Πόσες φορές δεν βρεθήκαμε μπροστά στα ράφια ενός σούπερ μάρκετ και, παρόλο που είχαμε μαζί μας λίστα, καταλήξαμε να γεμίσουμε το καλάθι με ένα σωρό υπερθερμιδικά σνακ, μόνο και μόνο επειδή εκείνη τη στιγμή πεινούσαμε;
Ωστόσο, η παραπάνω… αυθόρμητη, σχεδόν μηχανική κίνηση έχει και επιστημονική εξήγηση. Σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην εφημερίδα Psychological Science, όσοι έχουν άδειο στομάχι μπορούν να διακρίνουν πολύ πιο εύκολα όσες λέξεις σχετίζονται με το φαγητό σε σχέση με όσους είναι χορτάτοι.
Για να αποδείξει τα παραπάνω, ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου Νίκαιας-Σοφία Αντίπολις Ρεμί Ραντέλ ζήτησε από 42 φοιτητές να τον συναντήσουν ένα μεσημέρι, χωρίς να έχουν φάει τίποτα τις τελευταίες τρεις με τέσσερις ώρες. Σε κάποιους από αυτούς τελικά ο καθηγητής άφησε χρονικό περιθώριο εξήντα λεπτών, ώστε να προλάβουν να γευματίσουν, ενώ οι υπόλοιποι έμειναν νηστικοί.
Έπειτα οι συμμετέχοντες κάθισαν μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, στην οποία εμφανίζονταν διαδοχικά 80 λέξεις με πολύ μικρά γράμματα και αχνή γραμματοσειρά. Η εναλλαγή ήταν τόσο γρήγορη (1/300 του δευτερολέπτου), που ουσιαστικά δεν γινόταν απολύτως ορατή με το μάτι. Κάθε απεικόνιση συνοδευόταν από δύο παρεμφερείς επιλογές. Οι φοιτητές έπρεπε να διαλέξουν αυτήν που ανταποκρινόταν σε ό,τι είδαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι εναλλακτικές gâteau (γλυκό) και bateau (πλοίο). Όσοι από τους φοιτητές ήταν πεινασμένοι επέλεξαν τη λέξη που σχετιζόταν με το φαγητό, υποστηρίζοντας μάλιστα πως ήταν γραμμένη με πιο φωτεινά γράμματα.
Τελικά, όσοι πεινούσαν κατάφεραν να βρουν πολύ περισσότερες εικόνες που σχετίζονταν με τις τροφές από αυτούς που ήταν χορτάτοι. Το παραπάνω αποδεικνύει πως όσοι δεν ένιωθαν το αίσθημα του κορεσμού αντιλαμβάνονταν ενστικτωδώς τις πληροφορίες που προέκυπταν από το οπτικό ερέθισμα, πολύ πριν αυτές φτάσουν -προς επεξεργασία- στον εγκέφαλο.
Σύμφωνα μάλιστα με το δρα Ραντέλ: «Είναι εκπληκτικό πώς οι άνθρωποι μπορούν να αντιλαμβάνονται τι πραγματικά χρειάζονται. Μάλιστα, το μυαλό μας μπορεί να παραδοθεί στα κίνητρα και τις ανάγκες μας. Πρόκειται για μια εσωτερική διεργασία, η οποία συλλέγει πληροφορίες για τον κόσμο, ώστε να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη».
