Αυτή η ιστορία δεν είναι ιστορία ανθρώπων. Μπορεί η πλοκή να πυροδοτείται από ένα παρατημένο πικνίκ ενός νεαρού ζευγαριού, όμως γρήγορα καταλαβαίνεις ότι αυτό που άφησαν πίσω είναι πιο σημαντικό από τους ίδιους που έφυγαν εσπευσμένα. Μικροσκοπικοί ρακοσυλλέκτες εμφανίζονται μετατρέποντας το κλασικό καρό τραπεζομάντιλο σε πεδίο μάχης. Ανάμεσα στα μικρά έντομα βρίσκεται και μια οικογένεια από πασχαλίτσες, η μικρότερη και πιο αδέξια από τις οποίες θα αποτελέσει και τον βασικό ήρωα της ιστορίας μας. Μέσα από απρόοπτα και αναποδιές, θα υιοθετηθεί από μια οικογένεια από μαύρα μυρμήγκια, τη στιγμή ακριβώς που μαίνεται πόλεμος ανάμεσα σε αυτά και τους αγριότερους κόκκινους ομοειδείς αντιπάλους τους. Σιγά σιγά, η καταπράσινη και ειδυλλιακή Προβηγκία θα μετατραπεί σε εχθρική ζούγκλα, καθώς μέσα από τα μάτια του αγαπητού εντόμου ο κόσμος παίρνει τέτοιες διαστάσεις και αναλογίες, έτσι ώστε μια μικροσκοπική σαύρα φαντάζει ως ο τυραννόσαυρος Rex μπροστά μας.
Παρότι η αμερικάνικη κινηματογραφική αγορά συνεχίζει να παραμένει πεισματικά κλειστή σε οτιδήποτε ξενόφερτο, αυτό το νέο «βουβό» animation μοιάζει να μπορεί να κάνει τη διαφορά. Βασισμένο στα εξάλεπτα επεισόδια της ομώνυμης και ιδιαίτερα επιτυχημένης γαλλικής τηλεοπτικής σειράς, το «Τοσοδούλικα» κάνει μια πρώτη μεγάλου μήκους προσέγγιση, με τα ψηφιακά έντομα να παίρνουν μέρος σε ταπεινές περιπέτειες στην αγροτική επαρχία της νότιας Γαλλίας.
Πιστοί σε μια πιο «ευρωπαϊκή» αντιμετώπιση, οι δημιουργοί του δεν υπερφορτώνουν την εικόνα με οπτικά εφέ (το υπόβαθρο δεν είναι ψηφιακά κατασκευασμένο, αλλά αληθινό), αντιθέτως, αναμιγνύοντας ακραία μικροφωτογραφία με απλοϊκά αλλά αποδοτικά σκίτσα, συνθέτουν έναν κόσμο που δεν είναι ποτέ ολοκληρωτικά ψεύτικος αλλά ούτε και απόλυτα πραγματικός. Έναν κόσμο, θαρρείς ειλικρινές κατάλοιπο του φανταχτερού και επίπλαστου περιβάλλοντος του «Ζουζούνια» της Ντίσνεϊ. Η λιτή και πολλές φορές υποτυπώδεις εικονογράφηση, αποδεσμευμένη από τις σκοπιμότητες και το διδακτισμό, μοιάζει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της και τα επιμελώς άτεχνα μικρά έντομα με τα μεγάλα στρογγυλά μάτια αποδεικνύονται πολύ πιο εκφραστικά από τα λαμπερά χολιγουντιανά μακρινά τους ξαδέρφια. Η πλοκή κυλά σχετικά ακίνδυνα και μη απειλητικά για να μπορεί να δικαιολογήσει ίσως το πρώτο ταξίδι των μικρών παιδιών στις κινηματογραφικές αίθουσες, παρότι η απουσία καταιγιστικής δράσης και οι μικρές και καλά στοχευμένες αναφορές των σκηνοθετών (και σεναριογράφων) Ελέν Ζιρό και Τομά Ζαμπό ίσως αποδώσουν περισσότερο σε ένα πιο υπομονετικό και σκεπτόμενο κοινό.
Το χιούμορ λειτουργεί βασισμένο στα πρότυπα υποτυπωδών κωμικών χαρακτήρων βωβού σινεμά, αφού οι «διάλογοι» πραγματοποιούνται με ήχους τρομπέτας, σφυρίγματα και ευφάνταστους τριγμούς. Το ιδιαίτερα επιμελές ηχητικό μοντάζ (και ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας) πλαισιώνεται από μια έξοχη μουσική επένδυση, με το βασικό γλυκό ορχηστικό θέμα -σε άψογο στιλ Τζον Γουίλιαμς- να ντύνει υπέροχα το μικρό αλλά επικό ταξίδι των χαριτωμένων εντόμων.
Μπορεί το «Τοσοδούλικα» να μην διακρίνεται για την αυθεντικότητά του ενώ δεν καταφέρνει να κρατήσει συνέχεια το ενδιαφέρον αμείωτο. Ίσως πάλι και το στόρι να μη βγάζει πολλές φορές ιδιαίτερο νόημα. Όμως αυτό το μικρό animation έχει ψυχή, τόλμη και θάρρος. Από τα ευφάνταστα όπλα των μυρμηγκιών έως τα παλ όνειρα της μικρής πασχαλίτσας, διαφαίνεται ξεκάθαρα η αγάπη των δημιουργών για τη δουλειά τους. Χωρίς να διεκδικεί σχεδόν πουθενά επιμορφωτικό χαρακτήρα αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα τις φιλμικές συμβάσεις του είδους, η ταινία μιλά επιδέξια για μια φυσική τάξη πραγμάτων που διαρκώς παρεκκλίνει από την αρμονία, μόνο και μόνο για να σου δώσει να καταλάβεις ότι όλα αυτά είναι τελικά και κομμάτι της διαχρονικής ισορροπίας της.
