«Έλα, πάµε μαζί!»
Συζητώντας πριν από περίπου έναν μήνα για το πώς θα θέλαμε να τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) σε αυτό το τεύχος του ELLE, η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα και αβίαστα. Θα συνοµιλούσαµε µε γυναίκες από όλους τους χώρους, που η τέχνη, ένα όραµα, οι συγκυρίες, οι ανησυχίες, οι σπουδές, η τύχη, ένα ευχάριστο ή ένα δυσάρεστο γεγονός τις ένωσε δηµιουργώντας ανάµεσά τους άρρηκτους δεσµούς.
Θελήσαµε να ρίξουµε φως στο «µαζί» της θηλυκής υπόστασης, στα συναισθήµατα, στο κουράγιο, στη δύναµη που εκλύεται όταν οι γυναίκες αγκαλιάζονται και, µε τα χέρια πιασµένα σφιχτά, πάνε να δημιουργήσουν κάτι καινούριο, µε δοµικά υλικά που υπάρχουν άφθονα στην ξεχωριστή φύση µας. Θελήσαµε να ανακαλύψουµε τους ορισµούς της γυναικείας φιλίας, που είναι πολλοί και όχι µόνο ένας, όπως πολλοί και διαφορετικοί είναι οι ορισµοί που χαρακτηρίζουν κάθε ανθρώπινη σχέση. Αλλά, κυρίως, είχαµε την ανάγκη να µιλήσουµε για τη γυναικεία αλληλεγγύη, µια ποιότητα που µόνο όταν τη βιώνεις αντιλαµβάνεσαι πόσο µακριά µπορεί να σε πάει.
Η αλληλεγγύη, κάποιες φορές, είναι πιο ισχυρή από την αγάπη. Είναι µια αίσθηση, ένα συναίσθηµα που σε κατακλύζει αυτόµατα, σαρωτικά. Νιώθεις και εκφράζεις την αλληλεγγύη σου σε κάποιον προτού προλάβεις να τον αγαπήσεις και να δεθείς µαζί του. Σας ενώνει ένας κοινός σκοπός, µια ευχή, κοινές ανάσες, µια εσωτερική δύναµη που γιγαντώνεται καθώς το «µαζί» ισχυροποιείται και γίνεται κοµµάτι του εαυτού σου.
Στο αφιέρωµα Women Together αυτού του τεύχους, το οποίο µε πολλή αγάπη, επιµονή και αστείρευτη ενσυναίσθηση επιµελήθηκε η Φωτεινή, συστηνόµαστε µε «αλυσίδες γυναικών». Από αυτές που δεν σε πνίγουν, αλλά γίνονται µια πολύτιµη σύνδεση που οδηγεί σε αποκαλυπτικά, πολύ διαφορετικά µονοπάτια από εκείνα που είχαµε περπατήσει µέχρι σήµερα.
Τα θέµατα που άνοιξαν -ή καλύτερα αναδείχτηκαν, αφού ήταν ήδη ανοιχτά- µέσα από αυτές τις συνεντεύξεις είναι πολλά. Το γυναικείο βίωµα. Πώς αποτυπώνεται στη λογοτεχνία, στο θέατρο, στην τέχνη, στη ζωή; Έχει αποδοθεί µέχρι σήµερα στην πραγµατική του διάσταση; Και πώς µπορούµε να το κάνουµε να ακουστεί µε τρόπο τέτοιο που να µας εκφράζει όλες;
Οι γυναίκες που φιλοξενούµε µίλησαν για τον φεµινισµό. Έπειτα από τέσσερα κύµατα, τι είναι ο φεµινισµός σήµερα, τι συµβαίνει και τι αλλάζει στο όνοµά του; Ποιες είναι και ποιες θέλουµε να είναι οι διεκδικήσεις µας; Πού βρισκόµαστε; Προς τα πού θέλουµε να πάµε; Μίλησαν για το καταφύγιο της συνεργασίας, για το πώς δύο πλάσµατα αρχίζουν µαγικά να αλληλοσυµπληρώνονται, να σκέφτονται και να δηµιουργούν από κοινού, σαν ένα.
Αναφέρθηκαν στα δύο µέτρα και δύο σταθµά που συναντάµε στον εργασιακό χώρο, στις πατριαρχικές αντιλήψεις που αποδυναµώνονται, αλλά δεν εξαλείφονται εύκολα, στις γυναικοκτονίες, στον πόλεµο, στις σύγχρονες διεκδικήσεις των ηθοποιών, σε ό,τι φέρνει η επικαιρότητα και ακουµπάει τις ψυχές και τις καρδιές µας. Μίλησαν για όλα, πάντα µέσα από το πρίσµα της θηλυκής µατιάς και σύνδεσης.
Στο αφιέρωµα αυτό οι άντρες δεν είναι απόντες. Πολλές είναι οι θηλυκές οµάδες που τους µνηµόνευσαν µε σεβασµό, τονίζοντας τη συνεισφορά και τη στήριξή τους σε πολλά στάδια της διαδροµής τους. Άλλωστε αυτός δεν πρέπει να είναι ο στόχος του φεµινισµού και κάθε κοινωνικού κινήµατος; Να παρέχει τον απαραίτητο ζωτικό χώρο, ώστε κάθε άτοµο, ανεξαρτήτως φύλου, να βρίσκει τη θέση του στον ιστό, να ανθίζει, να αναπτύσσεται, να δηµιουργεί, να προσφέρει, να συνεργάζεται. Αν, λοιπόν, η ενσυναίσθηση είναι η ιδιότητα που µπορεί να µας βάλει στη θέση του άλλου, η αλληλεγγύη και το «µαζί» είναι οι ποιότητες που θα µας βοηθήσουν να τον αγκαλιάσουµε µε τη σκέψη και το νοιάξιµό µας για πάντα.
Τη χρονιά που πέρασε, περισσότερο από πoτέ ένιωσα αυτή τη σύνδεση και την ηρεµία που προσφέρει το «µαζί». Τα ένιωσα εδώ, µε την οµάδα µας, την οµάδα του ELLE. Και τώρα πια, µιλώντας από έναν νέο τόπο, κυριολεκτικά και µεταφορικά, µπορώ να πω ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ευεργετικό και καταπραϋντικό από το «έλα, πάµε παρέα!».
Θα δανειστώ τα λόγια της ηθοποιού Παναγιώτας Παπαδηµητρίου από το b.p.m theater group, τα οποία περιγράφουν επακριβώς την αίσθηση που µου αφήνει αυτό το «µαζί»: «Είναι σαν εκείνο το συναίσθηµα που έχεις όταν, έπειτα από µια κουραστική, ταλαίπωρη, κρύα χειµωνιάτικη µέρα, τρως καυτή σούπα και ζεσταίνονται όλα µέσα σου».
mpatoucha@atticamedia.gr
