«Είμαι κομμάτια απ’ την κούραση / χθες τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ / κι όταν τα κατάφερα άκουγα να πέφτουν βόμβες / βόμβες στον ύπνο μου», γράφει ο MC Abdul ο νεότερος ράπερ της Γάζας. Πριν από τρία χρόνια, όταν ήταν 12 ετών, ηχογράφησε το τραγούδι Shouting at the Wall, εξιστορώντας πώς είναι να ακούς σειρήνες στη Γάζα, κλεισμένος στο σπίτι, πώς νιώθεις όταν οι τοίχοι του σπιτιού σου κουνιούνται σαν δαιμονισμένοι, πώς αποφεύγεις να σκεφτείς ότι ο πατέρας που βγήκε να βρει λίγο ψωμί κινδυνεύει εκεί έξω. Πώς είναι να λες ψέματα στην αδερφή σου ότι αυτό που ακούει δεν είναι βόμβες, αλλά γιορτινά πυροτεχνήματα. Πώς είναι να είσαι Παλαιστίνιος, κρατούμενος στη μεγαλύτερη, υπαίθρια φυλακή του κόσμου. Λέει πως όταν γράφει είναι ασταμάτητος, γιατί η πένα και το μικρόφωνο είναι τα μόνα όπλα που έχει για να αντιμετωπίσει αυτή την αβάσταχτη ζωή. Σύμφωνα με τον Guardian, ένα 15χρονο παιδί στη Γάζα, όπως ο MC Abdul, έχει ζήσει στη ζωή του πέντε περιόδους έντονων βομβαρδισμών: 2008 με 2009, 2012, 2014, 2021 και τώρα. Το ψυχικό τραύμα των παιδιών αυτών είναι ανυπολόγιστο.* Φαίνεται πως η Γάζα είναι εμπειρία. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι γίνεται, αν δεν βρεθεί στο κολαστήριο, αν δεν το ζήσει. Ο ιδιαίτερα αγαπητός στη Ελλάδα Εβραίος δρ Γκαμπόρ Ματέ, ειδικευμένος στη θεραπεία του ψυχικού τραύματος, μίλησε για το τι ένιωσε όταν πήγε για πρώτη φορά στη Γάζα: «Βρέθηκα στα κατεχόμενα κατά την πρώτη Ιντιφάντα. Έκλαιγα κάθε μέρα επί δύο εβδομάδες με αυτά που έβλεπα. Η βαρβαρότητα της κατοχής, οι συνεχείς μικροπρεπείς παρενοχλήσεις, οι δολοφονίες, το ξερίζωμα των παλαιστινιακών ελαιώνων, η αφαίρεση του δικαιώματος στο πόσιμο νερό, οι ταπεινώσεις… Αυτό συνεχίστηκε, και τώρα είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα από τότε. Είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση εθνοκάθαρσης στον 20ό και στον 21ο αιώνα. Εγώ, ως Εβραίος επιζών του Ολοκαυτώματος στο οποίο ξεκληρίστηκε σχεδόν ολόκληρη η οικογένειά μου, θα μπορούσα να προσγειωθώ αύριο στο Τελ Αβίβ, να ζητήσω και να πάρω αμέσως υπηκοότητα. Αλλά ο Παλαιστίνιος φίλος μου στο Βανκούβερ, ο οποίος γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ, δεν μπορεί καν να την επισκεφτεί! Λοιπόν, έχετε αυτούς τους εξαθλιωμένους ανθρώπους στοιβαγμένους σε αυτό που πολλοί αποκαλούν “υπαίθρια φυλακή”. Και ναι, αυτό ακριβώς είναι. Δεν χρειάζεται να υποστηρίξετε τις πολιτικές της Χαμάς για να υπερασπιστείτε τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Το αφήγημα ότι “όποιος επικρίνει το Ισραήλ είναι αντισημίτης” είναι απλώς μια εξωφρενική προσπάθεια εκφοβισμού των καλών μη Εβραίων που είναι πρόθυμοι να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην αλήθεια».**
Όσοι έχουν καθαρή ψυχή και ανοιχτό μυαλό, όπως συμβαίνει σε ένα μεγάλο τμήμα του ισραηλινού πληθυσμού, κατανοούν και καταδικάζουν τη φονική περιδίνηση στην οποία βρίσκεται το Ισραήλ από το 1948. Όπως ο Γκίντεον Λεβί, πολυβραβευμένος Ισραηλινός δημοσιογράφος της εφημερίδας Haaretz, ο οποίος γράφει μετά τη δολοφονική εισβολή της Χαμάς στο Ισραήλ: «Πίσω από όσα συμβαίνουν βρίσκεται η ισραηλινή αλαζονεία, η ιδέα ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να πληρώσουμε ποτέ το τίμημα. Ότι θα συλλαμβάνουμε, θα σκοτώνουμε, θα καταδιώκουμε, θα απαλλοτριώνουμε και θα προστατεύουμε τους εποίκους που είναι απασχολημένοι με τα πογκρόμ τους […] Θα πυροβολούμε αθώους ανθρώπους, θα τους βγάζουμε τα μάτια και θα τους σπάμε τα κεφάλια, θα εκδιώκουμε, θα κατάσχουμε, θα ληστεύουμε, θα αρπάζουμε τους ανθρώπους από τα κρεβάτια τους, θα πραγματοποιούμε εθνοκάθαρση και, φυσικά, θα συνεχίζουμε την απίστευτη πολιορκία της Λωρίδας της Γάζας και όλα θα είναι εντάξει. Θα χτίσουμε έναν τρομακτικό φράχτη γύρω από τη Γάζα και θα είμαστε ασφαλείς […] Θα τα βρούμε με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και οι Παλαιστίνιοι θα ξεχαστούν μέχρι να εξαφανιστούν, όπως θα ήθελαν αρκετοί Ισραηλινοί. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μερικές εκατοντάδες πολεμιστές της Χαμάς απέδειξαν ότι είναι αδύνατο να φυλακίσεις δύο εκατομμύρια ανθρώπους για πάντα χωρίς να πληρώσεις ένα σκληρό τίμημα. Τώρα σχεδιάζουν την τιμωρία της Γάζας “όπως δεν έχει τιμωρηθεί ποτέ πριν“. Αλλά το Ισραήλ δεν έχει σταματήσει να τιμωρεί τη Γάζα από το 1948, ούτε για μια στιγμή. Έπειτα από 75 χρόνια βιαιοπραγιών, το χειρότερο δυνατό σενάριο την περιμένει και πάλι. Πρέπει τώρα να κλάψουμε πικρά για τα ισραηλινά θύματα, αλλά πρέπει να κλάψουμε και για τη Γάζα. Τη Γάζα, οι περισσότεροι κάτοικοι της οποίας είναι πρόσφυγες που δημιούργησε το Ισραήλ. Τη Γάζα, η οποία δεν γνώρισε ποτέ ούτε μια μέρα ελευθερίας».***
Ο Κώστας Βαξεβάνης, ένας από τους πιο έμπειρους δημοσιογράφους στα θέματα της Μέσης Ανατολής, γράφει στην εφημερίδα Documento: «Μοναδικός τρόπος να ηρεμήσει η Γάζα δεν είναι να ισοπεδωθεί και να γίνει νεκροταφείο, αλλά να αφοπλιστούν οι τρομοκράτες μέσα από την ανάπτυξη της περιοχής. Τιμωρώντας τη Γάζα με αποκλεισμό και φτώχεια, την καταδικάζεις να είναι πεδίο στρατολόγησης τρομοκρατών. Το ίδιο συνέβη στο Αφγανιστάν, το ίδιο και στο Ιράκ». Ή, όπως το έθεσε ο Ισραηλινός συγγραφέας Άμος Οζ: «Η σύγκρουση μεταξύ δίκαιων διεκδικήσεων μπορεί να επιλυθεί με δύο τρόπους: Με τις τραγωδίες του Σαίξπηρ που τελειώνουν με τη σκηνή σπαρμένη πτώματα και με την απονομή κάποιου είδους δικαιοσύνης. Από την άλλη, στα έργα του Τσέχωφ, οι πάντες είναι απογοητευμένοι και πικραμένοι, αλλά ζωντανοί. Είμαστε αρκετοί αυτοί που προσπαθούμε όχι για ένα χάπι εντ, έναν αναπάντεχο μήνα του μέλιτος, αλλά για μια τσεχωφική λύση, που σημαίνει έναν συμβιβασμό με σφιγμένα τα δόντια».****
*CHILDREN IN GAZA”DEVELOPING SEVERE TRAUMA” AFTER 16 DAYS OF BOMBING | ISRAEL-HAMAS WAR | THE
GUARDIAN,**DOCUMENTO.GR, *** BLOG ALMANAK, LIFO.GR, ****ΧΡΥΣΑ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ FACEBOOK VIA DINA GEORGIADI.
Κεντρική φωτογραφία: SplashNews.com
