Τρία ζευγάρια κι ένας εργένης, παλιοί φίλοι που μαζεύτηκαν στο σπίτι του ενός ανδρόγυνου για δείπνο, αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι: θα αφήσουν όλοι ανοιχτά τα κινητά τους πάνω στο τραπέζι και θα μοιράζονται τις κλήσεις και τα μηνύματα που τους έρχονται με τους υπόλοιπους…
Εννοείται πως κάθε κουδούνισμα από το σημείο εκείνο κι έπειτα συνεπάγεται και μια αποκάλυψη. Οι μάσκες φίλων κι εραστών θα πέσουν με πάταγο κατά τη διάρκεια της βραδιάς, σε μια δραμεντί που μπορεί και ψυχαγωγεί την ίδια στιγμή που στοχάζεται, εξερευνώντας καίρια την ευκολία και μαζί τη φενάκη των τεχνολογικά προσδιορισμένων σχέσεων.
Χωρίς να ξεφεύγει από τη θεατρικότητα του υλικού του (που βασίστηκε σε μια ιταλική επιτυχία) ή να μπορεί να χειριστεί με απόλυτη ευκρίνεια το μοτίβο του υποθετικού «εάν…» (δεν αποκαλύπτουμε παραπάνω), ο Θοδωρής Αθερίδης, στο τρίτο και πιο ώριμο σκηνοθετικό του πόνημα μετά τη «Μέλισσα τον Αύγουστο» και το «Από Αγάπη», αποδείχνεται ένας από τους οξύτερους παρατηρητές των αστικών ηθών στο σύγχρονο ελληνικό φιλμικό τερέν.
