Η Πέτρα Καλαµπόκα, φιλόλογος και motivational speaker, της έδωσε τη νίκη. Η ηθοποιός Γιούλικα Σκαφιδά τη φλόγα. Η φωτογράφος, σκηνοθέτις και ηθοποιός Έφη Γούση την ελπίδα. Η afab drag queen Atossa τη µαχητικότητα. Η Μαρία και η Αριάδνη, οι έφηβες πρωτεργάτριες του οικολογικού κινήµατος στην Ελλάδα, της έδειξαν το µέλλον. Την ελευθερία ως απαραίτητη προϋπόθεση, την προσθέσαµε εµείς.
Γιούλικα Σκαφιδά ηθοποιός
Την αφήσαμε ελεύθερη να γράψει για ό,τι την πνίγει σήμερα ως γυναίκα. Η ηθοποιός μας παρακάλεσε να δημοσιεύσουμε αυτούσιο το παρακάτω κείμενο. Ομορφιά είναι και αυτό.
«Ζω σε μια κοινωνία που είναι βαθιά σεξιστική. Το πιο λυπηρό, όμως, είναι ότι το αγνοεί. Ζω και εργάζομαι στη χώρα που πρώην πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ξεκινάει τον λόγο του από το βήμα της βουλής λέγοντας: ”Εγώ είμαι οπαδός της ανδρικής γραμμής” (Μάρτιος 2015) και οι βουλευτές του από κάτω χειροκροτούν.
Ζω και εργάζομαι στη χώρα όπου ο πρόεδρος της βουλής επιχειρηματολογεί σε διένεξη με δημοσιογράφο λέγοντας: ”…Το πετάω άμα λάχει το κοστούμι του προέδρου και να ξέρετε ότι όταν βγάζω το κοστούμι, ξεκινάω πάντα από το παντελόνι”. Για να λάβει την απάντηση του δημοσιογράφου: ”Όταν βγάλεις το παντελόνι, να πηγαίνεις τοίχο τοίχο” (Σεπτέμβριος 2012).
Όλα τα παραπάνω πρόσωπα, κατά καιρούς έχουν καταδικάσει τη βία ”απ’ όπου κι αν προέρχεται”, ίσως έχουν δηλώσει και σοκαρισμένοι με τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο. Λογικά δηλώνουν υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σίγουρα είναι υπερασπιστές της ισότητας των δύο φύλων. Όταν τρεις άνθρωποι που πρωταγωνιστούν στην κοινωνική ζωή της Ελλάδας -ίσως έχουν διαφορετικά πιστεύω, ιδεολογία, μόρφωση, κοινωνική καταξίωση, αλλά σίγουρα είναι άνθρωποι που ενδιαφέρονται για την εικόνα τους-επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν σε δημόσιο λόγο σεξιστικές εκφράσεις, να αναπαράγουν στερεότυπα, να δώσουν εκδικητική διάσταση στην ερωτική πράξη, τρέμω στην ιδέα τι κάνουν οι άλλοι, που δεν τους πολυενδιαφέρει η εικόνα τους. Τι εννοούσε ο πρώην πρωθυπουργός όταν μιλούσε περί ανδρικής γραμμής; Εννοούσε πως θα μιλήσει σωστά, θα είναι ειλικρινής. Όπως θα έπρεπε να μιλάμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, δηλαδή. Αν αυτή η ”ανδρική γραμμή” είναι η επιθυμητή, η γραμμή του άλλου φύλου, του γυναικείου ποια είναι; Καταλαβαίνω ότι είναι η μη επιθυμητή, η λάθος. Γι’ αυτό χρειάστηκε και η διευκρίνιση. Τι εννοούσε ο πρόεδρος της βουλής όταν απείλησε τον δημοσιογράφο πως όταν βγάζει το κοστούμι ξεκινάει από το παντελόνι; Τιμωρία, μέσω της ερωτικής πράξης; Ο έχων το κατάλληλο γεννητικό όργανο εκδικείται με αυτό. Ο άλλος που δεν το έχει, μια γυναίκα δηλαδή, τι κάνει; Τον σταυρό της μήπως θυμώσει ο έχων; Και τι εννοούσε ο δημοσιογράφος στην απάντηση ”όταν βγάλεις το παντελόνι να πηγαίνεις τοίχο τοίχο”; Δύο ”έχοντες” σε κόντρα. Νικητής όποιος προλάβει… Γιατί εδώ τίθεται θέμα ταχύτητας. Σε μια παρεμφερή ”κόντρα” μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας δεν τίθεται θέμα ταχύτητας. Ο ”έχων” βρίσκεται σε προνομιακή θέση και αν η κόντρα δεν μείνει στα λόγια ονομάζεται βιασμός. Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε στο Μικρό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας η δίκη για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Πριν δολοφονηθεί, βιάστηκε και κακοποιήθηκε. Μια κοπέλα νέα, με όνειρα που, σε αντίθεση με τον τότε πρωθυπουργό, ήταν οπαδός της ”γυναικείας γραμμής” και δυστυχώς για εκείνη όταν ο βιαστής της ξεκούμπωσε πρώτος το παντελόνι, δεν ήταν σε θέση να τον προειδοποιήσει να πάει τοίχο τοίχο. Γιατί ήταν βράδυ, γιατί δεν είχε δημοσιογράφους δίπλα της και γιατί ήταν γυναίκα. Κατηγορούμενοι για το συγκεκριμένο έγκλημα, δυο άντρες περίπου στην ηλικία της. Ηθικοί αυτουργοί; Αμέτρητοι… Ζω σε μια χώρα που θεσμοθέτησε πρόσφατα τη μέρα αγέννητου παιδιού και που ξαφνικά στο μετρό της πρωτεύουσάς της εμφανίστηκε μια αφίσα κατά των αμβλώσεων. Μια χώρα όπου όταν ένα κορίτσι βιάζεται, το ρωτάνε τι φορούσε, τι ώρα ήταν και πού συνέβη. Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ αυστηρή με τις γυναίκες. Τις θέλει τέλειες. Λες και πρέπει κάθε μέρα να αποδεικνύουν ότι ορθώς τους δόθηκε το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα ψήφου, το δικαίωμα να έχουν προσωπική ζωή και έξω από την οικία τους. Τις θέλει όμορφες, έξυπνες, ηθικές, μανάδες, σωστές συζύγους, καλές οδηγούς, με σωστές αποφάσεις σε όλους τους τομείς. Αν κάνουν ένα λάθος, συνήθως θα υποστούν λεκτική βία. ”Δεν κάνεις ούτε για πλέξιμο” είπε επαγγελματίας οδηγός σε συνάδελφό μου που πάρκαρε λάθος κατά τη γνώμη του. Πολλές φορές νιώθω σαν ένα μικρό παιδί που του έκαναν τη χάρη και το πήραν μαζί στη φιλική επίσκεψη, το άφησαν να καθίσει στο μεγάλο τραπέζι, αλλά όταν πήγε να πει τη γνώμη του άκουσε: ”Σσσς, τώρα μιλάνε οι μεγάλοι”.
Και ένα αστείο για το τέλος. Στις προηγούμενες εθνικές εκλογές μού πρότειναν να μπω στην τελευταία θέση του ψηφοδελτίου επικρατείας. Ευχαρίστησα, αλλά αρνήθηκα γιατί δεν έχω τις κατάλληλες γνώσεις και είναι ένα πεδίο άγνωστο για εμένα. ”Δεν θα χρειαστεί να κάνεις τίποτα”, μου απάντησαν. Δεν σπούδασα για να είμαι διακοσμητική σε ένα γραφείο, σε ένα ψηφοδέλτιο, σε μια θεατρική παράσταση, σε έναν ρόλο που δεν έχει ουσιαστικές αρμοδιότητες. Δεν γεννήθηκα με σκοπό την αναπαραγωγή για να λύσω το δημογραφικό πρόβλημα. Αν θέλω να γίνω μητέρα, θα κάνω παιδιά. Αν μείνω έγκυος και δεν είναι στις επιλογές μου ένα παιδί -για τους δικούς μου λόγους- έχω δικαίωμα στην άμβλωση. Τα μωρά δεν τα στέλνει ούτε ο Θεός ούτε ο πελαργός, όλοι κάναμε βιολογία στο σχολείο.
Παίρνω το θάρρος να μιλήσω εκ μέρους των γυναικών της γενιάς μου και θέλω να πω τα εξής: Κάποιων οι γονείς μάς μεγάλωσαν με σκοπό να γίνουμε καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Να προσφέρουμε ο καθένας όσο μπορεί με τις γνώσεις μας, την έμπνευσή μας, τη δημιουργικότητά μας. Να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι ώστε οι επόμενες γενιές να μη χρειαστεί να γράψουν ένα παρεμφερές κείμενο».
Τοπ και φούστα µε βολάν, Veronica Beard, αttica.
Πέτρα Καλαμπόκα
φιλόλογος, motivational speaker
Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε την ιστορία, το κέφι, την ελπίδα και τη νίκη της Πέτρας από μια παθιασμένη ομιλία της στο TEDx. Σήμερα, με το ίδιο πάθος μοιράζεται μαζί μας το πώς νίκησε τον καρκίνο και κέρδισε στη ζωή.
«Την ιστορία μου θα την περιέγραφα σε μια πρόταση ως εξής: Η Πέτρα που δεν έσπασε. Αλλά ας συστηθώ καλύτερα. Ονομάζομαι Πέτρα Καλαμπόκα. Στα 29 μου διαγνώσθηκα με οστεοσάρκωμα, κακοήθη όγκο δηλαδή. Αυτό οδήγησε στον ακρωτηριασμό του δεξιού κάτω άκρου μου. Πέρασα πολλούς μήνες ακίνητη σε ένα νοσοκομείο και έπαθα ό,τι κακό μπορεί να πάθει ένας ασθενής. Αλλά νίκησα. Σπούδασα τις λέξεις και η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό σκεπτόμενη τον πόνο που μου προκάλεσε όλο αυτό είναι η εξέλιξη. Ξέρετε, ο πόνος είναι παρεξηγημένο αίσθημα. Μέσα από αυτόν μπορείς να γνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου που αγνοούσες, να τα αγκαλιάσεις και να τα αγαπήσεις. Αρετές όπως η υπομονή, η επιμονή, η ανθεκτικότητα ανθίζουν σε αυτές τις συνθήκες. Πιστεύω πως ο πόνος ενεργοποιεί τον άνθρωπο, τον οδηγεί σε δημιουργικά, εξελικτικά μονοπάτια, γι’ αυτό και το νόημα δεν κρύβεται στο να τον νικήσεις ή να τον κρύψεις κάπου βαθιά μέσα σου, αλλά να τον εκμεταλλευτείς κι αυτός θα σε ανταμείψει. Έπειτα από όλα αυτά πιστεύω στην τρυφερότητα. Αυτή μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς, ήρεμοι, σημαντικοί κι αποδεκτοί. Ο Χρόνης Μίσσιος κάπου λέει ότι επανάσταση σήμερα είναι η διατήρηση της τρυφερότητας.
Δεν με ενοχλεί καθόλου να μιλάω γι’ αυτό που έχω περάσει. Είναι μια εμπειρία ζωής που με δίδαξε τα σημαντικά. Νιώθω πως έχω απομακρυνθεί από το μονοπάτι του θυμού και της άρνησης και πορεύομαι προς αυτό της αποδοχής. Έτσι, πιο ήρεμη, ίσως και λίγο πιο σοφή, μπορώ να μεταλαμπαδεύσω, όπου κι αν χρειάζεται, όσα σπουδαία διδάχτηκα.
Η θέληση είναι η μόνη θέ-λυση. Θα έλεγα πως είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες. Είναι σημαντικό μπροστά στις όποιες δυσκολίες, αποτυχίες να μην τα παρατάμε και να ψάχνουμε κάθε φορά μέσα μας να βρούμε ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να φτάσουμε. Δεν είναι εύκολο. Θα έλεγα, μάλιστα, πως είναι μια καθημερινή μάχη – πρόκληση. Και σ’ αυτή τη μάχη είμαστε ταυτόχρονα σύμμαχοι και αντίπαλοι του εαυτού μας, με ήττες που μας ριζώνουν και νίκες που μας ανθίζουν.
Η δική μου μάχη με μεταμόρφωσε από ένα ανέμελο κορίτσι σε μια δυναμική γυναίκα που αγαπάει τον εαυτό της, τολμάει , διεκδικεί και δημιουργεί την πραγματικότητα που ονειρεύεται. Ο καρκίνος πάντα θα είναι η πυξίδα μου για το ποια θέλω να είμαι και η αναπηρία η πρόκληση, ώστε να γίνω. Κάπου στο Instagram μου είχα γράψει κάποια στιγμή: “Ευτυχία είναι όταν δεν δειλιάζεις να ζεις το τώρα σου με φως”. Από αυτά τα ποιητικά που βρίσκω και μου αρέσουν. Σας το χαρίζω».
Κρουαζέ φόρεµα, Rag & Bone, και δερµάτινα πέδιλα, DKNY, όλα attica. Κοσµήµατα από προσωπική συλλογή.
Αριάδνη & Μαρία Παπαθεοδώρου
οι επικεφαλής του Fridays for Future Greece
Οι Αριάδνη και Μαρία Παπαθεοδώρου είναι αδερφές. Οι δυο τους είναι οι Ελληνίδες φίλες της Γκρέτα Τούνμπεργκ ή, αλλιώς, οι παθιασμένες έφηβες που ηγούνται του διεθνούς μαθητικού κινήματος Fridays for Future για την προστασία του περιβάλλοντος στη χώρα μας. Το πείσμα τους μας δίνει ελπίδα για το μέλλον. Γιατί τους ανήκει. Στα χέρια τους αποκλείεται να είναι κακό. Οφείλουμε να τις βοηθήσουμε. «Μας ρωτάνε “γιατί η γενιά μας;”. Η απάντηση είναι απλή. Γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανείς. Αυτή τη στιγμή ο κόσμος μάς χρειάζεται και εμείς ως ανθρωπότητα τι κάνουμε; Δεν βλέπουμε ότι καταστρέφοντας τον πλανήτη καταστρέφουμε και εμάς τους ίδιους; Η γενιά μας έχει έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με αυτή την καταστροφή. Αν δεν κάνουμε κάτι άμεσα εμείς, τα παιδιά μας δεν θα δούνε τα δάση και τις θάλασσες όπως τα είδαμε εμείς. Οι πολιτικοί τα ξέρουν όλα αυτά από τη δεκαετία του ‘70, αλλά συνειδητά είχαν αποφασίσει να μην κάνουν τίποτα. Τεράστιες βιομηχανίες δίνουν αστρονομικά ποσά σε μυστικές καμπάνιες για να μας πείσουν ότι η κλιματική αλλαγή δεν συμβαίνει. Όμως είναι γεγονός. Τη βλέπουμε. Τη νιώθουμε. Το λένε εδώ και χρόνια οι επιστήμονες και εμείς έχουμε κληθεί να γίνουμε το μεγάφωνό τους, ώστε να ακουστεί αυτό το μήνυμα σε όλο και περισσότερους. Δείτε όλες αυτές τις φωτιές σε Καλιφόρνια, Σιβηρία, Ρωσία, Ισπανία και πρόσφατα στην Αυστραλία. Φέτος, επίσης σπάσαμε δύο φορές το ρεκόρ υψηλότερης θερμοκρασίας. Σε λίγο θα φοράμε μάσκες για να φιλτράρουμε τον αέρα. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι μόνο περιβαλλοντικό πρόβλημα. Είναι ταυτόχρονα οικονομικό και βαθιά κοινωνικό. Σε λίγα χρόνια θα έχουμε πρόσφυγες λόγω της κλιματικής αλλαγής. Μας ρωτούν “γιατί δεν κατεβαίνετε στον δρόμο για άλλα ζητήματα;”. Κάνουν λάθος. Οι περισσότεροι στο Fridays for Future κάνουμε ό,τι μπορούμε για τη φτώχεια, για το προσφυγικό, φροντίζουμε για όλες τις μειονότητες. Εμείς οι δύο είμαστε εθελόντριες και βοηθάμε στη φροντίδα των προσφύγων. Ως γυναίκες, στο μέλλον, μας φανταζόμαστε δυνατές και πραγματικά ελεύθερες. Γι’ αυτό δηλώνουμε φεμινίστριες. Από την άλλη, μας φοβίζει το γεγονός ότι δεξιά κόμματα ανεβαίνουν στην εξουσία σε όλο τον κόσμο. Κόμματα που στον κορμό τους έχουν φανερές ή και αφανείς ρατσιστικές, και σεξιστικές αντιλήψεις. Στον 21ο αιώνα δεν θα έπρεπε να κουβεντιάζουμε για ισότητα. Θα έπρεπε αυτά τα θέματα να τα είχαμε ήδη λύσει, να είναι αυτονόητα. Αδιανόητη είναι και η κουβέντα που έχει ανοίξει για τις εκτρώσεις. Είναι δυνατόν ξαφνικά να ξεκινάμε διάλογο για το αν οι γυναίκες μπορούν να αποφασίσουν ή όχι για το τι θα συμβεί στο σώμα τους; Φανταστείτε μια γυναίκα να μεγαλώνει σε ένα τέτοιον κόσμο και να θέλει να μιλήσει και για την κλιματική αλλαγή…
Γι’ αυτό ο φεμινισμός έχει νόημα. Γιατί μας δίνει δύναμη, μας θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνες. Όλες μας πρέπει να μιλάμε για ισότητα. Στην τάξη έχουμε δεχτεί πολλά σεξιστικά σχόλια, εκτός από τις ειρωνείες, για το ότι ασχολούμαστε με την κλιματική αλλαγή. Αλλά και εκτός σχολείου, στον έξω κόσμο, υπάρχουν ένα σωρό σεξιστικές συμπεριφορές, που έχουν περάσει στο DNA μας ως αποτέλεσμα της σκληρής πατριαρχίας. Δεν χρειάζεται να με βιάσει κάποιος για να τον κατηγορήσω ως σεξιστή. Μετά από μια παθιασμένη παρέμβασή μας στην τάξη για τον φεμινισμό, ένας συμμαθητής, με τον οποίο κάνουμε και παρέα, ήρθε σε μία από εμάς, της έδωσε μια σερβιέτα και της είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου: “Επειδή μάλλον έχεις περίοδο σήμερα“. Έτσι μπόρεσε να ερμηνεύσει το πάθος της.
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Υπάρχει και ο έρωτας. Για να προσεγγίσουν ένα κορίτσι τα αγόρια περιμένουν από εκείνη να κάνει τη γλυκιά και τη χαριτωμένη. Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για εκείνους. Δεν λέμε ότι είναι κακό να είσαι χαριτωμένη, αλλά είναι δυνατόν να αποτελεί προϋπόθεση; Από την άλλη, υπάρχουν κορίτσια που για να γίνουν αρεστές λένε “εγώ δεν είμαι φεμινίστρια. Όλα αυτά είναι βλακείες. Έχουμε ισότητα”. Αν δεν είσαι φεμινίστρια είναι σαν να τάσσεσαι ενάντια στην προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών σε όλο τον κόσμο.
Νιώθουμε πως είναι μια πολύ κομβική στιγμή για τον φεμινισμό. Σαν κάτι να έχει μπλοκάρει την εξέλιξη του φεμινιστικού κινήματος. Τα τελευταία χρόνια έχουμε καταφέρει πάρα πολλά, αλλά μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε με το κίνημα του #metoo, σαν να επαναπαυτήκαμε. Σαν να θεωρήσαμε ξαφνικά ότι ο σεξισμός αντιμετωπίζεται. Ότι είναι πλέον κάπου μακριά και όχι γύρω μας. Αλλά ο σεξισμός είναι εδώ. Το ελπιδοφόρο, από την άλλη, είναι ότι υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν όσα και εμείς. Σε όλα τα κορίτσια όμως θα λέγαμε να μη βάζουν όρια στα όνειρά τους. Να μην τους φανεί ποτέ αρκετός και δίκαιος αυτός ο κόσμος. Και να μην ακούνε όσους τους λένε ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ. ΟΛΑ ΤΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Το τελευταίο που θέλουμε να πούμε είναι ότι η κοινωνία διατηρεί όλους αυτούς τους τοίχους που μας διαχωρίζουν, που μας δυσκολεύουν και που δεν μας αφήνουν να πάμε μπροστά γιατί δεν μπορεί να μας ακολουθήσει».
Ρούχα, από προσωπική συλλογή.
Έφη Γούση
ηθοποιός, φωτογράφος, σκηνοθέτις
Το πολυπράγμον κορίτσι, μετά την αυλαία της παράστασης Ο Γλάρος, μετακόμισε στο Λονδίνο για να αναζητήσει την ομορφιά χωρίς εκπτώσεις. Λίγο πριν το κάνει, μας μίλησε γι’ αυτή.
«Όμορφο είναι αυτό που μπορώ να θαυμάσω. Η φύση έχει την ομορφιά που ο άνθρωπος έχει ξεχάσει. Η ομορφιά είναι η ηθική μας. Είναι η στάση που παίρνουμε απέναντι στη ζωή. Η ομορφιά δεν ορίζεται από κοινωνικές τάξεις. Όλοι έχουν δικαίωμα σε αυτήν και όλοι μπορούν να την αποκτήσουν. Είναι μέσα μας και αναμετράται καθημερινά με την ασχήμια. Eίναι λυτρωτική και είναι αυτή που σου δίνει τη δύναμη να συνεχίσεις. Ως αξία, καλλιεργείται. Θέλει δουλειά για να την αποκτήσεις, θέλει κυνήγι, ναι. Ωστόσο, το κυνήγι της εποχής είναι αυτό της ματαιοδοξίας και του ναρκισσισμού. Της εφήμερης απόλαυσης. Είτε είμαι μπροστά, είτε πίσω, είτε πάνω στην σκηνή είτε κάτω, το κίνητρο είναι το ίδιο, το μέσο είναι που αλλάζει. Αυτό που θέλω, όμως, να πω, είναι απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο στην όποια του μορφή. Όμορφη είναι κάθε γυναίκα μέχρι τα 25 της, μετά αποκτά την ομορφιά που της αξίζει να έχει. Πολλές φορές με έχουν πει παράξενη, αλλά ακόμη και οι άγγελοι, μεταξύ τους στον ουρανό, συνηθισμένοι είναι. Εξαρτάται πού τοποθετείς το καθετί. Δεν βρίσκω τον εαυτό μου παράξενο, εμένα μου είναι οικείος. Πολλές φορές μου φαίνομαι και συντηρητική. Η τέχνη είναι ο μόνος δρόμος για να νιώσω ελεύθερη. Αν βάλω κι εκεί περιορισμούς για να γίνω κατανοητή, χάθηκα ολοκληρωτικά. Εγώ προσωπικά αισθάνομαι όμορφη όταν νιώθω ολόκληρη μέσα μου κι αυτό απαιτεί τόλμη, δύναμη. Δεν έχεις πάντα τις αντοχές. Στην πόλη που αγαπώ, την Αθήνα, αυτό που λυγίζει την ομορφιά είναι η απραξία. Ο κόσμος πια δεν ταυτίζεται με καμία ιδέα, με κανένα σύνθημα. Δεν λυγίζω μαζί της, αντιστέκομαι για την ώρα. Με πολύ κόπο».
Σατέν τοπ, For Love & Lemons, Linea Imports.
Φωτογράφιση: John Sachpazis
Atossa-afab drag queen
Μία από τις ελάχιστες γυναίκες που κάνουν drag show -και μάλιστα πολιτικό- στην Ελλάδα μάς προτρέπει μέσα από την τέχνη της να είμαστε ισχυρές και πραγματικά ελεύθερες σε έναν κόσμο που ο μισογυνισμός υπάρχει παντού.
«Ως afab drag queen, δηλαδή Assigned Female At Birth (γεννημένη γυναίκα), κάνω drag show με σκοπό την ανάδειξη της γυναικείας φωνής, που ακόμη και εντός της ΛΟΑΤΚΙ + κοινότητας, βρίσκεται στο παρασκήνιο. Οι afab queens στην Ελλάδα είναι ελάχιστες και ακόμη δεν έχουν πάρει την αναγνώριση που τους αξίζει – κάτι που συμβαίνει και στο εξωτερικό. Μέχρι πολύ πρόσφατα, υπήρχε μια λογική που απέκλειε τις θηλυκότητες από το να ασχοληθούν με το drag. Ήταν μια απόπειρα υποτίμησής τους, επειδή είχαν γεννηθεί γυναίκες. Δυστυχώς ο μισογυνισμός υπάρχει παντού. Mε εμπνέει απεριόριστα το femme power: είτε πρόκειται για γυναίκες που στηρίζουν καθημερινά την οικογένειά τους, είτε για εκείνες που σπάνε την ανδροκρατία στον εργασιακό τους χώρο, είτε για γυναίκες που ξεπερνούν ένα τραύμα και αναγεννιούνται ως άλλοι φοίνικες, είτε για queer γυναίκες, είτε για πρόσφυγες που παλεύουν να φτιάξουν μια νέα ζωή, είτε για εργάτριες του σεξ που δεν έχουν κανένα λόγο να ντρέπονται για τη δουλειά τους, είτε, είτε, είτε… Τις θαυμάζω όλες πολύ και ανεξαιρέτως.
Όταν στέκομαι στη σκηνή, νιώθω ότι χιλιάδες γυναίκες είναι στο πλάι μου. Μέσα από τα σόου μου προσπαθώ να σπάω τους φραγμούς που τις υποτιμούν, δείχνοντάς τους, αν μπορώ, ότι είναι ΟΚ και έχουν κάθε δύναμη να είναι πραγματικά ελεύθερες. Ούτε εγώ είμαι, αλλά το δουλεύω. Έχω τη δυνατότητα μέσα από το drag show να παίρνω ενέργεια. Όσον αφορά το δικό μας σύμπαν, θεωρώ ότι τα ΛΟΑΤΚΙ + άτομα -έχοντας λόγω της ταυτότητάς τους κληθεί πολλές φορές να αντιμετωπίσουν ποικίλες και ακραίες μορφές βίας εναντίον τους- έχουν μάθει να υπερασπίζονται την ύπαρξή τους απέναντι στην κανονικότητα που αντανακλαστικά τα απορρίπτει. Παρατηρώ, επίσης, ότι δεν φοβούνται τις κοινωνικές νόρμες που τα απειλούν, ότι δεν τα αφορούν οι οριοθετήσεις, ότι δεν δέχονται να υποκύψουν σε τραμπουκισμούς. Πολλά άτομα που ασχολούμαστε με το performance, συνδυαστικά με τον ακτιβισμό, αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά το drag show σαν πολιτική πράξη. Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η πιο πολιτικοποιημένη τέχνη της εποχής. Νέες queens εμφανίστηκαν τον τελευταίο χρόνο, ολόκληρα houses (drag οικογένειες όπου η πιο έμπειρη λειτουργεί σαν μητέρα/μέντορας στις νεότερες και αλληλοϋποστηρίζονται) με ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα. Στόχος τους δεν είναι απλώς να ερμηνεύσουν ένα τραγούδι playback, αλλά να μιλήσουν μέσω της τέχνης τους για πολλά περισσότερα. Έτσι και για εμένα, το drag μου είναι η απεικόνιση των ιδεών και των συναισθημάτων μου, της σύνδεσής μου με όσους με παρακολουθούν και το δοχείο μέσα από το οποίο ανταλλάσσω φροντίδα και δύναμη με το κοινό μου».
Ρούχα, από προσωπική συλλογή.
Φωτογράφος: Γιώργος Καπλανίδης/this is not another agency
Styling: Γεωργία Κλεισούρα
