Μια γυναίκα ανακαλύπτει κάποια ξεχασμένα φιλμάκια σούπερ 8 με στιγμιότυπα απ' όσα έζησε τo xρονικό διάστημα 1985-86 στην Ελλάδα, την Αυστραλία και το Παρίσι, όταν ήταν φοιτήτρια. Η χρονιά που αυτά πέφτουν στην αντίληψή της συμπίπτει με μια φάση κατά την οποία η ίδια βιώνει προσωπικές απώλειες, αλλά και με την όξυνση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη γενικότερα. Τα παλιά αυτά «ντοκουμέντα» τής δημιουργούν την ανάγκη να κινηματογραφήσει στιγμές από την τωρινή περίοδο της ζωής της, το 2010 και το 2011. Πρόκειται για ένα είδος προσωπικής αφήγησης μεν, αλλά σε ένα ευρύτερο περιβάλλον κοινωνικών αναταραχών. Έτσι, χρησιμοποιώντας πλέον ένα άλλο μέσο, ψηφιακό, καταγράφει εικόνες της κρίσης μέχρι και το Φεβρουάριο του 2012.
Μια ταινία από την Ελληνίδα σκηνοθέτιδα Στέλλα Θεοδωράκη, που μοιάζει με ημερολόγιο, το περιεχόμενο όμως του οποίου δεν είναι οι λέξεις αλλά οι εικόνες. Σε αυτό η ίδια μιλά για το χρόνο, τις αναμνήσεις, τα χαμένα όνειρα και τη σχεδόν επιβεβλημένη πάλη ενάντια στη λήθη. Το φιλμ είναι ιδιαίτερα επίκαιρο λόγω του ότι αντιπαραβάλλει ξέγνοιαστες εποχές του παρελθόντος με τις σημερινές, γεμάτες από το άγχος της επιβίωσης και της καταστροφής που προκαλούν οι συνθήκες στη σύγχρονη Αθήνα.
Γίνεται επίσης σκοτεινό και δυσοίωνο για το μέλλον της κοινωνίας, αλλά και συγκινητικό κυρίως όταν αγγίζει το θέμα της απώλειας. Στο τέλος το κοινό θα εκτιμήσει την ειλικρίνεια της δημιουργού να εκθέσει μια σειρά από δικές της αναμνήσεις και σκέψεις, συνθέτοντας ένα είδος προσωπικού ντοκιμαντέρ. Ωστόσο, παραμένει ένα έργο ιδιαίτερο, που δεν ανήκει στην κατηγορία αυτών που απευθύνονται στους θεατές που έχουν μοναδικό στόχο την ψυγαγωγία, αλλά σε όσους επιθυμούν κάτι περισσότερο απ' ό,τι απλώς ωραίες εικόνες.
Που παίζεται (από 6-12/12)
