Λάτρης του κλασικού αμερικανικού κινηματογράφου μίας άλλης εποχής, ο Τζέιμς Γκρέι επιβεβαίωσε με το «Τhe Υards» του 2000 μέρος των προσδοκιών που είχε χτίσει το ντεμπούτο του, «Μικρή Οδησσός» πίσω στο 1994. Επιμένοντας σχεδόν εμμονοληπτικά στην αναγκαιότητα ενός σινεμά φτιαγμένου από αγνά παραδοσιακά υλικά που δεν μοιάζουν να έχουν πια θέση στο σύγχρονο Χόλιγουντ της συνθετικής δράσης και των προκάτ happy end.
Στο «We Own the Νight» κατασκευάζει για ακόμη μία φορά την ίδια ακριβώς ταινία. Χτίζει γύρω από μία οικογενειακή τραγωδία ένα ανησυχητικά ήσυχο δράμα χαρακτήρων, κορυφώνει τη δράση φέρνοντας τους ήρωες του αντιμέτωπους με τις ίδιες τις επιλογές τους και επιδεικνύει περισσή σκηνοθετική μαεστρία με μία τουλάχιστον σκηνή ανθολογίας – αυτή της καταδίωξης μέσα στη βροχή.
Αν τελικά παραδίδει τη μεγαλύτερη αποτυχία της μικρής (3 μόλις ταινίες μέσα σε 13 χρόνια) αλλά αξιοπρόσεκτης καριέρας του είναι γιατί σε μία έξαρση αδικαιολόγητης ηθικολογίας ανασύρει συνειδητά όλα τα κλισέ που άλλοτε θα απέφευγε εκ πεποιθήσεως ολοκληρώνοντας την αντίστροφη άνοδο και πτώση του ήρωα του (από το κακό προς το καλό δηλαδή) με μία ύποπτη θριαμβολογία του ίδιου συστήματος που υποτίθεται ότι υπονομεύει.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
