Τα μέλη μιας ένοπλης νεανικής συμμορίας της Αθήνας ανακρίνονται από τις Αρχές για τη δράση τους. Και δια των φλασμπάκς που αποκαλύπτουν το σχολικό και οικογενειακό τους περιβάλλον, τον σχηματισμό της άνομης παρέας και την πορεία της προς το έγκλημα, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αποπειράται να εκσυγχρονίσει το τερέν της πρώτης ελληνικής (και καλύτερης μέχρι τώρα) ταινίας του, «Από την άκρη της πόλης».
Ωστόσο, αν σε εκείνο το φιλμ λάνθανε η διαδικασία της περιθωριοποίησης των (μεταναστών) αντιηρώων μέσα από όρους κοινωνικούς και καίρια κατάδειξη του αθηναϊκού κοινωνικού ιστού, εδώ το περιθώριο δηλώνεται εξ ‘αρχής ως αποτέλεσμα και η διαδικασία ούτε καν υπονοείται.
Ή, σωστότερα, ξεδιπλώνεται μονάχα μέσα από επιπόλαιους ψυχολογισμούς, στο πλαίσιο, μάλιστα, ενός στιλιζαρίσματος αχρείαστα ποζάτου.
Μα πως φθάνουν οι νέοι των αποϊδεολογικοποιημένων ημερών μας στον μηδενισμό και τη βία; Από ανία; Ως αντίδραση σε γονείς που τους παραμελούν;
Μπορεί και να’ ναι έτσι, πάντως αυτό απαντά μονάχα σε όσους αντιμετωπίσουν την ταινία ως μια νεανικό-ερωτικό-γκανγκστερική περιπέτεια εντός συρμού κι εκτός τόπου και χρόνου.
