Μιλώντας στη διαδικτυακή Ημερίδα, με θέμα «Start to Talk/Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην Ανέχεσαι», που διοργάνωσε το υφυπουργείο Αθλητισμού, η Σοφία Μπεκατώρου μίλησε για την κακοποίηση που βίωσε σε νεαρή ηλικία. «Κάποια στιγμή όπως μιλάγαμε με τον Χ γύρισα και με φίλησε. Εγώ πάγωσα, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, δεν περίμενα ποτέ να κάνει μία τέτοια κίνηση. Για μένα ο Χ αντιπροσώπευε το πατρικό πρότυπο, ήταν ένας άνθρωπος που επιτέλους δεν μας πολεμούσε μέσα στην Ομοσπονδία και ήθελε το καλό μας, σκέφτηκα. Συνέχισα να προχωράω με ταχύτερο ρυθμό κάνοντας πως δεν κατάλαβα ότι συνέβη, αν και του το ανέφερα λέγοντάς του ότι δεν περίμενα ποτέ μία τέτοια κίνησή του. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μας, στο ασανσέρ πριν πάει στο δωμάτιό του, μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Εγώ αρνήθηκα και πήγα να κλείσω την πόρτα. Εκείνος πάντα ευγενικά και με χαμόγελο με ρώτησε αν τον φοβάμαι και τότε του απάντησα πως όχι, αλλά ότι δεν υπήρχε λόγος να πάω μαζί στο δωμάτιό του. Εκείνος προσπαθώντας να με πείσει, με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει κάτι ερωτικό απλά να συζητήσουμε. Ήξερε όμως πώς να μου μιλήσει και πώς να με ηρεμήσει και να με κάνει να ρίξω τις άμυνές μου. Και όταν αυτό έγινε, τότε άρχισε να ασελγεί εις βάρος μου. Προσπάθησα να τον απωθήσω, να του δείξω ότι δεν υπάρχει αμοιβαία επιθυμία, θεωρώντας ότι θα το σεβαστεί», ανέφερε η Σοφία Μπεκατώρου.
Και συνεχίζει: «Του είπα όχι, του επανέλαβα ότι δεν θέλω να προχωρήσω και εκείνος με ψεύτικα γλυκόλογα έλεγε ότι δεν είναι τίποτα κάνοντας χιούμορ. Έλεγε ότι θα σταματήσει αν δεν το θέλω, όμως δε σταμάτησε ό,τι κι αν του έλεγα. Κλαμένη και ντροπιασμένη έφυγα από το δωμάτιο όταν αυτός ολοκλήρωσε και σηκώθηκε από πάνω μου. Γύρισα στο δωμάτιό μου όπου η συναθλήτριά μου κοιμόταν ανυποψίαστη. Έκανα μπάνιο, ένιωθα βρώμικη, εξαντλημένη, ταπεινωμένη και ανίκανη να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου». Στη συνέχεια εξηγεί τους λόγους που επέλεξε να μην μιλήσει σε κανέναν: «Ενώ είχαμε μόλις αποκτήσει το δικαίωμα στο όνειρο με την Αιμιλία, αν εγώ μιλούσα για ό,τι μου συνέβη, μπορεί αυτό να κατέρρεε. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό το συναίσθημα και δεν μπορούσα να το μοιραστώ με την ομάδα μου γιατί μπορεί να μας δίχαζε. Η ομάδα μας, που συμπεριλάμβανε και την ανδρική, βρισκόταν πάντα σε ένα λεπτό σχοινί ισορροπίας και δεν υπήρχαν δυνατοί δεσμοί που θα μπορούσα να με κάνουν να μιλήσω ανοιχτά. Ο δε προπονητής μας ήταν 25 χρονών, αρκετά συναισθηματικός και άπειρος σε θέματα διαχείρισης κρίσεων. Επίσης, τότε, δεν είχαμε κάποια συνεργασία με αθλητική ψυχολόγο και φυσικά δεν θα μιλούσα ποτέ στους γονείς μου, γιατί θα με σταμάταγαν από την ιστιοπλοΐα. Στο μικρό και αθώο μυαλό μου η μόνη λύση ήταν να σιωπήσω και να κάνω ότι δε συνέβη τίποτα. Έκλαψα πολύ και όταν ξύπνησα άρχισα μία παράσταση που έληξε μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Με πολλή δουλειά, θεραπεία και ανάλυση κατάφερα να αναλάβω το βάρος της ευθύνης μου, το να μην μιλήσω τότε, ώστε να απομακρυνθεί αυτός ο παράγοντας εκτός αθλητικών χωρών. Αυτός ο μισάνθρωπος που δεν είχε όρια, εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις, τη συναισθηματική μου ευφορία και την προσήλωση στο στόχο μου. Εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία της ομάδας μας, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε μεγάλη συνοχή και δύναμη, τη θεσμική του θέση, ώστε να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ένστικτο. Ο μόνος, στον οποίο κατάφερα να ανοιχτώ ήταν ο δεσμός που διατηρούσα τότε, από τον οποίο επίσης ζήτησα να μην αντιδράσει, καθώς ήταν κι αυτός αθλητής». Η χρυσή Ολυμπιονίκης της ιστιοπλοΐας, σημείωσε πως η εμπειρία της είχε ως αποτέλεσμα να «χάσει την αγάπη για τον εαυτό της.» «Ο Χ ουδέποτε δήλωσε μετάνοια ή άλλαξε τον τρόπο που λειτουργούσε. Με την αλλαγή της στάσης μου και την ψυχρότητά μου έγινε ειρωνικός και σε γενικές γραμμές αμφισβήτησε τις ικανότητες και τις επιδόσεις μου, σε κάθε δυνατή ευκαιρία, λέγοντας ότι οι νεότεροι αθλητές πρέπει να έχουν πλέον ευκαιρίες και όχι αυτοί των οποίων η καριέρα τους βρίσκεται στη δύση της. Τη νοοτροπία αυτή υιοθέτησα από το 1999 μέχρι το 2019. Στο διάστημα αυτό έχω πετύχει τις περισσότερες διακρίσεις για τη χώρα μας στην ιστιοπλοΐα, έχοντας όμως χάσει το σημαντικότερο αγαθό ως προσωπικότητα: την αγάπη προς τον εαυτό μου».
Πριν από λίγες ώρες, η Ομοσπονδία έδωσε στη δημοσιότητα την παρακάτω ανακοίνωση:
«Με αφορμή τη δημόσια τοποθέτηση της Ολυμπιονίκου κ. Σοφίας Μπεκατώρου, η Ελληνική Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία δηλώνει ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχε λάβει καμία επιστολή ή έστω άτυπη καταγγελία σχετικά. Ωστόσο, ακόμη κι αν είχε λάβει ανεπίσημη καταγγελία, η Ομοσπονδία θα ήταν άτεγκτη στην αντιμετώπιση τέτοιου φαινομένου. Επειδή, όμως, δεν πρέπει να πλανάται οποιαδήποτε σκιά για οποιονδήποτε, παροτρύνουμε την καταγγέλλουσα, εφόσον πήρε την πρωτοβουλία έστω και μετά τόσα χρόνια να μιλήσει σχετικά με αυτό το δυσάρεστο περιστατικό, να γίνει συγκεκριμένη, και η Ομοσπονδία, εφόσον εμπίπτει στην αρμοδιότητά της, να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι θα πράξει τα δέοντα».
Όταν μια γυναίκα έχει υποστεί μια κακοποιητική, σεξουαλική συμπεριφορά το φέρει στη ψυχή και το σώμα της σαν τραύμα, σαν πληγή. Το πότε αυτή θα κλείσει και το πότε μια γυναίκα θα είναι να την ομολογήσει δεν επιδέχεται κριτικής. Γιατί το να το κάνει ακόμα και σε ένα προστατευμένο περιβάλλον είναι δύσκολο. Μη ξεχνάμε, ότι το συγκεκριμένο τραύμα μολύνεται και κακοφορμεί από τη ντροπή και την αμφιβολία της ευθύνης με τις οποίες είμαστε εκπαιδευμένες να αντιδρούμε απέναντι στη έμφυλη σεξουαλική βία. Όμως η ντροπή και η ευθύνη είναι υποχρέωση του θύτη. Κανείς δεν μπορεί να μας υποδεικνύει ή να μας κρίνει για τον τρόπο και τον χρόνο που θα χειριστούμε τη φροντίδα αυτού του συγκεκριμένου τραύματος. Κανείς. Όταν κάποια από εμάς αποφασίσει να το ομολογήσει, όποτε και με όποιο τρόπο είναι σημαντικό και ιερό. Η δημόσια κοινοποίηση μιας τέτοιας εμπειρίας μπορεί να υποδεικνύει, ότι το θύμα φρόντισε αρκετά και ικανοποιητικά το τραύμα του. Το να υποδεικνύεις την αργοπορία της θεραπείας, της ίασης και κατ’ επέκταση της ομολογίας του είναι εξίσου βίαιο. Το να υπαινίσσεσαι καθυστερημένη αντίδραση είναι αντιστροφή ευθύνης προς τη γυναίκα που κακοποιήθηκε και προς τη γυναίκα που λέει ότι «έχασε την αγάπη για τον εαυτό της».
Για αυτό όταν μια γυναίκα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει δημόσια για τη σεξουαλική της κακοποίηση-με όποιο τρόπο και σε όποιο χρόνο-, δεν της αξίζει τίποτα σκληρό και επικριτικό. Της αξίζει στήριξη και σεβασμός. Της αξίζει κάτι απαλό και παρηγορητικό.
Μια απαλή, σφικτή και μεγάλη αγκαλιά στη Σοφία Μπεκατώρου από εμάς.
