Ένα δεκάχρονο αγόρι, ο Όγκι, έχει γεννηθεί με δυσμορφία εξαιτίας μιας σπάνιας γενετικής διαφοροποίησης και μετά από χρόνια εκπαίδευσης στο σπίτι, επεμβάσεων που δεν κατάφεραν να κρύψουν το πρόβλημα και ένα κράνος αστροναύτη που το φορά μόνιμα στο δρόμο για να κρύβεται από τον υπόλοιπο κόσμο, θα πρέπει να βρει το θάρρος να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Πηγαίνει για πρώτη φορά σχολείο, βγάζει το κράνος του και έρχεται αντιμέτωπο με την αναπόφευκτη προκατάληψη.
Καταλαβαίνετε πως ένα τέτοιο φιλμ, βασισμένο σε μπεστ σέλερ, με αναγνωρίσιμους stars και στοχευμένη έξοδο κατά την εορταστική περίοδο θα ήταν αφύσικο να μη ρέπει προς το μελό. Πρόκειται για μια ιστορία πολλαπλών υπερβάσεων, πρώτα από το ίδιο το παιδί και στη συνέχεια από γονείς, φίλους και συμμαθητές που δεν προκύπτουν αναίμακτα αλλά μέσα από συνεχείς συγκρούσεις και αρχικές απογοητεύσεις, προετοιμάζοντάς μας για αρκετά μαθήματα ζωής σε έναν αυστηρό, διδακτικό τόνο.
Η δουλειά του Στίβεν Τσμπόσκι είναι κυρίως να βρει την ισορροπία στη διαχείριση ενός τέτοιου υλικού. Ο άνθρωπος που έκανε το γλυκύτατο «The Perks of Being a Wallflower» πριν 5 χρόνια, γεμίζει την ταινία του με φυγόκεντρες ιδέες, μελετώντας περισσότερο τους συμπληρωματικούς χαρακτήρες ώστε όχι μόνο να απαλύνει την ιστορία αλλά και να μας μιλήσει για την ιστορία του Όγκι μέσα από το πρίσμα των άλλων. Έτσι για παράδειγμα βλέπουμε να γίνεται focus στη μεγαλύτερη αδερφή του παιδιού, που έχει μπει στην εφηβεία και μοιραία νιώθει παραγκωνισμένη από γονείς και φίλους, αλλά και σε παιδιά από το σχολείο, κάποια από τα οποία επέλεξε κρυφά ο διευθυντής ως τα πιο κατάλληλα για να στρώσουν το χαλί της υποδοχής του Όγκι.
Η επιλογή της πολυπρισματικής αφήγησης είναι αναμενόμενα βοηθητική προς την ταινία, κάνοντας τις ανθρώπινες υπερβάσεις πιο φυσικές και κατανοητές, αλλά και δίνοντας ένα αποτέλεσμα που αφορά κυρίως τον περίγυρο του παιδιού και όχι το ίδιο το παιδί – άλλωστε ο πρώτος είναι που πρώτα πρέπει να αλλάξει στάση ζωής. Εκεί που χάνεται η ισορροπία στο εγχείρημα είναι κυρίως στη δεσπόζουσα παρουσία της μητέρας, με τη Τζούλια Ρόμπερτς να μην διατηρεί αυτό το κλίμα αυτοσυγκράτησης που κυνηγά η αφήγηση και να δίνει την περισσότερη ώρα ένα προσωπικό show, την ίδια ώρα που ο πατέρας Όουεν Γουίλσον μοιάζει να βρίσκεται, χαλαρός και άνετος, στο «Marley & Me». Το ίδιο γίνεται με την εξέλιξη της ταινίας και την ανάγκη της ιστορίας να μας τονίζει πως σε όλα τα πρόσωπα που απαρτίζουν το περιβάλλον του Όγκι υπάρχει κάτι θετικό για το μέλλον, με μια σειρά διαλόγων που μοιάζουν πια εξωπραγματικά διδακτικοί και σου υπενθυμίζει πως βλέπεις κάτι fictional που μάλλον δε θα συνέβαινε στην πραγματικότητα.
Όπως και να 'χει, το «Θαύμα» είναι πρωτίστως αξιοπρεπές, τουλάχιστον στη μεγαλύτερη διάρκειά του, λόγω της μάχης που δίνει να μην καταλήξει δακρύβρεχτο. Η κορύφωσή του δε βοηθά προς αυτό το σχέδιο, όμως σε σχέση με αντίστοιχες ταινίες του παρελθόντος που βγαίνουν κατά την περίοδο των Χριστουγέννων και αποτελούν ένα επιθετικό κύμα προσποιημένης ανθρωπιάς, εδώ ξεχωρίζει η προσπάθεια αποφυγής της αμετροέπειας.
