«Το γυναικείο βίωµα υποφέρει από το male gaze. Ο όρος εισήχθη το 1973 από τη θεωρητικό κινηµατογράφου Laura Mulvey σε ένα κείµενό της µε τίτλο Visual Pleasure and Narrative Cinema. Αναφέρεται στους µηχανισµούς της θέασης, χρησιµοποιεί εργαλεία από την ψυχανάλυση και περιγράφει πώς το αντρικό βλέµµα (αυτό σηµαίνει ο όρος) προβάλλει τις φαντασιώσεις του για τη γυναίκα πάνω στη γυναίκα και, τελικά, την ανακατασκευάζει. Είναι επώδυνο, αν σκεφτείτε πως το άτοµο αρχίζει να εξερευνά τον εαυτό του µέσα από την αντανάκλαση. Τι γίνεται όταν η αντανάκλαση λειτουργεί αντίστροφα; Όταν ο καθρέφτης είναι παραµορφωτικός και πια καθρεφτίζεις εσύ τον καθρέφτη αντί να καθρεφτίζεσαι σ’ αυτόν; Το σινεµά έχει αυτή την τροµερή δύναµη. Κοιτάζουµε τον καθρέφτη/οθόνη και κατασκευάζουµε έναν εαυτό βασισµένο στο textbook µιας δυτικής δραµατουργίας, µιας πατριαρχικής και ρατσιστικής βιοµηχανίας ενός κινηµατογράφου που συχνά γίνεται µε όρους διαφήµισης. Στεναχωριέµαι και θυµώνω.
Δεν είναι ότι τα πράγµατα δεν είναι καλύτερα από τότε. Κι αυτό οφείλεται σε µεγάλους γυναικείους αγώνες. Είναι πολύ σπουδαία η στιγµή για ένα άτοµο όταν βλέπει τον εαυτό του στην οθόνη. Μου συνέβη πρώτη φορά όταν είδα το φιλµ Ζαν Ντιλµάν της Chantal Akerman και σκέφτηκα ότι αυτή η γυναίκα είναι η µάνα µου. Τις χωρίζουν τόσα πολλά, αλλά το βίωµα είναι εκεί. Πιστεύω πως, αυτονόητα, όλα τα άτοµα πρέπει να έχουν αυτή τη στιγµή της ορατότητας. Αυτή είναι µια κουβέντα που αφορά την έµφυλη ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, την τάξη, τον καπιταλισµό. Το να είσαι γυναίκα µέσα στον καπιταλισµό είναι, πρωτίστως, επικίνδυνο. Αν και, φυσικά, όχι το ίδιο επικίνδυνο για όλες. Γι’ αυτό φτιάχνουµε αλυσίδες προστασίας, µικροκοινότητες και προσπαθούµε να νικήσουµε τον φόβο.
Σε ποιους εκχωρούµε το δικαίωµα να αφηγούνται τις δικές µας ιστορίες; Αγαπώ πολύ το σινεµά και περιµένω τα πάντα από αυτό».
Η Φλοµαρία Παπαδάκη πρωταγωνιστεί στις ταινίες Animal και Arcadia που έκανε πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
