*Στίχος από το τραγούδι Φύγε (Χάρις Αλεξίου – ΛΕΞ)
«Εδώ και 40 χρόνια παρακολουθώ την εξόντωση των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ. Αυτή τη φορά δεν αντέχω να βλέπω όσα συμβαίνουν στη Γάζα για να καταλάβω ποιος έχει δίκαιο και ποιος άδικο. […] Η σκέψη μου είναι στους ανθρώπους που υποφέρουν, Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους. Στους ανθρώπους που σκότωσε ή κρατά ομήρους η Χαμάς, η επίθεση της οποίας πρόσφερε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ να κάνει τον πόλεμο που επεδίωκε και να στρέψει την προσοχή μακριά από τις αυταρχικές πολιτικές που εφαρμόζει στο εσωτερικό του Ισραήλ. Στους ανθρώπους που σκοτώνει ο ισραηλινός στρατός. Στον ασύλληπτο πόνο και θρήνο όσων βιώνουν τον χαμό των ανθρώπων τους…», γράφει μεταξύ άλλων σε ανάρτησή του ο ιστορικός και συγγραφέας Μενέλαος Χαραλαμπίδης.
«Η μόνη περίοδος που οι δύο λαοί συνυπήρξαν ειρηνικά μέσα στα τελευταία 75 χρόνια ήταν εκείνη που ακολούθησε την ιστορική συμφωνία του Όσλο το 1993», δηλώνει στο militaire.gr ο δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων Βαγγέλης Πισσίας, που έζησε και εργάστηκε στην Παλαιστίνη.
Τότε που ο Ισραηλινός πρόεδρος Γιτζάκ Ράμπιν και ο ηγέτης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης Γιάσερ Αραφάτ έκαναν στην άκρη τις διαφορές τους και συμφώνησαν να συμπορευτούν με ένα κοινό όραμα: να παντρέψουν τις δυνατότητες του Ισραήλ -σχέσεις με διεθνείς αγορές, μεγάλες τράπεζες και κατοχή τεχνολογίας- με την ικανότητα των Παλαιστινίων να διαπρέπουν στις επιστήμες: Ιατρική, Δίκαιο, μάνατζμεντ κ.ά. (δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον κο Πισσία, είναι ο λαός με το υψηλότερο IQ στη Μέση Ανατολή), και να αξιοποιήσουν τον πλούτο και τις αγορές μισού δις κατοίκων των μουσουλμανικών χωρών. Παρά το ότι η μερίδα του λέοντος των εδαφών πήγαινε στο Ισραήλ (85% έναντι 14% στην Παλαιστίνη), έδωσαν τα χέρια. Πολλοί Παλαιστίνιοι άφησαν τις ακριβοπληρωμένες δουλειές τους σε Αμερική, Ευρώπη και αλλού, επέστρεψαν στην πατρίδα, σήκωσαν τα μανίκια και έζησαν ένα είδος άνοιξης. Το όνειρο κράτησε μέχρι τις 4 Νοεμβρίου 1995, όταν ένας Ισραηλινός ακροδεξιός εξτρεμιστής εκτέλεσε τον Ράμπιν. Εκεί τελείωσαν όλα. Το πάνω χέρι πήραν οι εξτρεμιστές και το έχουν μέχρι και σήμερα. Φαίνεται καθαρά στη δήλωση του ρεπουμπλικάνου γερουσιαστή Λίντσεϊ Γκράχαμ στο Fox News: «Είμαστε σε έναν θρησκευτικό πόλεμο. Είμαι με το Ισραήλ. Κάντε ό,τι στο διάολο πρέπει να κάνετε για να υπερασπιστείτε τον εαυτό σας. Ισοπεδώστε τον τόπο». Την παραπάνω δήλωση αναφέρει στο άρθρο του Η Σύγκρουση Δύο Φανατισμών (artinews.gr) ο συγγραφέας Γ. Χ. Παπασωτηρίου και επισημαίνει: «Ο φιλόσοφος John Gray έβλεπε εδώ ένα “διπλό“, όπου ο ένας φανατισμός (ο δυτικός) τροφοδοτεί τον άλλο (τον μουσουλμανικό). Έτσι, πολλοί μιλούν για τον θρησκευτικό φανατισμό της Χαμάς, παραγνωρίζοντας το αντίστοιχο θρησκευτικό μένος που υπάρχει στον πολιτικό συνασπισμό που κυβερνά το Ισραήλ, την κυβέρνηση Νετανιάχου. Σε αυτήν συμμετέχουν τα κόμματα του Θρησκευτικού Σιωνισμού και η Jewish Force, που εκφράζουν μια ακραία θρησκευτική εθνικιστική ιδεολογία. Η ισραηλινή ακροδεξιά θεωρεί ότι το δικό της κοινωνικό και πολιτιστικό μοντέλο είναι μοναδικό. Παραδόξως, όμως, αυτό πίστευαν και οι ναζί, θεωρώντας πως όσοι δεν υπάκουαν σ’ αυτή την αντίληψη έπρεπε να εξαφανιστούν. Η ρητορική των Ισραηλινών αξιωματούχων εναντίον των Παλαιστινίων συλλήβδην (“ζώα“, σύμφωνα με τον Νετανιάχου) το αποδεικνύει. Όμως, τόσο στο Ισραήλ όσο και στους Παλαιστίνιους υπάρχουν δυνάμεις πέραν των φανατισμών – “δεν είμαστε όλοι Χαμάς“ λέει Παλαιστίνιος δημοσιογράφος». Αυτές οι δυνάμεις είναι που μας μεταφέρουν την πραγματικότητα, που δεν είναι μονόπλευρη.
Διαβάζω την ανοιχτή επιστολή που απευθύνει ο Ισραηλινός βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκίντεον Λεβί, πατριώτης όσο και πραγματιστής, στον Ρότζερ Γουότερs των Pink Floyd, υπέρμαχο της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Ο εμβληματικός τραγουδοποιός κατηγορείται, προφανώς άδικα, για αντισημιτισμό, με αποτέλεσμα να ακυρώνονται συναυλίες του, αλλά και να δέχεται απειλές για τη ζωή του από εξτρεμιστές ακροδεξιούς Ισραηλινούς. Μεταφέρω ένα απόσπασμα της επιστολής: «[…] Θα ήθελα να σταθώ στις αμφιβολίες που έχεις για τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου. Μια θηριωδία έγινε εκεί, Ρότζερ, μια θηριωδία που δεν έχουμε ξαναδεί στην αιματηρή ιστορία αυτής της σύγκρουσης. […] Δεν βασίζομαι σε ισραηλινές εκθέσεις, τις οποίες αμφισβητείς, συχνά δικαιολογημένα. Πήγα στο κιμπούτς Be’eri το πρωί μετά τη σφαγή και στον χώρο του υπαίθριου πάρτι στο πάρκο, παντού… Τα είδα όλα με τα μάτια μου. Είδα τα ίχνη του αίματος, καμένα σπίτια, άψυχα κορμιά διάσπαρτα και τη μυρωδιά του θανάτου να κυριαρχεί.
Ήταν φριχτό. Σε κανένα άνθρωπο, σε καμία χώρα δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Μακάρι να ήσουν εδώ, αγαπητέ Ρότζερ. Θα σε έπαιρνα να σου δείξω τις τραγικές εικόνες στο νότο, και μετά θα πηγαίναμε μαζί στη Γάζα να δω κι εγώ τις τραγικές εικόνες εκεί. Ο τρόμος είναι και εδώ και εκεί. Πρέπει να το καταλάβεις».
Παρά τον τρόμο, τον πόνο και τον θάνατο που βιώνουν άνισα οι δύο λαοί, δείχνει να παραμένει πιο ζωντανή από ποτέ η ελπίδα για ειρηνική συνύπαρξη. Αυτό γράφει στην έγκριτη εφημερίδα Haaretz και ο Αϊμάν Οντέχ, μέλος του ισραηλινού κοινοβουλίου και πρόεδρος της πολιτικής σύμπραξης HadashTa’al: «[…] Αρνούμαι να εγκαταλείψω το όνειρο μιας κανονικής ζωής, στην οποία η πολιτική είναι μόνο ένα μικρό μέρος της καθημερινότητας αντί να καταλαμβάνει κάθε γωνιά της. Μια κανονική ζωή σημαίνει μια ζωή στην οποία τα πιο σημαντικά ορόσημα είναι τα γενέθλια, οι γάμοι, οι επέτειοι, τα πάρτι αποφοίτησης. Μια ζωή που οι μέρες πένθους είναι λίγες. […] Οι τύχες των δύο λαών είναι αλληλένδετες και δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να βρούμε μια λύση στην οποία και οι δύο λαοί μπορούν να ζήσουν κανονικές ζωές δίπλα δίπλα. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το μονοπάτι της ειρήνης».
* Το τραγούδι “Φύγε” συμπεριλαμβάνεται στο νέο δίσκο της Χ. Αλεξίου “REWORKS”, στον οποίο συμμετέχει και ο ΛΕΞ.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@atticamedia.g
