Φτάνει σχεδόν στην ώρα του! Με 15′ καθυστέρηση, ο Johnny Depp εμφανίζεται στην οθόνη του Zoom. Φοράει έναν μπερέ με τα χρώματα της Τζαμάικας, μικρά φιμέ γυαλιά, ένα T-shirt σε απαλό ροζ κάτω από ένα μπεζ πουκάμισο και πολλά βραχιόλια, δερμάτινα λουράκια και δαχτυλίδια. Κάθεται στη μέση ενός καναπέ, κάπου στον πλανήτη Γη. Δηλώνει την ηλικία του λέγοντας «είμαι ένας άντρας 2.000 ετών», ενώ στην πραγματικότητα είναι 61. Αν μπορούσε να κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο, σίγουρα θα το τολμούσε, καθώς όπως λέει: «Όταν ξέρω πόσο καλύτερα ήταν παλιά, πραγματικά δεν θέλω να ζω στο σήμερα». Παρ’ όλα αυτά, ο Depp έχει καλή διάθεση. Λέει γελώντας με χιούμορ και αυτοσαρκασμό: «Στη φωτογράφιση στη θέση της Beauty Editor (συντάκτρια υπεύθυνη για θέματα ομορφιάς) έπρεπε να στείλουν μια Ugly Editor (για θέματα που αφορούν άσχημους)».
Το χιούμορ του θυμίζει τον κατεργάρη Jack Sparrow, του οποίου οι 29 εκατ. followers στο Instagram ελπίζουν για ένα έκτο sequel των Πειρατών της Καραϊβικής. Τώρα, όμως, εκείνος στρέφεται προς τη σκηνοθεσία. Μόλις ολοκλήρωσε την ταινία Modi, στην οποία παρουσιάζει τις απίστευτες περιπέτειες του ζωγράφου Modigliani με τους Παριζιάνους μποέμ φίλους του. Ξαφνικά, το πρόσωπο του ηθοποιού παγώνει, αλλά ακούγεται η χαρακτηριστική φωνή του: αργή, ζεστή και βαθιά, χρωματισμένη με λίγη σκληρότητα.
Κάτω από το old school ροκ στυλ του, ο Depp έχει να επιδείξει μια φιλμογραφία τόσο πλούσια, όσο τα γεμάτα με τατουάζ χέρια του (δεν μπορώ να δω τα υπόλοιπα). Από την πρώτη του εμφάνιση στον Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες το 1984 μέχρι το Ζαν ντι Μπαρί, Η Ερωμένη του Βασιλιά του 2023, έχει παίξει σε 99 ταινίες μέσα σε περίπου 40 χρόνια. Ανάμεσά τους, κλασικά φιλμ, όπως τα Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ, Cry Baby, Ντόνι Μπράσκο, Arizona Dream, Ο Νεκρός. Έχει όμως υποδυθεί και χαρακτηριστικούς, κλασικούς πλέον ήρωες που ξεπήδησαν μέσα από τον κόσμο της ασυναγώνιστης φαντασίας του Tim Burton: Ο Ψαλιδοχέρης, Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, Ο Ακέφαλος Καβαλάρης… Αν και ακόμα δεν είναι επιβεβαιωμένο, πρόκειται να εμφανιστεί ξανά στη μεγάλη οθόνη ως Lucifer στο επόμενο φιλμ του Terry Gilliam, The Carnival at the End of Days, φτάνοντας έτσι στην 100ή ταινία του.
Εκτός από ηθοποιός, παραγωγός και σκηνοθέτης, παίζει κιθάρα και τραγουδάει (η μουσική ήταν η πρώτη του αγάπη) με το συγκρότημά του The Hollywood Vampires (μαζί του οι Alice Cooper, Tommy Henriksen και Joe Perry), αλλά και με τον καινούριο φίλο του, τον Jeff Beck. Επίσης, πρόσφατα, εξέπληξε όλο τον κόσμο με τη ζωγραφική του. Η pop art συλλογή με πίνακες Friends and Heroes απεικονίζει πρόσωπα που τον έχουν εμπνεύσει, όπως οι Elizabeth Taylor, Keith Richards, Bob Dylan και Al Pacino. Σήμερα, ως επιστέγασμα της δεκαετούς πιστής συνεργασίας με τον οίκο Dior, o Depp ανανέωσε ένα σημαντικό και ιδιαίτερο συμβόλαιο στον κόσμο των αντρικών αρωμάτων, ένα συμβόλαιο που ξεχωρίζει για τη διάρκεια, αλλά και για την επιτυχία του. Οι πωλήσεις του Sauvage, άλλωστε, δεν έπεσαν ποτέ, το αντίθετο μάλιστα. Υπό την καθοδήγηση του αρωματοποιού Francis Kurkdjian, ο Depp έγινε μέρος μιας
οσφρητικής επανάστασης: μια φρέσκια ευωδιά, η σύνθεση της οποίας βασίζεται στο νερό και δεν περιέχει αλκοόλ. Αφήνουμε την ξηρασία της ερήμου των προηγούμενων διαφημίσεων του Eau de Toilette και του Elixir και βουτάμε σε καταρράκτες που κόβουν την ανάσα, πάντα υπό τις οδηγίες του Jean-Baptiste
Mondino.
Η συνέντευξη ξεκινάει με τον Depp στον ρόλο του πατέρα: «Καμιά φορά γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω την κόρη μου Lily-Rose στο εξώφυλλο κάποιου περιοδικού- πρόσφατα μάλιστα στο ELLE. Είναι αυτές οι στιγμές που λέω στον εαυτό μου «ω, Θεέ μου, σταματήστε το όχημα να κατέβω». Νιώθεις κάτι βαθύ. Κοιτάζεις αυτές τις λίμνες, τα μάτια της, που είναι ολόιδια με της μητέρας της, και μένεις αποσβολωμένος».
Ο Jean-Baptiste Mondino βρίσκεται και πάλι πίσω από την κάμερα για την καμπάνια του νέου Sauvage Eau Forte. Πώς ξεκίνησε αυτή η συνεργασία;
Γνώριζα τον Jean-Baptiste Mondino, συνεργαζόταν με τη Vanessa (Paradis) για πολλά χρόνια. Αρχίσαμε να μιλάμε με τον οίκο Dior το 2015 για κάτι που λεγόταν Sauvage. Όταν συναντήθηκα μαζί τους, είχαν τόσο φοβερές ιδέες, ήταν πολύ παραπάνω από ένα απλό προϊόν. Τα διαφημιστικά σποτ που κάναμε με τον Mondino, κάτι που ίσως ακούγεται περίεργο, με ικανοποίησαν πολύ περισσότερο από ό,τι ο κινηματογράφος, όπου υπάρχει απλώς ένα μοτίβο, μια μαθηματική σχέση, και τα πράγματα έπρεπε να έχουν νόημα κάθε στιγμή. Ένιωθα ελεύθερος από καθετί τυπολατρικό, από οτιδήποτε περίμεναν από εμένα. Μου έδωσε την ευκαιρία να προσεγγίσω κάτι από εντελώς διαφορετική οπτική, με προχωρημένη σκέψη, αφηρημένη και ποιητική, κάτι που σπανίζει στις μέρες μας σε μια κινηματογραφική παραγωγή.
Το Sauvage έχει σημειώσει τις περισσότερες πωλήσεις στον κόσμο, και στα αντρικά και στα γυναικεία αρώματα. Σε τι πιστεύετε ότι οφείλεται η επιτυχία του;
Η ευωδιά του από μόνη της είναι μοναδική. Θυμάμαι που καθόμουν με τη «μύτη» (σ.σ. τον αρωματοποιό). Μου έβαλε στο χέρι κάτι που έμοιαζε με πέτρα, αμμώδες και σκληρό ταυτόχρονα, την πιο καθαρή μορφή κεχριμπαριού, δηλαδή. Είναι ένα συγκλονιστικό άρωμα με ποιότητα ζωώδους προέλευσης. Ένα άρωμα ζωντανό. Έχει αυτή τη ζωντάνια, σαν να τρως ένα μαλάκιο μέσα από το κέλυφός του. Φοράω το άρωμα, όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή είναι περίπλοκο και κομψό. Μου φέρνει στο μυαλό μια άλλη εποχή, με μεταφέρει στο Παρίσι των ’20s.
To Παρίσι κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας;
Ω, ναι. Το αγαπώ. Η κουλτούρα, οι άνθρωποι, η ποιότητα της ζωής… Οι άνθρωποι εκεί ζουν, δεν επιβιώνουν απλώς, έχουν άποψη και δεν προσπαθούν να σε ξεγελάσουν ή να σου βάλουν ταμπέλες. Το Παρίσι είναι σαν ένας άλλος πλανήτης, όπως και η Γαλλία ολόκληρη. Ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, όταν το πρωτογνώρισα, ήμουν πολύ νέος και διάβαζα το βιβλίο του Hemingway Μια Κινητή Γιορτή, στο οποίο περιγράφει τη ζωή στο Παρίσι του 1920. Εκείνο το Παρίσι μπήκε μέσα μου, εισχώρησε σε ολόκληρη την ύπαρξή μου. Μερικά χρόνια αργότερα έγινε η μαγική πόλη όπου εγώ και η Vanessa βρεθήκαμε μαζί και κάναμε το πρώτο μας παιδί, τη Lily-Rose. Εκείνες οι μέρες ήταν και είναι ακόμα οι πιο όμορφες της ζωής μου.
Στο Παρίσι διαδραματίζεται η ταινία σας Modi, η δεύτερη που σκηνοθετείτε. Τι σας τράβηξε στην ιστορία του Modigliani;
Πάντα με γοήτευε ο Modigliani, όπως και πολλοί άλλοι ζωγράφοι, γιατί με ενδιαφέρουν σαν άνθρωποι, από πού πήγαζε η ορμή, η δημιουργικότητά τους. Δεν ήταν η φιλοδοξία που τους ωθούσε, δεν άρχισαν να ζωγραφίζουν για να γίνουν πλούσιοι.
Είναι βιογραφική η ταινία;
Όχι ακριβώς, πρόκειται για τρεις μόνο ημέρες από τη ζωή του Modigliani (τον υποδύεται ο Riccardo Scamarcio) και παρουσιάζει μια χαώδη σειρά γεγονότων στους δρόμους και τα μπαρ του Παρισιού κατά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο, μαζί με τους μποέμ φίλους του Maurice Utrillo (στον ρόλο ο Bruno Gouery), Chaim Soutine (τον υποδύεται ο Ryan McParland) και τη μούσα και ερωμένη του Beatrice Hastings (στον ρόλο η Antonia Desplat).
Πώς προέκυψε η συμμετοχή του Al Pacino;
Από το 1997, όταν γυρίζαμε το Ντόνι Μπράσκο, μιλούσαμε με τον Al γι’ αυτό το φιλμ. Ήθελε να το σκηνοθετήσει εκείνος κι εγώ να πάρω τον ρόλο του Modigliani, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια με πήρε τηλέφωνο λέγοντας (μιμείται τη φωνή του Pacino): «Γεια σου John, θυμάσαι αυτά που λέγαμε για την ταινία με τον Modigliani; Εσύ πρέπει να τη σκηνοθετήσεις, ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις». Μου ανέθεσε τη σκηνοθεσία κι εγώ ήμουν αρκετά τυχερός να συμμετέχω στην εξέλιξη της ταινίας.
Μετά τον Γενναίο του 1997, το Modi είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετείτε. Είναι εύκολη δουλειά για εσάς;
Δεν ξέρω αν σκέφτομαι ως σκηνοθέτης, αλλά μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, τη συμπεριφορά τους. Περισσότερο έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη των ηθοποιών προς εμένα και με τη δική μου απόλυτη εμπιστοσύνη προς εκείνους, αφήνοντάς τους ελεύθερους. Οπότε, για εμένα πρόκειται περισσότερο για
«αιχμαλώτιση» της στιγμής παρά για «σκηνοθεσία». Γυρίζεις τις σκηνές εκτός σειράς, τις χαρτογραφείς στο μυαλό σου ξέροντας πού βρισκόσουν και πού σκοπεύεις να πας και τι είναι σημαντικό να δημιουργηθεί μέσα σε μια στιγμή. Είναι σαν να καβαλάς ένα μουσικό κύμα. Η ταινία από μόνη της σου λέει πώς θέλει να είναι, προς τα πού θέλει να πάει.
Ο Modigliani σχεδόν ποτέ δεν ζωγράφιζε τα μάτια. Πιστεύετε ότι το έκανε επειδή τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής;
Μακάρι να ήξερα τι είναι η ψυχή. Οτιδήποτε όμως κρύβεται πίσω από τα μάτια, σίγουρα είναι πολύ πιο σημαντικό από τα λόγια. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Ευτυχώς είναι κάτι αναπόφευκτο. Εγώ ζωγράφιζα τον εαυτό μου με μόνο ένα μάτι. Επειδή, και το κατάλαβα αργότερα, γεννήθηκα χωρίς όραση από το αριστερό μάτι, έβλεπα μόνο φώτα και σχήματα, οπότε ποτέ δεν μπόρεσα να δω κάτι φυσιολογικά (γέλια). Μια φορά, ζωγράφιζα ένα πορτρέτο της μητέρας μου αντιγράφοντας μια φωτογραφία της όταν εκείνη ήταν περίπου 16 ετών. Όταν έφτασα στα μάτια, ενώ συνέχιζα να κοιτάζω τη φωτογραφία της, είδα πράγματι τα μάτια της, αλλά δεν μπορούσα να τα αποτυπώσω. Στο μυαλό μου τα έβλεπα. Στη ζωγραφιά δεν υπήρχαν. Πρέπει κάτι παρόμοιο να συνέβαινε και στον Modigliani, ίσως δεν ήθελε να αποκαλύψει την ψυχή. Μερικές φορές ζωγράφιζε τα μάτια, αλλά με τον δικό του τρόπο, με ένα tribal μοτίβο.
Τη χρονιά που μας πέρασε η συλλογή σας με πίνακες Friends and Heroes «1» και «2» έγινε sold out μέσα σε λίγες ώρες. Τι σας έκανε να φέρετε στο φως αυτά τα έργα τη δεδομένη χρονική στιγμή;
Πάντα ζωγράφιζα. Όταν αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι από το Pantheon Art Studio μπήκαν στη ζωή μου και είδαν τους πίνακες που έκρυβα για χρόνια στη σοφίτα, ενθουσιάστηκαν και μου πρότειναν να τους πουλήσω. Εκείνη την περίοδο ένιωθα πολύ περιορισμένος, αλλά έφτασα σε ένα σημείο που ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι σε καμία περίπτωση δεν θα περιοριστώ ποτέ ξανά ούτε θα περιορίσω και κανέναν άλλο. Ήρθαν και με βρήκαν τη σωστή στιγμή. Άφησα τα γεγονότα να συμβούν και πόνταρα στην τύχη. Ας ρίξουμε τα ζάρια, είπα. (γέλια)
Η τέχνη είναι μια απόδραση για εσάς;
Προσωπικά δεν θα αποκαλούσα τη ζωγραφική μου «τέχνη», γιατί δεν είμαι εγώ αυτός που θα την προσδιορίσει έτσι. Θα είναι υπέροχο αν κάποιος τη χαρακτηρίσει τέχνη, ωστόσο εγώ αρνούμαι να θεωρήσω τον εαυτό μου καλλιτέχνη, ακόμη κι αν διαθέτω την αντίστοιχη προσέγγιση.
Αν μπορούσε ένα τραγούδι να εκφράσει τις σκέψεις σας, ποιο θα ήταν αυτό;
Τρία είναι: το Saint-Germain της Vanessa (Paradis), το Jackadi της Vanessa και το Bliss της Vanessa. Aυτά τα τρία τραγούδια περιγράφουν την καλή αλλαγή που συνέβη στη ζωή μου και στις ζωές μας, που έδωσε ζωή στα παιδιά μας, από τα οποία εμείς μαθαίναμε καθώς εκείνα μεγάλωναν. Είναι τόσο έξυπνα. Νιώθω σαν να πήγα για ύπνο και ήταν 3 ετών, ξαφνικά ξύπνησα και η Lily-Rose είναι 25 και ο Jack 22. Είναι παράξενο, αλλά είναι η καλύτερη, η πιο σπουδαία διαδρομή που έκανα ποτέ, είναι η κινητήρια δύναμή μου. Αυτά τα τρία τραγούδια είναι, λοιπόν, όλα αυτά μαζί.
Ποιο άλλο κομμάτι παίζει στο πικάπ σας;
Το αγαπημένο μου από τότε που ήμουν παιδί είναι το La Mer του Charles Trenet, αλλά και η διασκευή του από τον Bobby Darin, Beyond the Sea. Είναι το πιο όμορφο, ρομαντικό και δυνατό τραγούδι για εμένα. Είναι απλώς μαγικό. Επίσης θαυμάζω πολύ τον David Bowie, όπως και άλλους γνωστούς και ταλαντούχους καλλιτέχνες, από τον Jay-Z και τους Mumford & Sons, μέχρι τον Robert Johnson και τον Captain Beefheart. Οι μουσικές προτιμήσεις μου καλύπτουν ένα μεγάλο πεδίο. Μου αρέσει και ο δίσκος Bach: The Goldberg Variations του Glenn Gould. Τον αγαπώ, είναι απολαυστικός.
Αγαπάτε επίσης το γράψιμο. Είναι το γράψιμο μια διέξοδος για εσάς;
Δεν φεύγω από το σπίτι χωρίς ένα στιλό και κάτι για να γράψω επάνω του. Και δίχως ένα βιβλίο. Δεν μπορώ να γράψω σε υπολογιστή, οπότε χρησιμοποιώ το
χέρι μου ή μια γραφομηχανή στην οποία δακτυλογραφώ με δύο δάχτυλα. Eίχα την τύχη να δω πώς έγραφε ο Hunter S. Thompson (σ.σ. συγγραφέας του βιβλίου Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας, 1972) και έπαιξα και στην ταινία (σε σκηνοθεσία του Terry Gilliam, 1998). Στην πραγματικότητα γράφω με τον τρόπο που έγραφε εκείνος.
Τι υπάρχει σήμερα στην τελευταία σελίδα στο μπλοκ ζωγραφικής σας;
(Κοιτάζει το μπλοκ του με το αφηρημένο πορτρέτο μιας γυναίκας.) Έχω δει πολλά έργα Art Deco. Πραγματικά δεν μου αρέσει έτσι όπως ζω στο σήμερα, γιατί ξέρω ότι παλιά ήταν καλύτερα. Έτσι περιβάλλω τον εαυτό μου με πράγματα και εμπειρίες που μου θυμίζουν μια διαφορετική εποχή. Δεν μου αρέσει ο σύγχρονος τρόπος ζωής, τα κομπιούτερ και τα smart phones. Αδυναμία μου είναι μια ωραία πένα που τη βουτάς στο μελάνι. Ίσως έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα.
ΦΩΤΟΓΡAΦΟΣ JEAN BAPTISTE MONDINO FOR CHRISTIAN DIOR PARFUMS
