Σε έναν κόσμο που βυθίζει το βλέμμα στις περιορισμένες ίντσες μιας οθόνης κινητού, laptop, υπολογιστή και αναζητά να ζήσει την επαυξημένη πραγματικότητα, αδιαφορώντας για την απτή κατάσταση των πραγμάτων, το «Θάρρος ή Αλήθεια» των Χένρι Τζουστ, Άριελ Σούλμαν, (σκηνοθετών των σίκουελ του «Paranormal Activity»), είναι ένα κινηματογραφικό poke για να σηκώσεις το κεφάλι πάνω.
Η Βι (Έμα Ρόμπερτς) είναι μία συνεσταλμένη και σχετικά αντικοινωνική μαθήτρια Λυκείου με όνειρο να αλλάξει τη ζωή της, να ξεφύγει από την οικογενειακή εστία και να γίνει φωτογράφος. Όταν ανακαλύπτει το διαδικτυακό reality παιχνίδι Nerve, μια παραλλαγή του «Θάρρος ή Αλήθεια», αποδέχεται τις διασκεδαστικές αρχικά προκλήσεις των συμπαικτών της, με σκοπό να εντυπωσιάσει την παρέα της και να θέσει νέες προκλήσεις στον εαυτό της. Σύντομα θα γνωρίσει τον Ίαν (Ντέιβ Φράνκο), έναν άγνωστο μα έμπειρο παίκτη του Nerve και μαζί θα βυθιστούν περισσότερο στην αδρεναλίνη που προσφέρουν οι σταδιακά, πιο ακραίες διαταγές του παιχνιδιού. Το κακό είναι πως ο μοναδικός τρόπος για να ξεφύγουν είναι να κερδίσουν.
Το «Θάρρος ή Αλήθεια» είναι μία νευρώδης (κατά τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας) καταγραφή της μαζικής υστερίας που προκαλεί ο ψυχαναγκασμός της κοινωνικής δικτύωσης μέσα από τα μέσα που προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη με ένα like ή μια ψηφιακή καρδιά. Οπτικοποιεί τον παραλογισμό της νέας εποχής όπου το share των προσωπικών στιγμών, η αποδοχή της φιλίας αγνώστων, το τρολάρισμα των σχολίων και η δημόσια επίδειξη μιας προσωπικότητας (που ενδεχομένως να μην είναι πραγματική) γίνονται αυτοσκοπός.
Στην ταινία μία παιχνιδιάρικη εφαρμογή που σε προκαλεί να πάρεις θέση παρατηρητή ή συμμετέχοντα, αποκτά το χαρακτήρα των «Αγώνων Πείνας» με το αδηφάγο κοινό του ίντερνετ να είναι παρόν και να καθορίζει τις εξελίξεις πίσω από την ανωνυμία ενός username. Η Έμα Ρόμπερτς και ο Ντέιβ Φράνκο είναι φρέσκα, γοητευτικά πρόσωπα που γράφουν στην κάμερα παρατήρησης, αλλά η σχέση που αναπτύσσουν περιλαμβάνει τις σεναριακές ευκολίες που αψηφά κίνητρα και εντάσεις για να κρατήσει το δίδυμο παρέα.
Οι Τζουστ και Σούλμαν ξεφυλλίζουν το ομώνυμο βιβλίο της Τζιν Ράιαν μέσα από ένα ανυπόμονο μοντάζ διαφορετικών ποιότητων εικόνας, φίλτρων και κάμερας, βάζοντας τον θεατή να αναλαμβάνει το ρόλο του «παρατηρητή» του Nerve. Στα 90 λεπτά της ταινίας, που θυμίζει το «Channeling» (2013) του Ντριου Τόμας, κρατούν τις εντάσεις ψηλά με την αρωγή ενός μπιτάτου σάουντρακ από τον Ρομπ Σίμονσεν, δεν σχολιάζουν όμως σε βάθος την κοινωνική κατάσταση και προσπαθούν να ολοκληρώσουν το φινάλε με έναν διδακτικό, απλουστευμένο τρόπο σηκώνοντας το δάκτυλο δασκαλίστικα. Για μία ταινία που το θέμα της είναι η τόλμη του χρήστη, προαπαιτούμενη ήταν και η τόλμη του κινηματογραφικού δράστη.
