«Σε µια παραλία του Ατλαντικού είδα πριν από σαράντα χρόνια δεκάδες σέρφερ, σχεδόν µόνο άντρες, να σχίζουν τα κύµατα. Τους είδα και είπα “αχ, Θεέ µου, αυτό είναι για εµένα, αυτό θέλω να κάνω”. Περίπου 40 ετών ήµουν όταν ανέβηκα στη σανίδα και ήταν σαν να ήξερα τι να κάνω. Σήκωσα το πανί κι έφυγα. Κατάλαβα αµέσως ότι βρήκα κάτι που αγαπούσα πολύ. Δεν µπορούσα να το κάνω συνέχεια όλα αυτά τα χρόνια. Έπρεπε να δουλεύω, να µεγαλώσω τα παιδιά. Έπρεπε να πείσω και τον άντρα µου, τον Luis. Δεν του άρεσε πάντα η ιδέα. Την ίδια στιγµή, εγώ, όταν εκείνος έκανε πρωταθλητισµό στη σκοποβολή και έφερνε σπίτι τα µετάλλια, τον περίµενα µε ζεστό φαΐ και µια µεγάλη αγκαλιά. Δεν παραπονιέµαι. Οι γυναίκες πάντα έχουµε δουλειές. Θυµάµαι όµως ότι όταν µάζευα ελιές στην Κεφαλλονιά, αντί να κάνω διάλειµµα για να φάω, κατέβαινα στην παραλία και έµπαινα µε τη σανίδα στη θάλασσα. Άκουγα διάφορους ψιθύρους από άντρες και γυναίκες. Δεν τους έδινα σηµασία. Ακόµα δεν τους δίνω. Αν τους έδινα, δεν θα είχα µπει στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες ως η γηραιότερη σέρφερ στον κόσµο. Και αυτές τις ηµέρες ετοιµάζοµαι να ξαναµπώ.
Θέλω να πω σε όλες ότι ποτέ δεν είναι αργά. Και το λέω εγώ, µια γυναίκα 86 ετών».
