Το σινεμά της Ιζαμπέλ Κοϊξέτ είναι συνήθως ανθρωποκεντρικό, ενίοτε δακρύβρεχτο και αρκετά ακαδημαϊκό, χωρίς αφηγηματικά ρίσκα και απρόβλεπτες πρωτοβουλίες πάνω στις περιπέτειες των ηρώων του. Σε αυτό τον κανόνα υπακούει και η τελευταία ταινία της Καταλανής δημιουργού, που ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και τις ανατολικές ακτές της Βρετανίας για μια ιστορία υπέρβασης των ορίων που υπαγορεύουν οι κύκλοι μιας μικρής, συντηρητικής κοινωνίας.
Η πρωταγωνίστρια Έμιλι Μόρτιμερ υποδύεται μια γυναίκα που έχει χάσει τον άντρα της σε νεαρή ηλικία στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και αποφασίζει να πραγματοποιήσει ένα όνειρο ζωής, να ανοίξει το δικό της βιβλιοπωλείο στη μικρή και όχι πολύ φιλόξενη πόλη Χάρμποροου, εκεί όπου το διάβασμα δεν εκτιμάται ιδιαίτερα. Όλα αυτά συμβαίνουν το 1959, με την πόλη να λειτουργεί ως ένας μικρόκοσμος όλης της χώρας, με τους Βρετανούς να μην έχουν μπει ακόμη στα χρόνια της αμφισβήτισης και να προσπαθούν να συνέλθουν ακόμη από τις πληγές του πολέμου, με τα κατώτερα στρώματα να δουλεύουν σκληρά, βλέποντας συνήθειες σαν το διαβασμα ως πολυτέλεια.
Το βιβλιοπωλείο της ηρωίδας ανοίγει τελικά και παράλληλα αποτελεί ένα είδος ακαθόριστης απειλής, καθώς μπαίνει στο μάτι μιας πλούσιας κυρίας της περιοχής (Πατρίτσια Κλάρκσον) που κινεί τα νήματα πίσω από τους θεσμούς της μικρής κοινωνίας, και προσπαθεί να το κλείσει περισσότερο για λόγους εγωισμόυ. Το τελευταίο είναι και ο λόγος που η ταινία δεν μετατρέπεται σε κάποιου είδους επαναστατικό πεδίο, καθώς πάρα τη χρησιμοποίηση αμφιλεγόμενων για την εποχή τίτλων, όπως η Λολίτα του Ναμπόκοφ, οι εντάσεις αποφεύγονται. Η ιδιοκτήτρια δεν βρίσκεται σε κάποιο πόλεμο με τους συνήθεις υπόπτους τέτοιων ιστοριών (πολιτεία και θρησκεία δηλαδή) αλλά είναι αυτή που με το θάρρος της, το οποίο μνημονεύεται στις πιο συναισθηματικά φορτισμένες σκηνές του φιλμ, ανοίγει σιωπηλά το δρόμο της χειραφέτησης των γυναικών, χωρίς πιθανά να το καταλαβαίνει και η ίδια.
Η Μόρτιμερ μέσα από απλές και επαναλαμβανόμενες εκφράσεις, χτίζει μια ηρωίδα που θέλει απλά να έχει ένα βιβλιοπωλείο και δεν βλέπει επιπρόσθετα επίπεδα πίσω από το σκοπό της. Η Κοϊξέτ διατηρεί την ηρεμία του μυθιστορήματος της Πενέλοπε Φιτζέραλντ, στο οποίο βασίζεται, και στηρίζεται σε γνωστές αφηγηματικές σταθερές για την ανάπτυξη της ιστορίας της, όπως μια σειρά δεύτερων ρόλων που θα λειτουργήσουν ως ξεκάθαροι φίλοι και εχθροί και θα δημιουργήσουν υποϊστορίες. Με τα γαλήνια τοπία της επαρχιακής Αγγλίας, τις ταιριαστές στην περίπτωση μουσικές συνθέσεις του Αλσόνσο ντε Βιλαγιόνγκα και τη συμπάθεια προφανώς που προκαλεί η βιβλιοφιλία, το δημιούργημά της δραπετεύει σε στιγμές από τον αναμενόμενο ακαδημαϊσμό μιας φαινομενικά προβλέψιμης ιστορίας.
