Πριν από λίγες µέρες είχα µια συνοµιλία µε τον παιδικό µου φίλο, έναν φίλο καρδιάς και ψυχής, από αυτούς µε τους οποίους µπορεί να µη µιλάµε καθηµερινά, αλλά οι ψυχές µας ενώνονται στο ίδιο µήκος κύµατος και ο συντονισµός επανέρχεται στιγµιαία, ανεξαρτήτως χρονικών ορίων, όσο και αν λόγω χρόνου έχουµε αποµακρυνθεί. Εξιστόρησε ο καθένας µας την καθηµερινότητά του. Εκείνος δραστηριοποιείται τελευταία -αναγκαστικά, αν και παράπλευρα- πολύ στα social media και νιώθει, αν όχι άβολα, περίεργα µε την υποχρεωτική υπερέκθεση, και έτσι σε λίγο καταλήξαµε να υπερθεµατίζουµε, µε διάφορα βαθυστόχαστα µηνύµατα και αποφθέγµατα, αυτά στα οποία µας οδήγησαν οι πορείες των ζωών µας.
Πώς µπορείς να διαχειριστείς, τελικά, τα social media, ώστε να µη νιώθεις ότι γίνεσαι δούλος τους και ξεπουλιέσαι στον βωµό τους; Να µη νιώθεις ότι γίνεσαι πιο ευτυχισµένος µε τους όλο και περισσότερους followers, µε τα αναρίθµητα likes ή µε τα έσοδα που ενδεχοµένως έρχονται, αφού όµως εσύ έχεις υπερεκθέσει τη ζωή σου; Είσαι ευτυχισµένος έτσι; Είσαι ευτυχισµένη; Πώς εννοείς την ευτυχία; Εσύ; Εγώ; «Happy is the new rich!» µου πέταξε ξαφνικά ο φίλος ανάµεσα σε αναστεναγµούς ανακούφισης και µισοτελειωµένα κλισέ περί υγείας, παιδιών, προβληµάτων δουλειάς ή ατέρµονων 24ωρων κούρασης.
Σύντοµα, λοιπόν, παρακάµψαµε το πρώτο σκέλος της συζήτησης, που κυρίως αφορούσε τη συµπεριφορά µας στα κοινωνικά µέσα, και εµβαθύναµε στις µύχιες σκέψεις και επιθυµίες µας. «Ευχαρίστως θα τα άφηνα όλα πίσω µου» του είπα θαρραλέα «και θα ασχολιόµουν µόνο µε το γράψιµο και ταξίδια για την ψυχή µου». Ταξίδια µακρινά, µονάχα για να εµπλουτίσω τις γνώσεις µου, για να χορτάσω τα µάτια µου, για να ξεχάσω τα παράδοξα και τα παράλογα που έζησα και ζω. «Τα έζησα όλα στις καλύτερες εποχές, στο ζενίθ τους», συνέχισα, «και νιώθω πολλές φορές τόσο σοφή και κατασταλαγµένη… Και έτσι, απόλυτα συνειδητοποιηµένα, είµαι πλέον απούσα από τις καθηµερινές κούρσες για την αυτο-ανάδειξη, στον γνωστό στίβο τον “στρωµένο µε καρφιά” εκεί έξω…».
«Ποιος όµως είναι πραγµατικά πλούσιος;» αναρωτήθηκα και τον ρώτησα. Αυτός που συγκεντρώνει υλικό πλούτο και τον επιδεικνύει, τον ξοδεύει, τον χαίρεται φτάνοντας στα άκρα της δικής του κοινωνικής καταξίωσης, πασάροντας φόρα-παρτίδα την υπέρλαµπρη ζωή του στο Instagram; Ποιος είναι πραγµατικά ευτυχισµένος; Αυτός που αισθάνεται ότι δεν αναπνέει αν δεν ποστάρει φωτό από το γεύµα του στο τοπ ρεστοράν, στα εκπληκτικά lobby των ξενοδοχείων ανά τον κόσµο, ντυµένος-στολισµένος µε επιτηδευµένη-ανεπιτήδευτη πόζα, χαιρετώντας µε καµουφλαρισµένη µνησικακία τους δεµένους από το λουρί του insta followers του; Σύµφωνα µε την ετυµολογία της λέξης, ο πλούτος αποδίδεται ως αφθονία αποκτηµάτων, αγαθών και ευηµερία.
Στις µέρες µας, έχω την εντύπωση πως ολοένα και περισσότερο τείνουµε να θεωρούµε τον πλούτο όχι µόνο απόλαυση, δηλαδή ένα παχυλό εισόδηµα που δαπανάται για την ικανοποίηση κάθε ανάγκης, αλλά κάτι άλλο. Τον θεωρούµε ως δεσποτική, κυριαρχική δύναµη πάνω σε άλλους ανθρώπους, πάνω σε ολόκληρες κοινωνίες. Το παραπάνω επιτυγχάνεται στις µέρες µας πολύ ύπουλα και αριστοτεχνικά, δαµάζοντας ολόκληρα κοµµάτια της κοινωνίας στα social media: εκεί όπου η χθεσινή σταρλετίτσα γίνεται influencer µε επιρροή, η πρωινή ή µεσηµεριανή τηλεπερσόνα γίνεται ταγός στυλ και ξαφνικά εξουσιάζει µερίδιο της αγοράς µόδας, ασχέτως αν δεν έχει ιδέα τι και πώς, διαφηµίζει ό,τι της φέρουν έναντι αδρότατης αµοιβής, χωρίς κανένα παραστατικό τις περισσότερες φορές.
Επιστρέφοντας στη συζήτηση µε τον φίλο µου, επέµεινα πως ο πλούσιος, αν και η λέξη δεν έχει αυτή την ετυµολογική εξήγηση, είναι στις µέρες µας ο πλούσιος στην ουσία της ψυχής άνθρωπος, ο γεµάτος από χρόνο κυρίως, από εµπειρίες, ο χορτασµένος από αγάπη, εικόνες, δράσεις, επιτυχίες, ακόµη και αποτυχίες. Αυτός που έκλαψε και γέλασε πολύ. Αυτός που ταξίδεψε και ταξιδεύει ακόµα. Αυτός που ξέρει να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο, αυτός που στις µέρες µας επιλέγει να ζει χωρίς facebook ή Instagram, δίχως να ποστάρει ξανά και ξανά έναν άλλο πλασµατικό εαυτό σε έναν κόσµο όπου όλοι είναι influencers και όλοι followers όλων. Σε έναν κόσµο όπου ο πλούτος τείνει να ορίζεται από τα likes και τα αποθεωτικά comments, που προσδίδουν έτσι κυριαρχική δύναµη σε αυτούς που έχουν τεράστιο αριθµό ακολούθων στους λογαριασµούς τους στα social media.
Επιλέγω να παρακολουθώ τι γίνεται στον κόσµο µέσα από τα social media, αλλά µε έναν δικό µου τρόπο, ο οποίος µε κάνει να αισθάνοµαι άνθρωπος και όχι να εκπορνεύοµαι για να φτάσω σε κορυφές καταξίωσης και δύναµης. Σε αυτό τον κόσµο επιλέγω τώρα να ζω, αφού έφτασα πλέον -αισίως- και εγώ στα µισά του δρόµου, µε πολλή ταλαιπωρία, δουλειά, αµέτρητες αδέσποτες (και µη) σπρωξιές και κατρακύλες. Αφού σώθηκα από τα παραπάνω στην περιπετειώδη διαδροµή µου, επέλεξα να δηλώνω ευθαρσώς ότι: Η προσωπική ψυχική ΗΣΥΧΙΑ και γαλήνη είναι ο νέος πλούτος των καιρών µας. Ο µοναδικός και κυρίαρχος πλούτος, ο µόνος τον οποίο στις µέρες µας έχει νόηµα να κυνηγάµε και να µοχθούµε γι’ αυτόν.
Έλενα Μακρή
elenamakri@alphamag.gr
