«Ως τρανς γυναίκα, για πολλά χρόνια έχω βιοποριστεί ως σεξεργάτρια. Παλιότερα, ο δρόµος που µπορούσαν να πάρουν άτοµα σαν εµένα, αν ήθελαν να ακολουθήσουν την ταυτότητά τους, ήταν µόνο η σεξεργασία. Μπορεί σήµερα να υπάρχει µεγαλύτερη αποδοχή και η κοινωνία να νιώθει ότι έρχεται πιο κοντά µας, άλλοτε ειλικρινά και άλλοτε για να κρύψει τις ενοχές της, αλλά πόσες από εµάς βρίσκουµε εύκολα δουλειά εκτός των δρόµων; Πόση πραγµατική στήριξη έχουν τα παιδιά που θέλουν να νιώσουν άνετα µε το σώµα τους και τον αυτοπροσδιορισµό τους;
Στα χρόνια µου, οι τρανς της Συγγρού ήταν ένα κοµµάτι της πολιτιστικής Αθήνας. Είχαν µια άλλου είδους ορατότητα. Ήξεραν όλοι πού ήµασταν. Σήµερα, οι τρανς δεν έχουν το κράξιµο, τον φόβο της αστυνοµίας, τον φόβο της ηµέρας και τις σκληρές επιθέσεις και συµπεριφορές, όχι όµως ότι αυτές έχουν εκλείψει εντελώς. Ωστόσο, το πρόβληµα παραµένει. Μπορεί µια τρανς να βρει δουλειά στην Αθήνα ή στην επαρχία; Τι κάνουµε για εκείνες που, λόγω του αποκλεισµού τους από την εργασία, δεν έχουν σύνταξη, περίθαλψη και αναγκάζονται να επιβιώνουν µε πολύ λίγα χρήµατα; Πώς αποκαθιστούµε µια τέτοια αδικία; Σιγά σιγά αλλάζουν τα πράγµατα, αλλά όσες νοµοθεσίες και να περάσουν, χρειάζεται να αλλάξει νοοτροπία και ο κόσµος. Οι νόµοι βοηθάνε σε αυτό. Θα το δούµε και µε το νοµοσχέδιο για τον γάµο των οµόφυλων ζευγαριών. Είναι µια νίκη για εµάς. Ακόµη όµως και µε αφορµή την ψήφισή του, τρόµαξα µε τον ρατσισµό. Είδαµε µια εκκλησία να κηρύσσει το µίσος αντί την αγάπη και τη συντροφικότητα. Είδαµε, ακόµη και µέσα στην αριστερά να υπάρχουν οµοφοβικοί και τρανσφοβικοί. Δεν έχει γίνει η αλλαγή που πρέπει.
Τα νέα παιδιά ξέρουν πολλά πράγµατα και, µάλιστα, περισσότερα από εµάς τις παλιές. Αλλά είναι καλό εµείς οι παλιές να τους λέµε τις ιστορίες µας για να ξέρουν πώς ζήσαµε. Είναι πολύ σηµαντική η µνήµη µας, όπως και το τραύµα. Γιατί, κακά τα ψέµατα, είναι µια δύσκολη χώρα η Ελλάδα για τους τρανς. Στο παρελθόν, και περισσότερα χρήµατα υπήρχαν και πιο σεξουαλικά ήταν τα πράγµατα. Υπήρχε επιθυµία, σεξ, διασκέδαση, απόλαυση. Τώρα δεν υπάρχει αυτή η χαρά και η ελαφράδα. Όταν αλλάζει µια κοινωνία, µια πόλη, όταν βαραίνει, όταν γίνεται πιο φτωχιά, αλλάζει και η σεξουαλικότητα, αλλά κυρίως η έκφρασή της. Εµείς τότε απολαµβάναµε µια άλλους είδους κοινωνικοποίηση και συλλογικότητα. Ωστόσο, βρισκόµαστε και σε µεταβατική περίοδο όσον αφορά την ταυτότητα των φύλων. Μια περίοδο που ίσως είναι απαραίτητη όχι για να µπουν όρια, αλλά για να υπάρξει απόλυτη ελευθερία. Για όλες και όλους και όλα. Μόνο αν είναι για όλους είναι ερεθιστική και σέξυ η ελευθερία».
Η Πάολα Ρεβενιώτη είναι τρανς γυναίκα, κινηµατογραφίστρια, καλλιτέχνιδα και ακτιβίστρια.
