Η «Αιχμάλωτη της ερήμου», για να αναφερθούμε στο γουέστερν του Τζον Φορντ (1956) με το οποίο συγγενεύει στενά το σκηνοθετικό ντεμπούτο του συγγραφέα, μουσικού και οπερατέρ Κρεγκ Ζάλαν, είναι εδώ η γιατρός σύζυγος ενός καουμπόι, σε μια κωμόπολη της Άγριας Δύσης των τελών του 19ου αιώνα. Η κοπέλα, μαζί με τον κρατούμενο που κλήθηκε να περιθάλψει στο γραφείο του σερίφη κι έναν νεαρό βοηθό του τελευταίου, απάγεται από φυλή Ινδιάνων τρωγλοδυτών που επικοινωνούν με ουρλιαχτά και σφάζουν ό, τι βρεθεί μπροστά τους. Ο βετεράνος σερίφης, ο ηλικιωμένος συνεργάτης του κι ένας κομψευόμενος πιστολέρο θα σχηματίσουν ένα απόσπασμα μαζί με τον τραυματισμένο στο πόδι σύζυγο και θα ξεκινήσουν την αναζήτησή τους.
Τι είδαμε σ’ αυτή την ταινία; Σε πρώτο επίπεδο, ένα άψογο σε δομή, τέμπο και ερμηνείες γουέστερν που εξελίσσεται υβριδικά σε ένα θρίλερ κανιβαλιστικής φρίκης, χωρίς όμως στιγμή να χάνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του καουμπόικου φιλμ της κλασικής παράδοσης, τα οποία και αναλύει και συνθέτει ιδιοφυώς. Σε δεύτερο, και δοθείσης της πολύ συγκεκριμένης σημειολογίας, όπου κεντρικό ρόλο κρατούν οι αναφορές στον Χριστιανισμό, μια βαθιά ξενοφοβική ταινία, με αναγωγές στην τρέχουσα ένταση μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Δεν ξέρουμε αν στέκει τούτο το «διάβασμα», ερμηνείες μπορούν να δοθούν κι άλλες, εντελώς διαφορετικές. Είμαστε, πάντως, εξαιρετικά αμφίθυμοι
