Τακτική θαμώνας των Καννών, η Ναόμι Καβάσε κάνει ανθρωποκεντρικό, ποιητικό σινεμά, προορισμένο κατά κύριο λόγο για φεστιβαλική κατανάλωση. Με τις δύο τελευταίες της ταινίες όμως φαίνεται να επιχειρεί άνοιγμα σε ένα ευρύτερο κοινό, δίνοντας μια υποψία σκελετού στα δρώμενα.
Μετά το «Γλυκό Φασόλι», που είδαμε πέρυσι στις ελληνικές αίθουσες, έρχεται η «Τυφλή Αγάπη», όπου η Καβάσε παρακολουθεί δύο χαρακτήρες, μια νεαρή που παράγει audio tracks σε κινηματογραφικές ταινίες για ανθρώπους με προβλήματα όρασης και έναν επαγγελματία φωτογράφο που χάνει σταδιακά την όρασή του. Εκείνη βλέπει τις εικόνες, αλλά δυσκολεύεται να τις καταλάβει, εκείνος τις καταλαβαίνει, αλλά δυσκολεύεται να δει. Κι αυτή δεν είναι η μόνη αντίθεση μέσα στην ταινία, που, μέσα σε όλα, επιχειρεί να καταδείξει την διαφορά ανάμεσα στο βίωμα και την αφήγησή του, στην εικόνα και την πρόσληψή της ή ανάμεσα στην εμπειρία της ζωής και την κινηματογραφική της αναπαράσταση, αν θέλετε.
Το σινεμά, λέει η Καβάσε, μπορεί να αδυνατεί να αναπλάσει την εσωτερική πλευρά της εμπειρίας μιας αίσθησης – ούτε καν της όρασης κι ας είναι η κατεξοχήν τέχνη της εικόνας- αν επιχειρήσει όμως να αφουγκραστεί τον άνθρωπο, μπορεί να επιτύχει, στο μέτρο του εφικτού, μια πιστότερη αναπαράστασή της. Ακριβώς όπως και οι ήρωες της κατανοούν καλύτερα ο ένας τον άλλο, την κατάστασή τους, αλλά και τον κόσμο γύρω τους, όταν επιχειρούν να επικοινωνήσουν και να μπουν στα παπούτσια του διπλανού τους. Τόσο καλοπροαίρετο και ευγενές είναι το έργο της Καβάσε, που του συγχωρείς τόσο τις αφηγηματικές αρρυθμίες, όσο και το γεγονός πως δεν κατορθώνει να εντάξει τις πολύπτυχες θεματικές του σε μια διανοητικά πιο σύνθετη κατασκευή.
Στα κιτάπια μου οποιαδήποτε ταινία επιχειρεί να καλλιεργήσει στον θεατή της ενσυναίσθηση, είναι ευπρόσδεκτη, παρά τις όποιες αδυναμίες της. Είναι μια αρετή που έχουμε ανάγκη ως μονάδες, αλλά και ως γένος.
