Πιστό στην λογική των σίκουελ, το πετυχημένο (καθαρά από εισπρακτικής άποψης) «Daddy’s Home» του Σον Άντερς επιστρέφει για ένα δεύτερο μέρος, κρατώντας το ίδιο βασικό μπαμπαδο-καστ (Γουίλ Φέρελ, Μαρκ Γουόλμπεργκ) επαυξημένο με δύο ακόμα μπαμπάδες, ή πιο σωστά παππούδες (Τζον Λίθγκοου, Μελ Γκίμπσον). Και μιας και μπαίνουμε πια σε εκείνη την περίοδο του χρόνου που στις αίθουσες ξεφυτρώνουν «εποχιακές» ταινίες, όπως τα καταστήματα, το νο2 μας έρχεται με το ανάλογο εορταστικό περιτύλιγμα.
Κάτι που σημαίνει ότι στο «Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς», ο Μπραντ (Φέρελ) έχει πλέον εξοικειωθεί με την παρουσία του Ντάστι (Γουόλμπεργκ), του πατέρα των παιδιών της γυναίκας του, σε σημείο μάλιστα οι δυο τους να συνεργάζονται αρμονικά στο μεγάλωμα των παιδιών. Καθώς τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, οι μεγάλοι αποφασίζουν να κάνουν για χάρη των μικρών το επόμενο βήμα: να κάνουν όλοι μαζί γιορτές, σαν μία μεγάλη οικογένεια. Οι μπελάδες ξεκινούν όταν στην παρέα προστίθενται οι παππούδες: από τη μία ο τραχύς πατέρας του Ντάστι (Γκίμπσον) και από την άλλη ο αγαθιάρης μπαμπάς του Μπραντ (Λίθγκοου).
…για το «Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς», το «χιουμοριστικά» δοσμένο φάσμα της πατρικής φιγούρας κυμαίνεται μεταξύ του μάτσο, τελειωμένου σεξιστή και μισογύνη, και του τέρμα φλώρου φιλελεύθερου.
Στη νέα ταινία του Άντερς, πατριαρχικά και σεξιστικά στερεότυπα στήνουν χορό ανάμεσα σε χιόνια, λαμπιόνια και στολισμένα έλατα, προκειμένου να βγάλουν χάχανο γαργαλώντας τάχα την πολιτική ορθότητα, πριν φροντίσουν βεβαίως να τρέξουν ξοπίσω της ανασκευάζοντας με εύπεπτο διδακτισμό λίγο πριν το φινάλε. Έτσι, ο Γκίμπσον είναι πρώην πιλότος NASA, hardcore ρεπουμπλικάνος, υπέρμαχος της οπλοκατοχής, γυναικάς της λογικής «grab them by the pussy» και φυσικά κακός πατέρας. Στον αντίποδα, ο Λίθγκοου υποδύεται τον τρυφερό υποστηρικτικό μπαμπάκα (αν εξαιρέσεις την απολύτως άβολη λεπτομέρεια ότι φιλάει τον μαντράχαλό του στο στόμα), είναι καλοπροαίρετος και πρόθυμος να κάνει τα πάντα για τους άλλους. Κοινώς, για το «Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς», το «χιουμοριστικά» δοσμένο φάσμα της πατρικής φιγούρας κυμαίνεται μεταξύ του μάτσο, τελειωμένου σεξιστή και μισογύνη, και του τέρμα φλώρου φιλελεύθερου.
Καθόλου περίεργα, οι γυναικείοι χαρακτήρες στην ταινία είναι από υποτονικοί μέχρι εξαφανισμένοι, ενώ μόνο τα κόρες τους έχουν μια κάποια παραπάνω (εννοείται στερεοτυπική) συμμετοχή σε αυτό το κακούργημα κωμωδίας, το οποίο ξεπερνούν μονάχα διαβόητα τέρατα της εποχικής αμερικανικής κινηματογραφίας σαν τα «Χριστούγεννα στα Τέσσερα» και «Χριστούγεννα στην Πρίζα». Γιατί, ακόμα και αν προσπαθήσεις πολύ να βρεις π.χ. έστω έναν υποτυπώδη meta αυτοσαρκασμό στο ρόλο του Γκίμπσον, εν σχέσει με τους λόγους που τον είχαν θέσει στο χολιγουντιανό περιθώριο μέχρι πρότινος, θα εγκαταλείψεις την προσπάθεια κάπου ανάμεσα στο πατροπαράδοτο highlight γκάφας του Φέρελ, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, για άλλη μια φορά απευθύνεται σε όσους τον υποφέρουν, πέρα από λιγοστές αποδεκτές εξαιρέσεις τύπου «Anchorman». Όσο για τον Γουόλμπεργκ, παραμένει θεαματική η επιμονή του να παραστήσει τον κωμικό, όταν ο καλύτερος κωμικός ρόλος του παραμένει το «The Happening» (που είναι κατά λάθος κωμωδία).
Με λίγα λόγια, το «Ξαναγύρισε ο Μπαμπάς» παίζει με όρους γυμνασιακού χιούμορ στα πεδία της οικογενειακής κωμωδίας αλλά και του ιδανικού πατρικού προτύπου (για την ταινία, υποθέτουμε πως είναι η χρυσή τομή μεταξύ των προαναφερθέντων αρχετύπων), αποτυγχάνοντας τελικά ακόμα και να φτάσει τον εξαιρετικά ευπρόσιτο πήχη των «Πεθερικών της Συμφοράς». Έλα όμως που τότε υπήρχαν τουλάχιστον οι Χόφμαν και Στρέιζαντ που έσωζαν την κατάσταση.
