Τι είναι οι CHÓRES
Για την Έλενα Βασιλάκη είναι «…ένα safe place. Είναι το μέρος που ξέρω πως όταν πάω, θα δω τις φίλες μου, θα μιλήσουμε, θα τραγουδήσουμε και θα βελτιωθούμε μαζί. Η συνύπαρξη εκεί είναι πραγματικά κάτι παραπάνω από μια χορωδία. Κάθε πρόβα είναι μια βαθιά ένωση φωνών και προσωπικοτήτων όπου καθεμία δίνει το δικό της, προσωπικό στίγμα. Με έναν τρόπο ουσιαστικό, καταφέρνει κάπως να συνδέσει τόσο πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους γυναίκες για έναν κοινό σκοπό. Αυτή ακριβώς η σύνδεση που δημιουργείται χρειάζεται χρόνο, επιμονή και αγάπη για να εξελιχθεί, όπως ένα λουλούδι που με τον καιρό αναπτύσσεται και βγάζει ανθούς. Ο σκοπός της, όπως το βλέπω εγώ, εκτός από το τραγούδι, είναι όλη αυτή η αλληλεγγύη και η ενδυνάμωση μεταξύ γυναικών που χαράζουν τον δρόμο για τις επόμενες γενιές κοριτσιών που θα έρθουν».
Για τη Δήμητρα Γιακουμάκη οι Chόres στηρίζονται «στην αγάπη για την τέχνη και τη μουσική, στη συντροφικότητα, στη συνεργασία και στη βαθύτερη ένωση μεταξύ μας, ως μέλη της. Τα θεμέλιά της είναι πολύ γερά. Στόχος μας είναι να ακουγόμαστε σαν ένα όργανο. Μέσα από όλες τις υπέροχες δράσεις μας, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας, κοινωνικοποιούμαστε και έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Με το τραγούδι μας, συμβάλλουμε στην ανάπτυξη του πολιτισμού και των τεχνών που τείνουν να υποβαθμίζονται στις μέρες μας. Είμαστε μια αγκαλιά που ολοένα και μεγαλώνει».
Για την Αντωνία Σιελούλη Chόres σημαίνει «μουσική, δημιουργία, αγκαλιά, μουσική και πνευματική ένωση. Σκοπός της ομάδας είναι να ανθίσουν τα “λουλούδια” της μέσα από πολύ σκληρή δουλειά, πρόβες, διάβασμα, καθώς και προσωπική-ομαδική προσπάθεια για να φτάσουμε στα projects που, τελικά, εκεί ανθίζουμε».
Για την Άννα Τριανταφύλλου είναι «ένας ζωντανός οργανισμός. Είναι μια ομάδα στο πλαίσιο της οποίας μας δίνεται η ευκαιρία να ανθίσουμε, τόσο μουσικά όσο και συναισθηματικά. Η τακτική εκπαίδευσή μας πάνω στο μουσικό κομμάτι μάς βελτιώνει και μας εξελίσσει διαρκώς. Τα projects που αναλαμβάνουμε μας φέρνουν αντιμέτωπες με τον εαυτό μας και προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Ως ένα σύνολο γυναικών που ενώνει τις φωνές του και δημιουργεί ένα αρμονικό αποτέλεσμα, επιδιώκουμε τόσο μουσική, όσο και και συναισθηματική ανέλιξη. Γυναίκες όλων των ηλικιών, με διαφορετικές εμπειρίες ζωής, έχουμε την ευκαιρία να ενώνουμε τις ιδέες μας και έτσι δημιουργούνται μια μεγάλη αγκαλιά και μια αλυσίδα ιδεών. Σκοπός είναι όλη η προσπάθεια που καταβάλλουμε σε κάθε συνάντησή μας να μας οδηγεί στη μουσική και στην ψυχοπνευματική μας πρόοδο».
Για την Τάνια Παπαρίδη είναι «πολυφωνία, ένταση, συντονισμός, συγκέντρωση, ομορφιά, εκτόνωση, αγαλλίαση. Βρίσκω τόσες αλληγορίες κάθε φορά που τραγουδώ και ακούω γύρω μου όλες τις φωνές απόλυτα αρμονικές, να μπλέκονται, να αγκαλιάζονται, να ζεσταίνονται μαζί με τη δική μου. Είναι σαν να επαναπροσδιορίζεις τη θέση σου στην κοινωνία. Να επιβεβαιώνεις κάθε φορά πώς η ατομικότητα είναι αλληλένδετη με τη συλλογικότητα. Είναι αυτή η τόσο δημιουργική αγωνία στην απόσταση μεταξύ της γέννησης μιας καινούριας πολυφωνίας και της καθιέρωσής της, όταν έχει δουλευτεί και ζυμωθεί αρκετά, μέσα από πολλές πολλές πρόβες. Σε οποιαδήποτε έκφρασή του μέσω της τέχνης, ο άνθρωπος ακολουθεί το προσωπικό του κάλεσμα σε αυτήν, τη διαμορφώνει και διαμορφώνεται. Οι Chόres, κατά συνέπεια, ανακαλύπτουν καθημερινά τον σκοπό τους και τη δυναμική τους μεταξύ τους και σε σχέση με το κοινό. Και όλη αυτή η εσωτερική αναζήτηση και η δουλειά στο τεχνικό κομμάτι της μουσικής, εκφρασμένη με τόση μαζικότητα, συγκινεί, μαγεύει, ευαισθητοποιεί. Ψυχαγωγεί”.
Η Άριελ Κράρουπ, μέσα από τις Chόres έρχεται σε επαφή με γυναίκες της Ιστορίας, τις γιαγιάδες, τις μανάδες. «Σίγουρα έρχεσαι σε επαφή μέσα από τα τραγούδια με τις γυναίκες του καιρού εκείνου. Με τους φόβους και τις ανησυχίες τους που, τελικά, δεν διαφέρουν και πολύ από τους σημερινούς. Η ανεξαρτητοποίηση της νέας γυναίκας και το δικαίωμα να επιλέγει εκείνη για τον εαυτό της, ακόμα και σήμερα δεν είναι κάτι αυτονόητο. Αυτό είναι ξεκάθαρο στο τραγούδι Κάτω στη Ρόδο, όπου η κόρη δεν θέλει να παντρευτεί αυτόν που της προξενεύει η μητέρα της και επαναστατεί, αλλά και στο Μαργούδι, που πάλι η κόρη διεκδικεί το δικαίωμά της να δει αυτόν που αγαπά ακόμη και αν η μητέρα της της το απαγορεύει. Όλοι αυτοί οι στίχοι με φέρνουν σε επαφή με την προγιαγιά μου, η οποία το έσκαγε από τα προξενιά μέχρι τα 27 της, αλλά και με εμένα στο σήμερα και τη συνεχή πάλη να διεκδικώ αυτά που θέλω για τη ζωή μου. Χαίρομαι πολύ που αυτά τα τραγούδια ξανακούγονται μέσα από εμάς και μας φέρνουν πιο κοντά στις ρίζες και στην παράδοσή μας, η οποία, τελικά, δεν είναι και τόσο μακριά μας».
Η Δέσποινα Μάρη πιστεύει ότι οι φωνές στις Chόres «…κουβαλούν όχι μόνο τις δικές μας μνήμες και βιώματα, αλλά και αυτά των σημαντικών γυναικών της ζωής μας και των γυναικών της Ιστορίας. Καθρεφτίζουν τα βιώματα τα δικά μας όσο και των μανάδων μας και των γιαγιάδων μας. Οι φωνές μας είναι μνήμες. Με μια λέξη θα το περιέγραφα ως γυναικεία δύναμη».
Για τη Νικολάια Τριανταφύλλου «οι Chόres είναι ένας τόπος συνάντησης, ένας κοινός τόπος συνάντησης γυναικών. Των γυναικών του σήμερα, του χθες, του αύριο. Είναι από και για όλες τις γυναίκες που έχουν περάσει ή θα περάσουν από τη ζωή σου αφήνοντας το αποτύπωμά τους. Για εμένα, οι Chόres, πέρα από τρόπος έκφρασης, αποσκοπούν στη γυναικεία ενδυνάμωση και χειραφέτηση, στην επικοινωνία και συνδιαλλαγή γυναικών όλων των ηλικιών, χωρίς καμία διάκριση, με γνώμονα τη μουσική. Η μουσική και τα τραγούδια, ιδιαίτερα τα παραδοσιακά, είναι γεμάτα εικόνες, βιώματα και εμπειρίες, είναι ανθρώπινα συναισθήματα που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Είναι πραγματικά μαγικό το πώς μας συγκινούν, αδιακρίτως, ίσως ακόμη και με τον ίδιο τρόπο, τραγούδια του παρελθόντος. Και νομίζω πως αυτό είναι το πιο σημαντικό, να μεταφέρεις συναισθήματα μέσα από τη μουσική, να περιγράφεις εικόνες, χωρίς να χρειάζονται λέξεις».
Η Βασιλική Κωνσταντέλλου πιστεύει ότι «μέσα από τα βιώματα στα τραγούδια που τραγουδάμε και μέσα από τις φωνές μας, με τον ξεχωριστό χρωματισμό που έχει η φωνή της καθεμιάς μας, αλλά και μέσα από τον συνολικό δυναμικό χρωματισμό φρεσκάδας και δύναμης που έχουν χτίσει οι Chόres, ακούγονται οι φωνές και τα βιώματα πολλών γυναικών του σήμερα. Οι Chόres για εμένα κουβαλάνε εμπειρίες, συναισθήματα και βιώματα που δεν γράφτηκαν ή δεν εκφράστηκαν από τις σύγχρονές μας. Σίγουρα τα γονίδιά μας υπάρχουν εκεί για να μας σχηματίζουν ως έναν βαθμό, αλλά το ζητούμενο είναι να εκφράσουμε την τεράστια δύναμη των φωνών πολλών γυναικών του σήμερα που υψώνονται ταυτόχρονα, αλλά και τις αδυναμίες της γυναίκας ως καθημερινό και αναπόφευκτο στοιχείο κάθε ανθρώπου που ζει έντονα, ρισκάρει, εργάζεται σκληρά, σκοντάφτει και ξανασηκώνεται».
Η Ελένη Σίστη Κιλινκαρίδου είναι σίγουρη πως «οι φωνές μας κουβαλούν μέσα τους τις ιστορίες που κάποτε ειπώθηκαν, γιατί η ανάγκη να ακουστούν ήταν η μοναδική διέξοδος. Κουβαλούν μέσα τους τον χρόνο και τη διαχρονικότητα, μα πάνω απ’ όλα τη μνήμη. Την παρηγοριά ότι η ιστορία τους ακούστηκε και θα μένει ζωντανή κάθε φορά που κάποιος θα την τραγουδάει! Κουβαλούν μέσα τους τις φωνές από τις γυναίκες του κόσμου που άφησαν προίκα στις κόρες τους και αυτές στις δικές τους, με αποτέλεσμα να γίνουν όλες τους οι μανάδες μας. Είναι οι φωνές των γιαγιάδων μας, η κληρονομιά μας. Σε κάθε δική μας ένωση ζωντανεύουν, και μέσω των φωνών μας υπάρχουν και ζουν αθάνατες».
Φωτογράφος: Άσπα Κουλύρα, Styling: Άγγη Βρεττού
Η σύνδεση
Αναστασία Κωνσταντινίδου
Με τις Chόres, πέρα από τις φωνές μας, ενώνουμε τις ιδέες μας, τις σκέψεις και τις ανησυχίες μας, αλλά και τα συναισθήματά μας. Έπειτα από κάθε συναυλία ή εμφάνιση και έχοντας προσπαθήσει όλες πολύ για να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, βγαίνουν συναισθήματα συγκίνησης και χαράς που στο τέλος μας ανταμείβουν και δυναμώνουν τις σχέσεις μας. Σε κάθε πρόβα νιώθω πως πατάω μια παύση στην καθημερινότητα και πατάω play σε έναν κόσμο από τον οποίο δεν θέλω να βγω. Το να μοιράζεσαι κοινές εμπειρίες και συναισθήματα με τόσες γυναίκες που αγαπούν εξίσου τη μουσική, μου αφήνει μια αίσθηση πληρότητας που είναι ανεκτίμητη. »
Βασιλική Κωνσταντέλλου
«Πρόκειται για μια σύνδεση μεταξύ γυναικών με κοινά βιώματα και ανάγκες, αλλά με ξεχωριστή και δυναμική προσωπικότητα η καθεμία. Αυτό έχει αποτέλεσμα να εμπνεόμαστε η μία από την άλλη, να προβληματιζόμαστε δημιουργικά, να αυξάνεται η αυτοπεποίθησή μας ή να καθησυχάζονται οι φόβοι και οι ανησυχίες μας».
Δομινίκη Κονδύλη
«Οι Chόres με βοηθούν να εξελίσσομαι συνεχώς και να γίνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ ο εαυτός μου. Συνδέομαι με τη γυναικεία μου φύση, μοιράζομαι προβληματισμούς και χαρές, ανησυχίες και λύπες. Σε πρώτη φάση, μας έφερε κοντά η αγάπη για το τραγούδι και η ανάγκη για αυτοέκφραση. Είμαστε γυναίκες με διαφορετικές εμπειρίες και διαδρομές στη ζωή μας. Χάρη σε αυτή τη διαφορετικότητα ανθίζει ένα υπέροχο σύνολο γυναικείων φωνών απαλλαγμένων από φόβους και γεμάτων όνειρα”.
Νικολέττα Θωμαΐδου
«Οι Chόres αποτελούνται μόνο από γυναίκες, γυναίκες με τις οποίες νιώθω ασφάλεια και σιγουριά να τραγουδήσω, να χορέψω, να γελάσω, να κλάψω, να αναρωτηθώ, και γενικότερα να εκδηλωθώ. Έπειτα από ώρες πρόβας, η φωνητική και μουσική σύνδεση είναι αναπόφευκτη, αλλά πιο σημαντική νομίζω είναι η ανθρώπινη σύνδεση. Μοιραζόμαστε χαρές, λύπες, ανησυχίες, συγκινήσεις και ταυτιζόμαστε η μία με την άλλη. Τα παραπάνω τα θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά, κυρίως τις μέρες και τις εποχές που διανύουμε όσον αφορά τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αν κάτι ακόμα χαρακτηρίζει τις Chόres είναι η γυναικεία σύνδεση και ενδυνάμωση, κάτι που γίνεται τόσο όμορφα και φυσικά όταν το όχημά μας είναι η μουσική».
Τι γεννούν οι CHÓRES κάθε φορά που συναντιούνται? Τι μεγαλώνουν; Πώς μεγαλώνουν;
Νικολάια Τριανταφύλλου
«Ήχους, μουσική, χρώματα, συναισθήματα, αγκαλιές, φιλίες, αρμονίες, μελωδίες, πολυφωνίες, εμπειρίες, έκφραση. Αυτά γεννιούνται κάθε φορά που συναντιούνται οι Chόres και γι’ αυτόν το λόγο συνεχώς και μεγαλώνουν. Γιατί, ποιος θέλει μια ζωή χωρίς αυτά τα στοιχεία;».
Ειρήνη Παπάζογλου
«Έχω μάθει να δουλεύω ομαδικά, να διακρίνω ισορροπίες, να βλέπω όρια και να τα ξεπερνάω. Είμαι καλύτερη μουσικός από ό,τι ήμουν πριν έρθω στις Chόres και όχι μόνο από φωνητική άποψη. Αυτό προέκυψε από τη δουλειά της μαέστρου, των συγχορωδών μου και τη δική μου. Δεν είναι αυτονόητο».
Δέσποινα Μάρη
«Είμαι πολύ χαρούμενη που συνυπάρχω σε ένα γυναικείο σύνολο, στο οποίο, κάθε φορά που ενώνουμε τις φωνές μας, γεννιέται κάτι μαγικό. Η καθεμία με τον δικό της, ξεχωριστό τρόπο, αλλά και με τη δική της φωνή συμπληρώνει την άλλη και έτσι έχει δημιουργηθεί ένας δικός μας δρόμος με βάση την αλληλεγγύη. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, λοιπόν, έχει αναπτυχθεί μεταξύ μας μια γερή αλυσίδα φροντίδας και ενδυνάμωσης αλληλεπιδρώντας σε ένα πλαίσιο ασφάλειας, εμπιστοσύνης και αίσθησης απελευθέρωσης. Κάθε φορά που ενώνουμε τις φωνές μας, δημιουργείται μια τέτοια δυναμική που οδηγεί στην αίσθηση ότι είμαστε μία ολότητα».
Εκτός από τις φωνές σας, τι άλλο ενώνετε;
Βασιλική Κωνσταντέλλου
“Οι δυνάμεις και οι αδυναμίες μας”.
Ειρήνη Παπάζογλου
“Είμαι φίλη, πια, με αρκετά κορίτσια από τη χορωδία. Έχουν ενωθεί οι σκέψεις μας, η ιδεολογία μας, το πάθος μας για τη μουσική και το χορωδιακό τραγούδι”.
Δανάη Στεργίου
“Ενώνουμε τις σκέψεις μας, τους προβληματισμούς μας, τα όνειρά μας, την αισθητική μας, την ομορφιά μας, τη φρεσκάδα μας και την όρεξή μας για ζωή και για δημιουργία!”.
Βερονίκη Κρικώνη
«Οι Chόres στην αρχή ήταν μια μικρή ομάδα. Λίγο αργότερα, σχεδόν τριπλασιαστήκαμε και θα έλεγα πλέον ότι είμαστε ένα μικρό “χωριό”. Κατά το lockdown, που δεν είχαμε προσωπική επαφή, εγώ ένιωσα ότι μέσα από τις διαδικτυακές μας συναντήσεις και τα μαθήματα δημιουργήθηκε η πρώτη σύνδεση βρίσκοντας στη μουσική και τη δημιουργικότητα διέξοδο από μια πιο περιορισμένη, όσο και να το κάνουμε, συνθήκη. Με την επιστροφή στις δια ζώσης συναντήσεις, αυξήθηκε και η αλληλεπίδρασή μας: δημιουργήθηκαν φιλίες, μια αίσθηση αλληλοϋποστήριξης και το ότι είμαστε μια τεράστια γυναικεία ομάδα που μπορεί να κάνει πράγματα πέρα από τον εαυτό της και να κάνει αισθητή την παρουσία της.»
Ειρήνη Παπάζογλου
«Το ότι υπάρχει διάθεση για εξέλιξη και η αγάπη για τη μουσική».
Ελένη Τσάμη
«Στις Chόres καλλιεργείται συνειδητά η επίγνωση των άλλων φωνών και ο έλεγχος της δικής μας, ώστε ο συνολικός ήχος να είναι ισορροπημένος, αρμονικός κι εκφραστικός. Πρέπει να ξέρεις πότε πρέπει να βγεις μπροστά και πότε να υποστηρίξεις τις άλλες φωνές, πότε να ακούς και πότε χρειάζεται να σε ακούσουν».
Βερονίκη Κρικώνη
«Η μουσική ενώνει τις φωνές μας. Η καθεμία “βρίσκει” τη φωνή της και ορίζει τον εαυτό της. Η ενδυνάμωση αυτή και η συνύπαρξη τόσων διαφορετικών γυναικείων παρουσιών, όμοιων και ανόμοιων ταυτόχρονα, για εμένα είναι το “όχημα” για μια πιο δυναμική παρουσία και θέληση να αναλάβουμε τα ηνία της ζωής μας και όχι να μπούμε απλώς σε “μια άμαξα με άλλο οδηγό”».
Αντωνία Σιελούλη
«Είναι και οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι πρόβες και η παρέα μας που μας κρατούν ενωμένες».
Αν οι Chόres αφιέρωναν έναν στίχο στη γυναίκα, στην κάθε κόρη…
Ειρήνη Παπάζογλου
«Είχα καρδιά που άνθιζε».
Και αν μπορούσε ένας στίχος να ακούγεται κάθε πρωί στο αυτί μιας “κόρης” εκεί έξω, ποιος θα ήταν αυτός;
Αντωνία Σιελούλη
«Κοιμάσαι κόρη μ’, ξύπνησε, κι αν κάθεσαι έβγαν όξω».
Βερονίκη Κρικώνη
«Θα σε παινέψω λυγερή».
Δανάη Στεργίου
«Δώσ’ του, δώσ’ του πέρα, δώσ’ του φουστανιού σου αέρα!».
Οφείλουμε όλες μας να εξασφαλίσουμε για όλες μας πολυφωνία; Να ακούγονται οι φωνές όλων μας;
Νικολάια Τριανταφύλλου
«Οι Chόres, όπως και κάθε ομάδα, είναι μικρογραφία της κοινωνίας που μέσα της περικλείονται όλοι οι προβληματισμοί, οι ανησυχίες, οι χαρές, οι λύπες που κουβαλά το κάθε μέλος της. Βιώνουμε όλες την ίδια πραγματικότητα, στην ίδια εποχή. Κάθε φωνή ξεχωριστά μεταφέρει ένα δικό της μήνυμα, μα η συνάντηση με άλλες φωνές είναι απαραίτητη για να ξεκινήσει ένας διάλογος, να γίνει ζύμωση και να δημιουργηθούν αρμονίες. Κάθε φωνή είναι ισχυρή και ξεχωριστή και καμία δεν χάνεται μέσα στην πολυφωνία, τουναντίον ενισχύεται από τη στήριξη και τη φωνή της άλλης».
Ελένη Σίστη Κιλινκαρίδου
«Οφείλουμε όλες να εξασφαλίσουμε για όλες την πολυφωνία! Στις μέρες που διανύουμε, πρέπει να ενωθούμε και να αγκαλιάσουμε η μία την άλλη, να αποδεχτούμε τον ήχο και την ιστορία που καθεμία κουβαλάει μέσα της και να γίνουμε μια ομάδα, ένα σύνολο που μέσα του εμπεριέχει τις φωνές όλων μας! Ένα σώμα που η μία συντροφεύει την άλλη σε κάθε ταξίδι της, αλλά έχει και συντροφιά για το δικό της ταξίδι. Η πολυφωνία εμπεριέχει μέσα της και την τέλεια αρμονία και η εξασφάλισή της είναι ό,τι πιο δημοκρατικό μπορεί να υπάρξει».
H Μαρίνα Σάττι για τις Chόres
«Φέτος είμαστε περίπου 200! Πριν από κάποια χρόνια, ξεκινήσαμε να μαζευόμαστε πότε πότε δεκαπέντε κορίτσια και να τραγουδάμε πολυφωνικά τραγούδια που αγαπούσαμε. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να βρισκόμαστε σε πιο σταθερή βάση. Είπαμε να το πούμε κάπως. Το είπαμε «Chόres» και… αυτό ήταν! Η χορωδία αυτή δημιουργήθηκε αυθόρμητα κι οργανικά, από τους ίδιους τους ανθρώπους, και η φήμη της μεγάλωσε από στόμα σε στόμα. Δεν ανακοινώνουμε ανοιχτές ακροάσεις και αυτό μου αρέσει πάρα πολύ. Μας προσεγγίζουν από μόνες τους γυναίκες που η μουσική και το έργο μας έχει μιλήσει μέσα τους. Αυτό σημαίνει ότι κάπου ταυτίζουν τον εαυτό τους, τον βλέπουν μέσα από τις Chόres. Κατά βάση αυτό που κάνουμε είναι εκπαιδευτικό. Εκτός από μουσική και τραγούδι, μελετάμε χορό και θέατρο. Έπειτα έρχεται το performance. Κάνουμε ζωντανές εμφανίσεις, συμμετέχουμε σε παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής -με την οποία συνεργαζόμαστε στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών τους προγραμμάτων-, σε όπερες, σε μιούζικαλ, κάνουμε και δικά μας πράγματα, ηχογραφήσεις, κινηματογραφήσεις, περιοδείες, δημιουργούμε νέο ρεπερτόριο… Όλο αυτό προέκυψε από μια δική μου, προσωπική ανάγκη όταν σπούδαζα. Ένιωσα ότι το χάσμα μεταξύ εκπαιδευτικής διαδικασίας και πράξης ήταν μεγάλο και χρειαζόταν να γεφυρωθεί. Χρειαζόμουν πιο πολλές πραγματικές εμπειρίες, πάνω σε αληθινές σκηνές. Τρίτος πυλώνας του project -και ο πιο σημαντικός για εμένα- είναι οι κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μελών. Πριν γίνω κοινωνικό ον, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μου τα βίωνα μόνη μου και δεν τα μοιραζόμουν, κι αυτό το θεωρούσα ως ανεπάρκειά μου. Όταν, όμως, μοιράζεσαι τις ιστορίες σου, βλέπεις ότι από τα ίδια στάδια περνάνε και οι άλλες γύρω σου, καταλαβαίνεις ότι είναι αναπόφευκτο κομμάτι της διαδικασίας. Η μία μαθαίνει από την άλλη και όλες μαζί γινόμαστε πιο δυνατές. Κάθε χρόνο κάνουμε ανατροφοδότηση. Αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να αλλάξουμε. Ρωτάμε τι θα ονειρευόταν η καθεμία, πώς βλέπει τον εαυτό της σε πέντε χρόνια… Έχουμε πολλές ιδέες και οι συνεργάτες-συντελεστές είναι σύμμαχοι σε αυτό. Επιτρέψτε μου να τους αναφέρω: Οι μαέστροι Ειρήνη Πατσέα, Χριστίνα Πουπάλου, Σιμέλα Εμμανουηλίδου και οι χορογράφοι Σταύρος Ικμπάλ, Κατερίνα Φώτη. Η Βερονίκη Κρικώνη και η Ελένη Γιαννή στην παραγωγή. Φέτος, στο πλαίσιο των δράσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Ελευσίς 2023, δημιουργήσαμε και μια νέα ομάδα, τη χορωδία Chόres της Ελευσίνας κι έχουμε προγραμματισμένες πολλές δράσεις κι εκεί.
