση και οι κουβέντες του πρωταγωνιστή με έναν συνεργάτη του που μιλούν για τα «ωραία χρόνια» όταν ξεκίνησαν να σκοτώνουν Ινδιάνους, επιδιώκουν από το ξεκίνημα τη συνειδητοποίηση ενός χάσματος, με τη συνύπαρξη των 2 κόσμων να μοιάζει σχεδόν αδύναμη.
Στα όσα σκληρά συμβαίνουν, τα ευρυγώνια πλάνα στο πεδίο δράσης φανερώνουν ένα τοπίο σπάνιας, για το είδος, ομορφιάς, που εν μέρει δικαιολογεί αυτή τη διαρκή φονική αντιπαράθεση. Η αμερικανική δύση γίνεται στα μάτια μας ένας ανεκτίμητος θησαυρός και με έναν τρόπο μεταφέρει τη φυλετική διαμάχη ως το σήμερα καθώς οι βάσεις της (το όφελος δηλαδή από την εκμετάλλευση ενός τόπου) δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Και κάπως έτσι αποκτά νόημα και το ταξίδι, από τη στιγμή μάλιστα που η συμφιλίωση δεν γίνεται με τρόπο που να θυμίζει ευχολόγιο και τους ήρωες να αναρωτιούνται πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν αλλάζαμε όλοι, αλλά συμβαίνει με τρόπο εσωτερικό και περιγράφεται περισσότερο μέσα από βλέμματα παρά από λόγια
.
Ο Κούπερ πάντως παθιάζεται υπερβολικά με το θέμα του αλλά και με το ρίσκο που εμπεριέχει η ιδέα ενός R-rated γουέστερν, που ξεχνά την οικονομία στην αφήγηση στο βωμό ενός όμορφου πλάνου ή στην εκτίμηση που τρέφει στον Κρίστιαν Μπέιλ, για το ταλέντο του τελευταίου στην ενσάρκωση ενός σκληρού, σχεδόν απάνθρωπου χαρακτήρα. Το δημιούργημά του είναι μια χρήσιμη προσθήκη σε ένα είδος που δυστυχώς δεν χαίρει της εκτίμησης που του είχαν στο παρελθόν κοινό και παραγωγοί, καθώς παίζει με κλασικές στιγμές που το καθόρισαν στο παρελθόν, όμως οι όποιες υπερβάσεις του δε φτάνουν για να το κάνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό.
