Ακόμη και στη φαινομενικά πιο ανάλαφρη ταινία του, η ματιά του πολυβραβευμένου Ισραηλινού Εϊταν Φοξ («Υossi And Jagger», «Περπατώντας Στο Νερό») παραμένει αθεράπευτα πολιτική.
Η φούσκα του τίτλου, μέσα στην οποία ζουν οι ήρωές, του δεν είναι τίποτε άλλο από τα χέρια που κρύβουν από το βλέμμα του κοσμοπολίτικου Τελ Αβίβ τι ακριβώς συμβαίνει λίγα τετράγωνα πιο πέρα. Εκεί όπου ο κόσμος θα μπορούσε να ήταν κανονικός, αν δεν υπήρχε πάντοτε κάτι (μία βόμβα, μία ομαδική δολοφονία, οτιδήποτε…) για να υπενθυμίζει πως μερικές γωνιές αυτού του πλανήτη είναι καταδικασμένες να μην είναι κανονικές.
Ιδανικό σκηνικό, θα έλεγε κάποιος, για τις ερωτικές περιπέτειες μίας παρέας Ισραηλινών (κοριτσιών, αγοριών, γκέι, στρέιτ κτλ), που αντιστέκονται στο κατεστημένο οργανώνοντας αυτοσχέδιες επαναστάσεις και συγκατοικούν σε μία προσπάθεια υιοθέτησης ενός δυτικού ή καλύτερα δυτικότροπου τρόπου ζωής. Ιδανικότερο, όμως, όπως σκέφτηκε και ο Φοξ, για να γίνει ντεκόρ ενός μεγάλου καταραμένου έρωτα ανάμεσα σε έναν Ισραηλινό και έναν Παλαιστίνιο, που απλά – τουλάχιστον σε αυτόν τον κόσμο και χωρίς απώλειες ανθρώπινων ζωών – δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι μαζί.
Προσθέτοντας βαθμούς δυσκολίας στην πολύπλευρη κριτική κατά της χώρας του, ο Φοξ χωρίζει τους δύο ερωτευμένους ήρωες του με όλους τους πιθανούς τρόπους, κλείνοντας μία ανάλαφρη ρομαντική κομεντί ακριβώς με όσο αφοπλιστικά πολιτικό τρόπο την ξεκινά. Ετσι φτιάχνει, τελικά, μία ταινία λιγότερο καλή, αλλά τόσο απαραίτητα και αναγκαία σημαντική.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
