Φωτογραφία: Ολυμπία Κρασαγάκη
Το σύνθημα του ELLE RUN είναι «Tο Μέλλον Eίναι Γυναίκα». Tι συμβολίζει για εσάς αυτή η φράση και τι ο συγκεκριμένος αγώνας;
Θα ήθελα αρχικά να ευχαριστήσω θερμά το περιοδικό ELLE και προσωπικά την εκδότριά του, την κυρία Έλενα Mακρή-Λυμπέρη, για την ευαισθησία και την αγάπη της για τα παιδιά μας. Το φετινό ELLE RUN, ένα σημαντικό αθλητικό γεγονός με τη συμμετοχή της νέας γενιάς που θα τρέξει για την «ΕΛΠΙΔΑ» και για τα παιδιά με καρκίνο, γεμίζει την καρδιά και τη σκέψη όλων μας με ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον! Πιστεύω πολύ στη νέα γενιά και στις αξίες που συνεισφέρει στον κόσμο μας και χαίρομαι που βλέπω καθημερινά όλο και περισσότερες νέες γυναίκες να φτάνουν στην κορυφή, να σπάνε τη «γυάλινη οροφή» και να κρατούν τις τύχες ολόκληρου του κόσμου στα χέρια τους.
Ποια νιώθετε ότι είναι η πιο μεγάλη μάχη που πρέπει να δώσουμε οι γυναίκες για το μέλλον; Ποια εφόδια πιστεύετε ότι πρέπει να έχει μια γυναίκα σήμερα για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες της κοινωνίας;
Η γυναίκα σήμερα καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα σε πολλούς και διαφορετικούς ρόλους: της μητέρας, της εργαζόμενης, της συζύγου, της κόρης, της φίλης, της αδελφής και, βέβαια, του ενεργού και συνειδητοποιημένου πολίτη. Μια ισορροπία που είναι ιδιαιτέρως δύσκολη. Επιπλέον, οι συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία συνθέτουν ένα τοπίο δύσκολο και περίπλοκο, το οποίο καλείται να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί μια γυναίκα σήμερα. Το μεγαλύτερο εφόδιο είναι πάντοτε η μόρφωση. Η παιδεία, η οποία μας ανοίγει παράθυρα στον κόσμο και μας δίνει τις δυνατότητες και τις πιθανότητες να σταθούμε στα πόδια μας, όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στον δρόμο μας. Η παιδεία δεν χάνει ποτέ την αξία της, είναι ένα αγαθό που κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει. Αυτό διδάχθηκα από τη μητέρα μου, μια γυναίκα πολύ μπροστά από την εποχή της, η οποία επέμενε να σπουδάσω και να μάθω ξένες γλώσσες σε μια περίοδο που κάτι τέτοιο δεν ήταν αυτονόητο για μια γυναίκα. Το ίδιο έκανα και εγώ ως μητέρα στα πέντε παιδιά μου, επιμένοντας πάντοτε στην αξία της μόρφωσης.
Ποιο θα ήταν το μήνυμά σας προς τις γυναίκες που αγωνίζονται να τα καταφέρουν σε δύσκολες συνθήκες, όπως οι γυναίκες πρόσφυγες, οι μονογονείς ή οι οικονομικά αδύναμες;
Να πιστέψουν στον εαυτό τους και να μην το βάζουν κάτω ποτέ! Προσπαθώ πάντοτε να είμαι στο πλευρό των συνανθρώπων μου, με την καρδιά και τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, να αφουγκράζομαι τον πόνο και τις δυσκολίες τους και φυσικά να βοηθώ έμπρακτα. Επισκέπτομαι τακτικά δομές προσφύγων, ενώ έχω στενή συνεργασία με την εκκλησία, καθώς και με ιδρύματα και φορείς που στηρίζουν γυναίκες άστεγες, άνεργες, μονογονείς. Δεν πιστεύω στην απρόσωπη οικονομική βοήθεια, γι’ αυτό και είμαι πάντοτε εκεί. Ανοίγω την αγκαλιά μου και συνομιλώ για ώρες με αυτές τις γυναίκες. Οι συζητήσεις αυτές και το γεγονός ότι καταφέρνουν να χαμογελούν και να λένε «ευχαριστώ» ακόμη και για την ελάχιστη βοήθεια που θα τους προσφέρεις, είναι για εμένα αληθινά μαθήματα ζωής. Ο αγώνας που δίνουν καθημερινά, σε πολύ αντίξοες συνθήκες, είναι τελικά το μήνυμα που διδάσκουν εκείνες σε εμάς: Ότι ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Εσείς χρειάστηκε να αντιμετωπίσετε δυσκολίες λόγω του φύλου σας;
Στην πορεία της ζωής μου έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές δυσκολίες και προκλήσεις, όπως κάθε άνθρωπος. Τίποτα δεν ήταν εύκολο και τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Η σύλληψη του πατέρα μου στη διάρκεια του εμφυλίου, η μητρότητα σε πολύ νεαρή ηλικία, η εξορία του άντρα μου, η προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε μια ενωμένη οικογένεια σε δύσκολες εποχές, η αμφισβήτηση που δεχτήκαμε στα πρώτα βήματα της «ΕΛΠΙΔΑΣ», η δημιουργία του Ογκολογικού Νοσοκομείου μας και πολλά ακόμα γεγονότα με δίδαξαν πως η ζωή είναι απρόβλεπτη και κάποιες φορές πολύ δύσκολη. Δεν θεώρησα, όμως, ποτέ πως οι δυσκολίες ήταν αποτέλεσμα του φύλου μου, γιατί δεν ένιωσα ποτέ αδύναμη επειδή είμαι γυναίκα. Αντιθέτως, το γεγονός πως ήμουν γυναίκα με έκανε να αισθάνομαι πιο δυνατή! Η γυναίκα δημιουργεί ζωή. Υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη; Μεγαλύτερη ευλογία από αυτή;
Για περισσότερα από 30 χρόνια είστε Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNESCO. Γίνατε η πρώτη και μοναδική Ελληνίδα που τιμήθηκε με το Βραβείο Nelson Mandela 2020 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και στη συνέχεια με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Ευποιΐας της Ελληνικής Δημοκρατίας. Παραμένει πιο δύσκολη για τις γυναίκες, ακόμη και σήμερα, η αναγνώριση του έργου και των επιτευγμάτων τους;
Τα βραβεία αυτά αποτελούν μια εξαιρετική τιμή και νιώθω πραγματικά ευγνώμων. Αποτελούν, όμως, και αναγνώριση ενός συνολικού και πολυεπίπεδου έργου που αποδεικνύει πως οι γυναίκες μπορούμε να ασχοληθούμε και να διακριθούμε σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα, δεν το έχω κάνει μόνη μου. Είχα πάντοτε στο πλευρό μου την ελληνική κοινωνία και τις γυναίκες, οι οποίες ήταν πολύτιμοι συμπαραστάτες και αρωγοί στο έργο μου! Ειδικά η «ΕΛΠΙΔΑ» είναι ένα έργο ζωής που δημιουργήθηκε από γυναίκες με σκοπό να στηρίξει τα παιδιά με καρκίνο και τις οικογένειές τους. Η μητρότητα, η γυναικεία ματιά στα πράγματα, η γυναικεία ευαισθησία και η προσφορά στον συνάνθρωπο αποτέλεσαν την κινητήρια δύναμη πίσω από κάθε μας βήμα.
Ποιο είναι το πιο πρόσφατο επίτευγμά σας στο σωματείο «ΕΛΠΙΔΑ» για το οποίο νιώθετε υπερήφανη;
Τα χιλιάδες παιδιά, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που έχουν μεταμο-σχευθεί, έχουν θεραπευτεί, μεγαλώνουν και συνεχίζουν τις ζωές τους είναι για εμένα το μεγαλύτερό μας επίτευγμα και με κάνουν υπερήφανη! Σε επιστημονικό επίπεδο, το Κέντρο Κυτταρικής και Γονιδιακής Θεραπείας που δημιουργήσαμε μέσα στην Ογκολογική μας Μονάδα αποτελεί το πιο πρόσφα-το έργο μας, σημείο αναφοράς για τα ιατρικά δεδομένα στη χώρα. Εκεί πραγματοποιούνται πρωτοποριακές, εξατομικευμένες θεραπείες με στόχο 4 στα 4 παιδιά μας να θεραπεύονται!
Ως Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNESCO, έχετε στηρίξει προγράμματα δράσης για την ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση, την εξάλειψη των διακρίσεων, την προστασία των ευάλωτων συνανθρώπων μας, την πολιτιστική κληρονομιά. Νιώθετε ότι η πανδημία και οι επιπτώσεις της θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Η πανδημία δημιούργησε μεγάλες προκλήσεις στις ζωές όλων μας σε κάθε επίπεδο, ενώ παράλληλα λειτούργησε σαν ένας μεγεθυντικός φακός, αναδεικνύοντας και υπογραμμίζοντας τις αδυναμίες και τις ανισότητες των σύγχρονων κοινωνιών μας. Στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η ίση πρόσβαση στο σύστημα υγείας ή στην εκπαίδευση, τέθηκαν σε κίνδυνο. Από την άλλη πλευρά, είναι εντυπωσιακό το γεγονός πως αυτή η κρίση ενεργοποίησε ένα πρωτοφανές κύμα αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους και τους λαούς. Θεωρώ, λοιπόν, πως η κρίση αυτή θα πρέπει να λειτουργήσει σαν ένα πολύτιμο μάθημα για ολόκληρη την ανθρωπότητα, από το οποίο θα βγούμε σοφότεροι και ικανοί να χτίσουμε την επόμενη μέρα σε πιο στέρεες βάσεις, με πυξίδα τον σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην κοινωνική αλληλεγγύη.
Το να βοηθάτε άλλους μέσα από το σωματείο «ΕΛΠΙΔΑ», τι σας έχει διδάξει; Τι σας επιστρέφει πίσω στην καρδιά και την ψυχή σας;
Η προσφορά στον συνάνθρωπο είναι για εμένα αυτονόητη και αυτό το οφείλω στη μητέρα μου η οποία, με τα λόγια και, κυρίως, με το παράδειγμά της, με δίδαξε ότι πρέπει να μοιράζεσαι με τους συνανθρώπους σου τις ευλογίες που σου έχει χαρίσει ο Θεός, να επιστρέφεις από τα δώρα της ζωής. Γιατί είναι μεγάλο δώρο να παίρνεις, αλλά ακόμη μεγαλύτερο να προσφέρεις. Όμως τις ίδιες αρχές ασπάζεται και ο σύζυγός μου Βαρδής, με τον οποίο είμαστε από μικροί μαζί. Ο ίδιος βάζει πάνω από όλα την προσφορά στην πατρίδα και στην κοινωνία. Για ολόκληρη την οικογένειά μας η προσφορά αποτελεί τρόπο ζωής.
Σωματείο «ΕΛΠΙΔΑ», Ογκολογική Μονάδα Παίδων, Ξενώνας «ΕΛΠΙΔΑ», παιδιατρική Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών, Τράπεζα Εθελοντών Δοτών «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» με περισσότερους από 120.000 εθελοντές δότες! Πώς καταφέρνετε να κινητοποιείτε τόσους πολλούς ανθρώπους και να πετυχαίνετε τόσο σημαντικά αποτελέσματα;
Νομίζω ότι ο λόγος που η κοινωνία είναι στο πλευρό μας είναι επειδή το έργο μας έχει μετρήσιμα και απτά αποτελέσματα. Υπερσύγχρονες δομές υγείας, πρωτοποριακά έργα, χιλιάδες κερδισμένες ζωές παιδιών που προχωρούν στη ζωή τους. Κάθε μας όραμα, κάθε μας υπόσχεση υλοποιήθηκε και η κοινωνία ήταν πάντα παρούσα, στο πλευρό μας. Και συνεχίζουμε. Για εμένα δεν υπάρχει «θα». Στη ζωή μας πρέπει να μιλάμε με έργα, όχι με λόγια.
