«Δηµιούργησα το πρώτο πρακτορείο για plus size µοντέλα στην Ελλάδα. Πριν το κάνω, έκανα τέσσερα χρόνια εγώ η ίδια modeling. Δεν είχα σκεφτεί τον εαυτό µου ως επιχειρηµατία. Το full time modeling ως φοιτήτρια µε συντηρούσε. Με που τελείωσα τις σπουδές µου, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι σοβαρεύει το πράγµα. Ήθελα, όµως να είµαι και κυρία της εαυτής µου. Ήθελα τις καλύτερες ιδέες µου να τις κρατάω για τον εαυτό µου. Κάνοντας αυτή τη δουλειά και βλέποντας ότι είµαστε πολύ λίγες και γνωστές µεταξύ µας, µε ρωτούσαν αν ξέρω κι άλλα κορίτσια σαν εµένα. Έπειτα σκεφτόµουν ότι, ενώ όταν µπήκα στον χώρο ήµουν το νέο shiny thing, κάποια στιγµή αυτό θα σταµατούσε να συµβαίνει. Νέα κορίτσια θα έκαναν την εµφάνισή τους. Δεν ήθελα να το βλέπω έτσι, ανταγωνιστικά. Επιθυµούσα περισσότερη αλληλεγγύη και σκεφτόµουν ότι θα ήταν τέλειο να έβρισκα εγώ αυτές τις κοπέλες και να τους µαθαίνω τη δουλειά. Ήθελα επίσης, ακόµη και αν για οποιονδήποτε λόγο σταµατούσα να εργάζοµαι, να συνεχίσω να έχω πρόσβαση σε αυτόν το χώρο. Έτσι ξεκίνησα τo Bodé, µε πρόθεση την αλληλεγγύη, αλλά και ως άσκηση αυτοπεποίθησης. Γιατί, για τα plus size κορίτσια, η αυτοπεποίθηση όχι απλώς δεν είναι αυτονόητη, είναι σχεδόν απαγορευµένη. Δικαίωµα στην αυτοπεποίθηση έχει πάντα η γυναίκα που είναι αδύνατη ή γυµνασµένη, αν όχι skinny. Υπάρχει εκεί έξω ένα πολύ συγκεκριµένο αφήγηµα για το τι είναι οµορφιά. Για να νιώσουµε έτσι, χρειάζεται να δείχνουµε µε κάποιον συγκεκριµένο τρόπο. Εγώ αυτό το βρίσκω ιδιαίτερα παράλογο. Δεν χρειάζεται να δείχνεις µε έναν συγκεκριµένο τρόπο για να ντυθείς ωραία, για να περπατάς άνετα στον δρόµο, να φοράς ό,τι γουστάρεις εσύ και όχι κάτι “κολακευτικό”. Δεν µου αρέσει αυτή η λέξη. Τι σηµαίνει κολακευτικό; Τι ετεροπροσδιορισµός είναι αυτός; Δεν ήταν εύκολο ούτε και για εµένα. Δεν τα λέω από κάποια ανώτερη θέση όλα αυτά. Πολλοί φωτογράφοι µε καλούσαν στο σετ, µου έκαναν ένα δυο γρήγορα κλικ και µε έδιωχναν. Όταν ερχόταν το αδύνατο µοντέλο, την άφηναν να κάνει πόζες και της αφιέρωναν χρόνο. Γι’ αυτούς δεν θα µπορούσα να ποζάρω ή να δώσω µια ωραία εικόνα. Υπήρχε και από άλλα άτοµα της παραγωγής η ίδια συµπεριφορά. Ο στυλίστας θα έκανε εξαιρετική δουλειά µε το styling του µοντέλου, αλλά εγώ θα έβγαινα µε ένα ρούχο που θα έµοιαζε περισσότερο συντηρητικό και παλιακό. Μου φαινόταν πολύ παράξενο που η ίδια εταιρεία έφτιαχνε πολύ ωραία ρούχα σε µικρά νούµερα, αλλά δεν έκανε το ίδιο για κορίτσια σαν εµένα. Αυτά µε επηρέαζαν και µε ωθούσαν να προσπαθήσω περισσότερο. Σε καλό µού βγήκε, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Θα έπρεπε να είναι πιο δίκαιο το περιβάλλον, αλλά µιλάµε για µόδα και όλοι µεταξύ µας ξέρουµε πώς είναι αυτός ο χώρος. Αυτό, φυσικά, τα τελευταία χρόνια αλλάζει. Συµβάλλει πολύ το πράσινο φως που έχει δοθεί από το εξωτερικό σε εταιρείες και οίκους όπως οι Jacquemus, Versace, Dolce & Gabbana να χρησιµοποιούν όχι µόνο ένα plus size µοντέλο για να είναι απλά inclusive, αλλά να έχουν πολλά περισσότερα και σε όλες τις συλλογές τους. Ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αποκλειστικά plus size κορίτσια, όπως ο οίκος Karoline Vitto. Επίσης, το βραβείο Μοντέλο της Χρονιάς για το 2023 δόθηκε στην Paloma Elsesser, ένα plus size µοντέλο. Φυσικά, η µόδα παραµένει ένας εξευγενισµένος χώρος σε σχέση µε το τι συµβαίνει στην καθηµερινότητα. Αυτό που σκεφτόµουν είναι ότι εγώ που είµαι 27 ετών δεν είχα τέτοιες εικόνες µε plus size κορίτσια. Έπρεπε να τις δηµιουργήσω µόνη µου. Οι εικόνες που παράγονται στα social media βοηθούν στο να αλλάζουν σιγά σιγά και η αισθητική, αλλά και το αφήγηµα. Εγώ είχα εξαιρετικά τραυµατισµένη σχέση µε το σώµα µου. Στο λύκειο ήµουν ένα κορίτσι µε καµπύλες, πολύ µεγάλο στήθος για την ηλικία µου, ήµουν ιδιαίτερα ψηλή οπότε φάνταζα πολύ τροµακτική για τα έφηβα αγόρια. Από εκεί που παίρναµε επιβεβαίωση. Αν είναι δυνατόν! Δεν βοηθούσε και η µόδα. Στα fashion µαγαζιά δεν έβρισκα ρούχα. Δεν έβγαζα ολόσωµες φωτογραφίες. Ντυνόµουν µε αντρικά και skater clothes για να είναι φαρδιά. Στο ντους δεν κοίταζα καθόλου το σώµα µου. Φαντασιωνόµουν το κεφάλι µου µε άλλο κορµί. Έκανα κολάζ τις φωτογραφίες µου µε άλλα σώµατα. Υπήρχε µια διαρκής σύγκριση µε αυτά που έβλεπα στα περιοδικά. Κάθε πρωτοχρονιά και γενέθλια, η ευχή µου ήταν να χάσω κιλά και να αδυνατίσω. Και αυτό ήταν τουλάχιστον εξαντλητικό. Οι θηλυκότητες όµως, στην πλειονότητά µας δεν έχουµε επίπεδα στοµάχια. Αλλά το να παλεύουµε οι πολλές να µοιάζουµε στις λίγες είναι τρελό.
Με µπέρδευε ποιος ήταν ο σωστός τρόπος να χάσω κιλά. Έβαζα έβγαζα κιλά, έπαιρνα χάπια, τα σταµάταγα, ανησυχούσα, βασανίστηκα µε όλα αυτά στην εφηβεία µου. Έχω δοκιµάσει να κάνω εµετό µετά τα γεύµατα, κάτι που θα µπορούσε να µε έχει οδηγήσει σε άλλα µονοπάτια. Το τραύµα µιας χοντρής γυναίκας υποτιµάται εκεί έξω. Γιατί όλοι λένε “έλα µωρέ, σιγά, χάσε κιλά. Σταµάτα να τρως.” Δεν µπορούν να διανοηθούν ότι υπήρχε το λάθος πρότυπο εξαρχής, ότι αυτό σε πλήγωνε και ότι το πρόβληµα είναι η αποδοχή. Τις γυναίκες στην πατριαρχική κοινωνία µάς καθορίζει η εµφάνισή µας. Δυστυχώς. Όχι αν είµαστε έξυπνες, αστείες, εύγλωττες, αλλά αν είµαστε όµορφες. Η πατριαρχική καπιταλιστική κοινωνία ξέρει ότι µπορεί να ποντάρει πάνω στις γυναικείες ανασφάλειες. Σε ένα κορίτσι που βιώνει αυτή τη στιγµή µια τραυµατική σχέση µε το σώµα της θα της έλεγα, αν έχει πρόσβαση στα social media, να αλλάξει τις εικόνες που περνάνε από το timeline της. Να ακολουθήσει κοπέλες που έχουν τον ίδιο σωµατότυπο και να επενδύσουν στην ψυχή τους. Να βρουν ποιες πραγµατικά είναι. Τι θέλουν. Πώς αισθάνονται πραγµατικά όµορφα.
Από την προνοµιούχα θέση που είµαι τώρα έχω ευθύνη να αλλάξω αυτό το αφήγηµα. Όταν ανεβάζω κάποιο post δεν κάνω editing το σώµα µου ή το πρόσωπό µου, δεν βάζω φίλτρα. Μιλάω γι’ αυτά τα θέµατα. Παίρνω µηνύµατα από κορίτσια που µου λένε “χάρη σ’ εσένα έβαλα µαγιό, στενό φόρεµα”. Τέλος, µε ενοχλεί που το σώµα µου σεξουαλικοποιείται πολύ εύκολα. Αν βάλω ένα πολύ στενό µπλουζάκι, το οποίο απλώς µου αρέσει, έχω ακούσει ότι είµαι υπερβολικά σέξυ επειδή έχω µεγάλο στήθος ή ότι δεν είµαι σικ. Θέλω να φύγουν όλα τα πρόσηµα από τις γυναικείες καµπύλες. Μπορούµε να είµαστε και σέξυ και cool και casual και street και σικ. Επίσης, θέλω να φύγει από πάνω µας ο όρος “body positivity” γιατί κρύβει µια τοξική θετικότητα. Προτιµώ τους όρους “body neutral” ή “body normative” που εµπεριέχουν την επιλογή µας να αλλάξουµε, νιώθοντας όµως άνετα όπως και αν είµαστε τη δεδοµένη στιγµή. Επίσης, θέλω να αναρωτηθούµε όλοι και όλες αν και πώς υπάρχουν οι plus size γυναίκες στην pop culture. Ή πόσες σεξουαλικές σκηνές έχουµε δει σε ταινίες µε plus size κορίτσια και ποιο είναι το αφήγηµα που τις ακολουθεί. Σε ένα love story, αν κάποιο αγόρι τις αγαπήσει και τις επιθυµήσει, παρουσιάζεται ως παράδοξο. Στο τέλος, σίγουρα θα χρειαστεί να αδυνατίσει».
Φωτογράφος: Raf Souliotis
