Στο «The Disaster Artist», o Τζέιμς Φράνκο κάνει παπάδες μπροστά και πίσω από την κάμερα, υποδυόμενος τον (από κάθε άποψη) απίθανο Τόμι Γουιζό, τον καιρό που ο μυστήριος αυτός τύπος έφερνε στη ζωή το διαβόητο «The Room» (2003). Αυτό το ανοσιούργημα που έχει χαρακτηριστεί ο «Πολίτης Κέιν των κακών ταινιών» και που αν δεν υπήρχε εξαρχής η έννοια της καλτ ταινίας, θα είχε φροντίσει να την εφεύρει για πάρτη του.
Στο σημείο αυτό, όσοι από εσάς δεν έτυχε να δείτε ακόμη την ταινία που από το 2003 έχει κάψει εκατομμύρια μυαλά σε κατ’ οίκον ή δημόσιες προβολές, σας συνιστούμε να το πράξετε πριν δείτε το «The Disaster Artist» στις αίθουσες. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς, το απολαυστικό αυτό φιλμ που ο Τζέιμς Φράνκο χάρισε στον κόσμο – και θα τον τιμούμε στο εξής για αυτό – παρότι αποτελεί κλασική περίπτωση ταινίας για μια άλλη ταινία, αντέχει μια χαρά και από μόνο του. Όχι απλώς ως ένα εγχείρημα δηλαδή που επικεντρώνεται στο πώς έγινε πραγματικότητα το «The Room» υπογράφοντας ένα ανοιχτόκαρδο γράμμα αγάπης προς αυτό, αλλά σαν ένα φιλμ που ξέρει πώς να αφήσει το διακριτικό του σχόλιο πάνω στα απρόσμενα τερτίπια που κρύβει η δημιουργική διαδικασία και δη η κινηματογραφική, ακόμα και αν πρόκειται για την πιο εξωφρενική εκδοχή της.
… αν υπήρχε ένας άνθρωπος στον κόσμο για να κάνει τούτο εδώ τον ύμνο πραγματικότητα, αυτός θα ήταν μόνο ο Τζέιμς Φράνκο.
Βλέποντας το «The Disaster Artist», μένει κανείς με την αίσθηση πως αν υπήρχε ένας άνθρωπος στον κόσμο για να κάνει τούτο εδώ τον ύμνο πραγματικότητα, αυτός θα ήταν μόνο ο Φράνκο. Δίχως ίχνος υπερβολής, ο πρόσφατος νικητής των Χρυσών Σφαιρών στην κατηγορία του Α’ Ανδρικού (κωμωδία/μιούζικαλ) πρέπει να έχει κάνει διδακτορικό πάνω στο «The Room» και στο case study που λέγεται Γουιζό. Κάτι που φαίνεται όχι μόνο από τον παροιμιώδη τρόπο με τον οποίο τον μιμείται, ή τη φροντίδα που έχει ρίξει στο εξαιρετικό κάστινγκ (ο Σεθ Ρόγκεν τα σπάει, ενώ ο «μικρός» Ντέιβ Φράνκο υποδύεται απολαυστικά τον συμπρωταγωνιστή και συνεργάτη του Γουιζό, Γκρεγκ Σεστέρο). Προκύπτει κυρίως από το πώς έχει στήσει συνολικά την ταινία του, κάνοντάς τη να μοιάζει με πραγματικό making of από τα γυρίσματα του «The Room» και την ίδια στιγμή ένα πιστό, φροντισμένο ριμέικ του. Χώρια δηλαδή από την εντελώς meta λεπτομέρεια που ο Φράνκο «παίζει μπάλα» σε όλα σχεδόν τα πόστα του «The Disaster Artist» (παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής), όπως ακριβώς έκανε και ο Γουιζό στο «The Room».
Η μοναδική περίπτωση του «The Room» αφορά θα λέγαμε σε μία τρελή εφαρμογή της θεωρίας του χάους στον κόσμο του σινεμά: ένας απίθανος, παροιμιωδώς ατάλαντος τύπος πίστεψε πως είναι έτοιμος να γυρίσει αριστούργημα, μάζεψε γύρω του μερικούς ακόμα τυχάρπαστους και με τα πλέον ακατάλληλα υλικά έφτιαξε ένα τέρας που λατρεύτηκε από το κοινό για όλους τους κατά λάθος λόγους. Το «The Disaster Artist» πάλι, έγινε πραγματικότητα επειδή ένας άλλος απίθανος, ταλαντούχος αυτή τη φορά τύπος, συγκέντρωσε γύρω του μερικούς επίσης φευγάτους, ταλαντούχους τύπους, προκειμένου μελετημένα και με ιδιαίτερη προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια να τιμήσουν από κοινού το μνημειώδες σημείο αναφοράς τους. Με το αποτέλεσμα να είναι ο ορισμός του crowd pleaser και μαζί η απόδειξη πως αυτό είναι το magnum opus το Φράνκο.
Κοινώς, αν το «The Room» μπορούσε να είχε επινοήσει από μόνο του τον όρο καλτ, πλέον έχει για συνοδοιπόρο το «The Disaster Artist», προκειμένου να δώσουν παρέα νέο νόημα στην εμπειρία ενός κινηματογραφικού double bill. Με άλλα λόγια, το διασκεδαστικότατο φιλμ του Φράνκο είναι ό,τι έλειπε προκειμένου να ολοκληρωθεί με τον πλέον απρόσμενο τρόπο η αγαπημένη κινηματογραφική καταστροφή που λέγεται «The Room».
