Ολόκληρος ο κόσμος του 5χρονου Τζακ είναι το 10 τετραγωνικών δωμάτιο όπου μεγάλωσε με τη μητέρα του και τα εντός του αντικείμενα που αντιμετωπίζει θαρρείς ως έμψυχα. Μέχρι που η Μαμά, στερεμένη πλέον από υπομονή, τού αποκαλύπτει πως ο άντρας που τους επισκέπτεται όταν εκείνος κοιμάται είναι ο προ επτά ετών απαγωγέας της και τον πείθει πως πρέπει να τον ξεγελάσουν για να αποδράσουν.
Δεν είναι απλά ένα προσεχτικά μελετημένο, ιδιότυπο «οικογενειακό» δράμα η υποψήφια για τέσσερα Όσκαρ ταινία του Ιρλανδού Λένι Έιμπρααμσον (μεταξύ άλλων και για τη θαρραλέα ερμηνεία της νεαρής Μπρι –«Ονειρεμένο τώρα»- Λάρσον), αλλά κι ένα φιλμικό υπόδειγμα προς μελέτη για ψυχολόγους και παιδοψυχολόγους. Καθώς, αν ισχυρότατο είναι το σοκ για τον μικρό Τζακ βγαίνοντας για πρώτη φορά έξω από την «τρύπα» που νόμιζε για τον κόσμο όλο, βροντερότερο είναι για τη μητέρα, που θα αρχίσει να νιώθει ακόμα πιο «έγκλειστη» στον κόσμο που ήδη ήξερε και τώρα επιστρέφει -σαν τους βαρυποινίτες που αδυνατούν να προσαρμοστούν στην έξω ζωή μετά την αποφυλάκισή τους.
Τούτη η ταύτιση του μέσα (το πρώτο μισό της αφήγησης) με το έξω (το δεύτερο μισό) δίνει και το στίγμα μιας γνωστικής ταινίας που συγκινεί χωρίς να εκβιάζει το συναίσθημα, χτίζει το σποραδικό της σασπένς χωρίς να καταφεύγει σε ευκολίες και προβληματίζει χωρίς να κηρύττει.
