Είναι πλέον φίλες. Συναντήθηκαν κάποιους μήνες πριν από την πανδημία σε μια παιδική παράσταση. «Είχαμε καθημερινές παραστάσεις. Πίναμε τον καφέ μας και βγαίναμε στη σκηνή», θυμάται η Τζωρτζίνα. «Είχαμε αποφασίσει από τότε ότι θέλουμε να δουλέψουμε μαζί, το επιδιώξαμε και το καταφέραμε. Υπάρχει πρόθεση και αγάπη πίσω από αυτή τη συνεργασία. Όλα ξεκίνησαν από αυτή την πρόθεση και το όνειρο της Τζωρτζίνας να κάνει κάτι με το ομώνυμο βιβλίο του Ευθύμη Φιλίππου. Αυτά μας έφεραν εδώ σήμερα, στο Δώμα του Νέου Κόσμου, οι άνθρωποι του οποίου μας εμπιστεύτηκαν», λέει η Νάνσυ. Η Τζωρτζίνα θεωρεί ότι δεν μπορεί να μας πει πολλά για την υπόθεση του έργου, γιατί οποιαδήποτε πληροφορία δώσει νιώθει ότι θα χαλάσει την εμπειρία. «Ό,τι και να πεις για το κείμενο του Φιλίππου είναι σαν να τραβάς μια κλωστή από ένα πουλόβερ και μετά να ξηλώνεται ολόκληρο», λέει και συνεχίζει: «Οφείλουμε να πούμε ότι σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο Ευθύμης συντονιζόταν μαζί μας σε όλα τα στάδια από τα οποία έχουμε περάσει».
Τι ήταν όμως αυτό που τις ένωσε; «Με τη Νάνσυ ταιριάζουμε πάρα πολύ γιατί συμπληρώνουμε η μία την άλλη. Εκείνη είναι πρακτική, εγώ δεν είμαι καθόλου. Εγώ αγαπούσα για χρόνια αυτό το βιβλίο, πάντα έλεγα ότι πρέπει να κάνω κάτι με αυτό. Και θα είχα μείνει στο πόσο θα ήθελα, αν δεν ήταν η Νάνσυ, η οποία ήρθε και είπε “τώρα θα το κάνουμε”». Η Νάνσυ δεν είχε διαβάσει το βιβλίο. «Δεν το είχα ακούσει καν και δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω δημιουργικά. Δεν είμαι αυτή που θα πω “αυτό το έργο θέλω να κάνω”. Με την Τζωρτζίνα συντονιστήκαμε. Δίνουμε η μία στην άλλη αυτό που χρειάζεται, με γενναιοδωρία». Η Τζωρτζίνα προσθέτει: «Αυτές οι ιστορίες καθημερινής φιλίας είναι ένα ωραίο καταφύγιο. Ιστορίες αλληλοσυμπλήρωσης γυναικών που μας κάνουν πιο δυνατές. Κανείς δεν ανέβηκε κατευθείαν στην κορυφή ενός βουνού. Ίσως γίνεται βράχο – βράχο, λόφο – λόφο. Έχουμε ανάγκη αυτές τις ιστορίες φιλίας, σύνδεσης και αλληλοϋποστήριξης», καταλήγει. Από την άλλη. η Νάνσυ παραδέχεται: «Δεν μου ήταν εύκολο να συνεργαστώ με πολλές γυναίκες παλιότερα. Για εμένα αυτό που κάνουμε τώρα εδώ είναι ένα προχώρημα. Μου δείχνει κάτι. Με διδάσκει. Είχα εμπιστοσύνη για κάποια πράγματα περισσότερα σε άντρες, με τον ίδιο τρόπο που πίστευα ότι μόνο ο μπαμπάς μου μπορεί να μου αλλάξει τη λάμπα. Τώρα, μέσω αυτής της δουλειάς, μου έχει δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι μια χαρά μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Προφανώς, αυτό ήταν κατάλοιπο της πατριαρχίας, αλλά το αφήγημα αλλάζει σιγά σιγά γύρω μας. Δείτε εμάς. Στην παράσταση είμαστε όλες γυναίκες: στον ήχο, στα σκηνικά, στη μουσική, στην παραγωγή. Είμαστε μια γυναικεία παρέα, όπως υπάρχουν και τόσοι αμιγώς αντρικοί θίασοι», καταλήγει η Νάνσυ.
Φωτογραφία: Άσπα Κουλύρα
Η πρεμιέρα της παράστασης έγινε ενώ κλιμακώνονταν οι αντιδράσεις του θεατρικού κλάδου απέναντι στο Προεδρικό Διάταγμα 85. «Και στην καραντίνα είχαμε ενωθεί ξανά. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να αποτρέψουμε κάτι πολύ άδικο. Εγώ δεν έχω πτυχίο δραματικής σχολής, αλλά μόνο θετικό είναι αυτό που συμβαίνει. Ελπίζω να βγει κάτι. Δεν είμαι αισιόδοξη, αλλά ελπίζω να με διαψεύσουν τα γεγονότα και οι εξελίξεις. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι όταν μοχθούμε τόσο για τα αυτονόητα, μας βρίσκουν εξουθενωμένους οι σημαντικές μάχες που πρέπει να δώσουμε. Και κάπως έτσι, μπροστά σε αυτό το άδειασμα, μένουμε να ελπίζουμε στην ανοχή, στην αντοχή, στη δύναμη και στην ένωση. Με άλλα λόγια, αν κουραζόμαστε για τα απλά, δεν θα έχουμε ενέργεια για τα σημαντικά που σίγουρα υπάρχουν ή θα έρθουν», λέει η Τζωρτζίνα. Μαζί της συμφωνεί και η Νάνσυ: «Συμφωνώ ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και ότι υπάρχει μια πολύτιμη συσπείρωση. Χρειαζόμαστε όμως κι άλλα πράγματα. Πρέπει να αντιδράσουμε και με άλλους τρόπους. Όμως είμαι υπέρ της ρήξης. Και μου αρέσει που κάπως έχει γίνει το πράγμα σαφές. Ξέρουμε με τι ακριβώς έχουμε να κάνουμε. Έχουν έρθει και μας έχουν πει κατάμουτρα ότι, ξέρετε, αυτό που ίσχυε μέχρι στιγμής και σας λέγαμε ότι θα το αλλάξουμε, όχι μόνο δεν το αλλάζουμε, αλλά το νομοθετούμε κιόλας. Η κυβέρνηση μας έδειξε ξεκάθαρα τις προθέσεις της. Είναι σημαντικό για εμένα να τις ξέρω. Νιώθω ενήλικας. Μέχρι τώρα με αντιμετώπιζαν σαν ένα παιδί που του έλεγαν “μεγάλωνε εσύ και θα τα φτιάξουμε εμείς”. Τώρα μας λένε “ξέρετε κάτι, μεγαλώσατε, ήρθε η στιγμή να σας αποκαλύψουμε την αλήθεια”. Ωστόσο και από εδώ το “μαζί” και τη συσπείρωση θα τα κρατήσω, ό,τι και να γίνει», καταλήγει.
«Το δικό μας “μαζί” ήταν ζωογόνο τα τελευταία χρόνια», λέει η Τζωρτζίνα και συνεχίζει: «Θαυμάζω τη Νάνσυ για τον τρόπο που έχει καλλιεργήσει την οργάνωση. Η συνεργασία μου μαζί της, η φιλία της μου έχουν χαρίσει κάτι μοναδικό. Έχω περάσει πολύ δύσκολα. Έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που δεν με άφηναν να γυρίσω σπίτι μου να ξεκουραστώ. Έχω δουλέψει σε περιβάλλοντα χωρίς όρια, χωρίς ωράρια, με κακοποιητικές συμπεριφορές. Έχω περάσει από “αφαίμαξη”. Αναρωτιόμουν “έτσι είναι τα πράγματα; Έτσι πρέπει;”. Κόντεψα να πιστέψω ότι έτσι είναι. Ότι αυτό είναι το φυσιολογικό. Αυτό που έχουμε φτιάξει εδώ μου έδειξε πώς είναι να εργάζεσαι σε ένα υγιές περιβάλλον. Όσες δουλειές κι αν έρθουν από εδώ και πέρα, τώρα θα ξέρω ότι μπορεί να συμβεί με αγάπη, σεβασμό, σύνδεση. Φυσικά θα ξαναγίνουν λάθη, αλλά έχουμε φτιάξει με τη Νάνσυ ένα ορόσημο για το πώς πρέπει να δουλεύουμε, πώς να δημιουργούμε, και αυτό είναι πολύτιμο. Στο μέλλον, θα το αναζητούμε ή θα μπορούμε να το δημιουργούμε εμείς οι ίδιες. Μιας και τώρα πια ξέρουμε ότι μπορούμε. Αυτή η δουλειά είναι η καλύτερή μου μέχρι στιγμής γιατί με έμαθε τι είναι υγεία. Και από άποψη αποτελέσματος, είμαι πραγματικά περήφανη και θα συνεχίσω να είμαι. Γιατί είναι η πρώτη δουλειά που με έκανε να αισθανθώ έτσι», καταλήγει συγκινημένη. Με την ίδια συγκίνηση συνεχίζει και η Νάνσυ: «Αυτή η δουλειά ήταν μια αγκαλιά από τη σύλληψή της μέχρι τη παραγωγή και την εκτέλεσή της. Θέλω να το ξανακάνω έτσι. Πρώτη φορά νιώθω ότι κάτι έχει ξεκινήσει. Ένα ταξίδι με ανοιχτό προορισμό μπροστά μας που, ακόμη κι αν βγαίνουμε από το μονοπάτι του για άλλες δουλειές, θα επιστρέφουμε σε αυτό. Νιώθω ότι θα φτιάξουμε κάτι που θα μπορεί να ανοίξει και προς άλλους ανθρώπους. Υπόσχομαι στην Τζωρτζίνα ότι θα ξανακάνουμε πράγματα μαζί. Θα αναζητώ πάντα την ηρεμία της».
Info: Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα, Θέατρο του Νέου Κόσμου, nkt.gr
