Η Χ.
«Αν πω ότι την Π. και εµένα µας ένωσε το θάρρος µας, θα είναι άδικο και µετατραυµατικό για τα τόσα θύµατα εκεί έξω που δεν το έχουν βρει ακόµα. Θα πω ότι µας ένωσε η ανάγκη, που ήταν τόσο πηγαία και αυθόρµητη. Συνδεθήκαµε µέσα από την ανάγκη να προστατέψουµε η µία την άλλη, αλλά και εµείς οι δύο όλες τις άλλες. Όσες µπορέσουµε. Μας ένωσε ένα µεγάλο “θέλω”. Θέλουµε να σταµατήσει η κακοποίηση που ασκεί ο θύτης µας. Θέλουµε να είµαστε εµείς αυτές που θα τον σταµατήσουµε. Με άλλες διασωθείσες µοιραζόµαστε το θάρρος µας, τη µαχητικότητά µας, την όρεξή µας για ζωή και δικαίωση. Δεν χρειάζεται να µένουµε µόνες µας. Να επιδικώκουµε το µοίρασµα, την ένωση, τη βοήθεια, τη συντροφικότητα. Δεν ξέρω τι θα µπορούσαν να µάθουν άλλες επιζώσες από την ιστορία µας. Γνωρίζω όµως τι έµαθα εγώ: Δεν είµαι µόνη µου, δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να είµαι. Υπάρχουν ακόµη άνθρωποι που απλώνουν το χέρι και είναι αποκαλυπτικά λυτρωτική η αίσθηση να το βιώνεις αυτό. Μέσα από την Π. κέρδισα ξανά τη λογική µου, επανήλθε το συναίσθηµά µου και επιβεβαιώθηκε µέσα από έναν άνθρωπο που µε καταλαβαίνει βαθιά και ανθρώπινα. Πάνω από όλα, όµως, γνωρίζοντας την Π. µου δόθηκε -και την πήρα- η µοναδική ευκαιρία να παλέψω ενάντια στο τραύµα µου.
Ναι, είµαι θυµωµένη. Επιτέλους, όµως, νιώθω ελεύθερη να είµαι θυµωµένη και όχι µε τον εαυτό µου. Η σχέση µου µε την Π. δεν ακολουθεί κάποια πεπατηµένη, δεν µπορώ να της βάλω κάποια ταµπέλα. Ωστόσο, µπορώ να περιγράψω τι νιώθω όταν τη βλέπω και όταν τη σκέφτοµαι. Αισθάνοµαι σαν να είµαι στο σπίτι µου, νιώθω ζέστη και πηγαία αγάπη. Τρυφερότητα και νοιάξιµο. Δεν έχω άλλη ανάγκη απέναντί της από το να είµαι ο εαυτός µου. Ίσως είµαστε αδερφές, αλλά από επιλογή. Στις φεµινιστικές συλλογικότητες οφείλω πλέον την αθωότητά µου. Την πίστη µου στους ανθρώπους. Συναισθήµατα παλιά, ξεχασµένα, γιατί κάποτε µας είπαν, όπως και ζήσαµε, ότι ο κόσµος είναι ένας σκληρός τόπος. Κανένας όµως δεν µας είπε ότι εκεί µέσα ακόµα καίει η φωτιά της νιότης, που είναι αιώνια και που εκφράζεται µέσα από τη δράση, τον έρωτα και το να είσαι παρούσα».
Η Π.
«Ένα από τα τραύµατα που σου αφήνει η κακοποιητική σχέση είναι η απώλεια της πίστης. Ένιωθα ότι δεν θα µπορέσω να εµπιστευτώ ξανά. Ότι έπαψα να πιστεύω στους ανθρώπους, στον έρωτα, στην καλοσύνη και στην τρυφερότητα. Λίγους µήνες αργότερα ήρθα σε επαφή µε τη Χ. Και η επαφή αυτή έφερε πάλι µέσα µου την ελπίδα. Πίστεψα ξανά ότι εκεί έξω υπάρχουν ακόµα η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, το νοιάξιµο, το χέρι που απλώνεται για να σε πιάσει και να µην πέσεις. Η γνωριµία µας λειτούργησε ως διαδικασία επούλωσης του τραύµατος. Ο κύκλος της βίας σπάει µόνο από τα χέρια που πιάνονται µεταξύ τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους λυγµούς µας στο πρώτο µας τηλεφώνηµα. Η κοινή µας εµπειρία. Όλες οι περιγραφές της κακοποίησης που είχαµε δεχτεί ήταν ταυτόσηµες. Η Χ. δεν το σκέφτηκε ούτε µια στιγµή αν θα σταθεί δίπλα µου, ήταν αυτονόητο για εκείνη. Σήµερα, είναι µία από τις µάρτυρές µου στο δικαστήριο. Πρέπει να πούµε ότι η δυσκολία στις υποθέσεις ενδοοικογενειακής και ενδοσυντροφικής κακοποίησης είναι ότι τα ίδια τα θύµατα είναι τις περισσότερες φορές και οι µόνοι µάρτυρες. Γι’ αυτό είναι πολύ σηµαντικό να εµφανιστούν και άλλες γυναίκες-θύµατα του ίδιου κακοποιητή και να έχουν την πρόθεση να µιλήσουν και να στηρίξουν η µία την άλλη.
Τον πρώτο καιρό ήµουν πολύ θυµωµένη. Σχεδόν σε ηµιάγρια κατάσταση. Ευτυχώς µπήκα άµεσα σε ψυχοθεραπεία µέσα στο κέντρο Διοτίµα, που ασχολείται αποκλειστικά µε γυναίκες-θύµατα έµφυλης βίας. Την κρίσιµη στιγµή που ο τρόµος µε είχε παραλύσει, σήκωσα το τηλέφωνο και επικοινώνησα µε τη Διοτίµα. Εκεί, µια οµάδα γυναικών-ειδικών µε κατηύθυνε, αρχικά για το πώς να αντιµετωπίσω τον άµεσο κίνδυνο στον οποίο βρισκόµουν και στη συνέχεια µε έπιασαν από το χέρι και µε βοήθησαν να ξανασταθώ στα πόδια µου. Έπειτα άνοιξαν οι αγκαλιές όλων αυτών των υπέροχων γυναικών, των φίλων και αδερφών, της φεµινιστικής συλλογικότητας και της Χ. µου. Και η τρυφερότητα που µου πρόσφεραν νίκησε τον θυµό και το µίσος µου.
Σήµερα, η Χ. κι εγώ είµαστε οικογένεια. Είναι τόσο έντονη η εµπειρία που µας έφερε κοντά, που έχω την αίσθηση ότι µεγαλώσαµε µαζί, σαν αδερφές. Δεν µε άφησε στιγµή µόνη. Μη µείνει ποτέ καµία µόνη».
