«Ένα κοµµάτι ύφασµα. Από λινό. Από δέρµα. Μεταξωτό. Βαµβακερό. Ακουµπώ πάνω της εδώ και αιώνες. Ήµουν µακρύ, ήµουν ένα κορδόνι, έχω ραφές, κλωστές και ξέφτια. Είµαι απαλό σαν χάδι. Είµαι ενοχλητικό, τη φαγουρίζω. Είµαι κοντά στο κέντρο. Μπορώ να παρατηρώ ανενόχλητο όλη τη µηχανή της δηµιουργικότητάς της να ξεφυσά, να ξαποσταίνει, να αναβλύζει.
Είµαι λευκό. Τρέχω µαζί της, σκαρφαλώνω, κάπου νιώθω ένα αεράκι, δυο µάτια καρφωµένα πάνω µου όταν πέφτει από το ποδήλατο και έρχεται εκείνος να τη βοηθήσει, κατεβάζει απότοµα το λερωµένο φορεµατάκι και µε κρύβει ξανά. Δεν πρέπει να µε βλέπουν, της έχουν πει.
Λευκό ήµουν κι όταν µε στόλισε µε χυµούς παραγινωµένης φράουλας – τι πλάσµα είναι αυτό, σκέφτηκα, γεννάει χρώµα! Μα εκείνη τρόµαξε, είδε ωµή την οµορφιά της. Την είδαν κι οι άλλοι γύρω της. Τρόµαξαν κι αυτοί, της έµαθαν να κρύβεται ξανά, µε παραφουσκώνει µε κάτι αλλόκοτα που µου κρύβουν τη θέα. Ας είναι. Εγώ τώρα ξέρω.
Είµαι µαύρο. Αέρινο, δαντελωτό. Με κορδέλες, χωρίς σχήµα σχεδόν, την αγγίζω και µετά τη χάνω ξανά. Καταλαβαίνω όµως. Περπατά σαν να πετά. Πρέπει να έχει το κεφάλι ψηλά, να χαµογελά, µπορώ να αφουγκραστώ πολλά αφού η φούστα είναι κοντή και η φωνή κελαρυστή. Ο κόσµος πρέπει να έχει οµορφιά, τελικά, κι ας µην τη βλέπω.
Είµαι φαρδύ και ανθισµένο. Αγκαλιάζω την κοιλιά της, πόσο µεγάλη και στρογγυλή, είχα ακούσει ότι η Γη είναι στρογγυλή, έτσι θα µοιάζει µάλλον. Κάτι κουνιέται, µε σκουντά συνεχώς, εκείνη βάζει το χέρι πάνω, µας χαϊδεύει. Εµένα, την κοιλιά, αυτό. Άνοιξη.
Είµαι κόκκινο. Ελαφρύ, φρυλλένιο, καµωµένο από σατέν και θέλγητρο. Αχ! Λες να έφταιξα εγώ; Ήρθε καταπάνω της σκοτεινός, φριχτός. Την πόνεσε, την πέταξε στα πλακάκια, µε τράβηξε µε βία, ξέφτισαν οι κόκκινες κλωστές µου, πού είναι, δεν τη βλέπω. Μόνο κραυγές. Αίµα. Και µετά λυγµός. Με αναζητά, µε κρατά στα χέρια της. Της κάνω παρέα ώσπου να σταθεί ξανά.
Είµαι ίδιο χρώµα µε εκείνη. Αλλάζω καταπώς νιώθει. Στέκοµαι εκεί, χρήσιµο µα και άχρηστο, δέρµα πάνω στο δέρµα της, µυρωδιά από τη µυρωδιά της. Κι όποτε θέλει µε βγάζει και µε πετάει. Τότε την αγαπώ ακόµα περισσότερο. Γιατί εγώ είµαι απλά ένα κοµµάτι ύφασµα. Ένα βρακί».
Η Ιωάννα Σοφρά είναι δηµιουργός του fasfem.com, µιας πλατφόρµας που εξερευνά τη µόδα µε φεµινιστική διάθεση, µέσα από γραπτά, ήχους, εικόνες.
