Cover Photo: Τζάκετ, πουκάµισο, παντελόνι και καπέλο, όλα Cos. Σανδάλια, Zara.
«Όλον αυτό τον καιρό της πανδηµίας ήµουν τυχερός, γιατί είχα την ευκαιρία να δηµιουργήσω, να φτιάξω µουσική. Όµως ως µέλος της κοινωνίας φοβάµαι πως ό,τι συνέβη θα µας αφήσει διάφορα κουσούρια. Μας έχει κοστίσει ήδη σε εµπιστοσύνη στα χάδια, στα αγγίγµατα και στα ξένα σώµατα. Έχουµε χάσει πολλά από τον εαυτό µας. Πράγµατα που αγαπούσαµε να κάνουµε, πλέον τα θεωρούµε ακραία. Εγώ που έπαιζα κάθε µέρα µπάσκετ, τώρα όταν το σκέφτοµαι µου φαίνεται ένοχη απόλαυση. Χάσαµε όλο αυτό το διάστηµα τον εαυτό µας. Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που έχουν χάσει τις δουλειές τους και δεν µπορούν να στηρίξουν τις οικογένειές τους. Δεν το συγκρίνω.
Polo-neck µπλούζα, Louis Vuitton
Εγώ δεν φοβήθηκα µήπως αρρωστήσω και βρεθώ σε ΜΕΘ. Φοβήθηκα για τους δικούς µου και ανησύχησα για την εµπιστοσύνη, την αίσθηση της ασφάλειας που τρέφουµε µεταξύ µας. Δεν τολµώ να πω ότι έχει χαθεί κάθε αίσθηση εµπιστοσύνης, αλλά έχει αλλοιωθεί. Είναι τραγικό που κάθε µας συζήτηση καταλήγει εκεί. Ακόµα και αυτή η συνέντευξη. Οι επιπτώσεις του ιού έχουν επηρεάσει κάθε σπιθαµή της ζωής µας. Το πιο τροµακτικό είναι πως αυτή η απόσταση που πρέπει να πάρουµε µεταφράζεται πλέον ως προστασία. Ζήσαµε το “αποµακρύνοµαι για να σε προστατεύσω”. Στερούµαστε την κοινωνικότητά µας για να µην αρρωστήσουµε. Άκουσα τις προάλλες τη φράση “ο Boris Johnson ανακοίνωσε ότι πλέον στην Αγγλία επιτρέπονται οι αγκαλιές”. Τι πάει να πει επιτρέπονται οι αγκαλιές; Πώς φτάσαµε στο σηµείο να πρέπει να πάρουµε άδεια για να αγκαλιαζόµαστε οι άνθρωποι; Να έχουµε δεύτερες σκέψεις πριν τυλιχτούµε γύρω από τους αγαπηµένους µας; Μου έχουν λείψει οι αγκαλιές, αυτή είναι η αλήθεια. Βέβαια, µπορούµε να αγκαλιάσουµε µε ένα ωραίο µήνυµα, µε µερικές ζεστές κουβέντες που θα φροντίσουν τον άλλο και θα τον κάνουν πιο δυνατό. Αλλά για πόσο ακόµα; Υπάρχει και η περίπτωση να συνηθίσουµε αυτή την κατάσταση. Τα πιο δυνατά µας χαρακτηριστικά ως όντα είναι η προσαρµοστικότητά µας και η περιέργεια. Αυτή τη στιγµή η προσαρµογή νικάει την περιέργεια. Νιώθω ότι δεν αναρωτιόµαστε αρκετά. Συνηθίζουµε όλη αυτή την κατάσταση. Στο τώρα, θα µε παρηγορούσε να µου πει κάποιος ότι αύριο -ή έστω σε λίγο καιρό- θα µπορώ να συνδεθώ και να αγκαλιάσω τον οποιοδήποτε άνθρωπο, όχι µόνο τους δικούς µου. Όµως πιστεύω ότι θα µας πάρει καιρό να αποκτήσουµε ξανά τον αυθορµητισµό µας. Ακόµη και αν αυτό γίνει εφικτό αύριο, πάλι θα θέλουµε χρόνο για να επανέλθουµε. Μου έχουν πει πως ακούγοµαι σαν hopeless sinner (απελπισµένος αµαρτωλός) όπως λέει και το τελευταίο µου single Chase που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τη δισκογραφική µου οικογένεια, την Cobalt Music. Αλλά εγώ πιστεύω ότι όλοι είµαστε αµαρτωλοί. Ο ίδιος ο παράδεισος είναι αµαρτία. Πιστεύω σε αυτή τη θεωρία. Ότι δηλαδή ο παράδεισος είναι εκεί όπου η ωραιότερή σου αµαρτία δεν έχει αντίποινα. Φαντάζοµαι τον παράδεισο σαν ελεύθερη βούληση. Αυτό τον καιρό µε απασχολεί µια “αµαρτία”. Αυτή που διαπράττεται όταν κάποιος έχει ένα ταλέντο και λόγω των προσωπικών του φόβων δεν το µοιράζεται. Το ταλέντο όµως είναι πάνω από αυτόν που το έχει. Δεν τον αφορά ως προσωπικότητα. Έχω µια πολύ καλή φίλη, τη Μαριαλένα, φανταστική ζωγράφο, που νιώθει άβολα να µοιραστεί τα έργα της. Προσπαθώ να την πείσω ότι αυτό το ταλέντο δεν της ανήκει καν και ότι ο φόβος της δεν θα πρέπει να “δηλητηριάζει” την ικανότητά της. Όσον αφορά το δικό µου ταλέντο, εγώ είµαι ανοιχτό βιβλίο. Αυτό που έχω δεν µου ανήκει. Δεν είναι για εµένα. Δεν είναι καν από εµένα. Τυχαία συνυπάρχουµε µε αυτό και το µοιράζοµαι απλόχερα.
Φούτερ, Jacquemus. Σορτς από προσωπική συλλογή.
Τον δικό µου παράδεισο τον χτίζω µε καλή παρέα, δηµιουργικότητα και ακραία, απόλυτη, ουτοπική ελευθερία. Η µουσική τα δένει όλα αυτά. Τα σφίγγει. Η µουσική µου είναι γυµνή. Δεν έχει ταµπέλες. Θέλω οι άνθρωποι κυρίως να αισθάνονται. Επιθυµώ τα τραγούδια µου να κάνουν τους ανθρώπους να δέχονται κάθε όψη του εαυτού τους, όπως έκανα και εγώ. Παθαίνω κρίσεις πανικού, άρα κάτι θέλω να µου πω και έτσι µε ακούω. Γι’ αυτό έγραψα το Clouds, για να µε ακούσω. Είναι λάθος να πνίγουµε τα κοµµάτια του εαυτού µας. Γι’ αυτό θέλω µε τη µουσική µου κάποιος να νιώσει, να ερωτευτεί, να µαλακώσει, να σκεφτεί. Να σταθεί ειλικρινής απέναντι στο όποιο συναίσθηµά του. Να δεθεί µε τον εαυτό του περισσότερο. Αυτό κάνω και εγώ. Δεν έχω µπει σε καµιά διαδικασία να µεγαλώσω. Πρόλαβα να κάνω πολλές βλακείες. Πλέον, δεν µε παίρνει να είµαι αλαζόνας ή καθίκι µε αυτό που µου έχει δοθεί. Ως Νικόλας µπορεί να πω καµιά φορά “τι γαµάτο αυτό που κάναµε” και να φύγω ως Νικόλας από το στούντιο. Ο Good Job Nicky θέλει πάντα κάτι παραπάνω. Στον έρωτα επιτρέπω να µου κάνει ό,τι θέλει. Να µε βαρύνει, να µε ελαφρύνει, να µου δώσει ζωή, να ερωτευτώ αυτόν τον ίδιο, να µε σκοτώσει. Τα πάντα. Του αφήνω απόλυτη ελευθερία. Έτσι κι αλλιώς, στον έρωτα, είσαι στην πραγµατικότητα αβοήθητος.
Εκτός από τη µουσική, µ’ αρέσει να συζητάω. Έτσι κρατάω το µυαλό µου σε διαρκή κίνηση. Αυτές τις µέρες έχω συζητήσει πολύ για τα αγόρια και τη συµπεριφορά τους απέναντι στις γυναίκες, µε αφορµή το περιστατικό της Νέας Σµύρνης, όταν ένα αγόρι ακολούθησε ένα κορίτσι µέχρι την πόρτα της πολυκατοικίας της. Οποιοσδήποτε άντρας τροµοκρατεί µια γυναίκα στον δρόµο, αυτόµατα γίνεται λιγότερος, µικρότερος. Είναι µια µικρή, αδύναµη προσωπικότητα. Δεν υπάρχει κάτι που θα µπορούσαν να κάνουν οι γυναίκες. Έχουν κάνει ήδη αρκετά. Εµείς πρέπει να τα κάνουµε όλα. Δεν είναι λογικό να µην µπορεί κάποιος να κοντρολάρει την τεστοστερόνη του. Πώς φτάνεις στο σηµείο, στην επιλογή να κάνεις κάτι τέτοιο, επειδή δεν µπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου; Πώς γίνεται να µην αναρωτιέται κάποιος αν θα στιγµατίσει έναν άλλο άνθρωπο; Γιατί εκεί είναι το θέµα. Δεν αντιλαµβανόµαστε, δεν αναρωτιόµαστε τι ζηµιά µπορούµε να προκαλέσουµε στους άλλους. Και κάπως έτσι καταλήγουµε στην έλλειψη αλληλεγγύης. Και πώς να έχουµε; Είµαστε σχεδόν παγιδευµένοι στα social media, στερούµαστε ένα σωρό ελευθερίες και ερχόµαστε συνεχώς αντιµέτωποι µε µια θλίψη. Οτιδήποτε και να συµβεί, γέρνουµε προς το αρνητικό. Δεν δίνουµε στον εαυτό µας τον χώρο που χρειάζεται. Δεν ονειρευόµαστε, δεν σχίζουµε τα γόνατά µας στα τσιµέντα, δεν προσεγγιζόµαστε µε αγάπη. Όλα είναι γρήγορα και ψηφιακά. Δεν έχουµε την υποµονή να χτίσουµε γερά θεµέλια. Πάµε συνεχώς από τη µια µάχη στην άλλη, δεν εστιάζουµε πουθενά και έτσι υποτιµάµε τους εαυτούς µας. Γιατί είµαστε φοβερές µηχανές µε απίστευτες δυνατότητες και αντί να το αξιοποιούµε αυτό, έχουµε εγκλωβιστεί σε κατώτερες συσκευές.
Περιµένω και εγώ και ο συνεργάτης µου ο Ερµής το live µας στο SNF Nostos (27/8) για να συνδεθούµε µε τον κόσµο. Σε αυτό θέλω οι άνθρωποι να ενωθούν κάτω από τα τραγούδια µας και το µπλε. Το µπλε για εµένα είναι τα πάντα. Είναι ισορροπία. Είναι χαρά, είναι µελαγχολία. Είναι ο ουρανός, είναι η θάλασσα, τα νησιά, η Ελλάδα. Η καρδιά µου είναι µπλε. Πώς χτυπά µια µπλε καρδιά; Ελεύθερα, προσπαθώντας να µη χάσει κανένα παλµό. Χτυπάει πότε αργά και πότε γρήγορα, αλλά πάντα την ακούω. Την ακούω επειδή είµαστε µαζί. Επικοινωνώ µε τα καρδιοχτύπια µου. Η καρδιά µου, εκτός από το να χτυπάει, είναι ανοιχτή σε όλα τα συναισθήµατα: µε τη χαρά δέχοµαι τη λύπη, µε θλίψη την αγάπη. Θα ήταν αµαρτία να µην εξερευνήσω όλα τα συναισθήµατα. Θέλω να τα εξερευνήσω και να µάθω να µιλάω τη γλώσσα τους άπταιστα. Με τον Ερµή αυτό θέλουµε να κάνουµε. Προσπαθούµε να γίνουµε όσο πιο συγκεκριµένοι γίνεται στη γλώσσα του συναισθήµατος. Βλέπαµε τις προάλλες έναν µετανάστη σε µια στάση που µιλούσε στην οικογένειά του και το χαµόγελό του ήταν απίστευτα λαµπερό και χαρούµενο. Στεκόταν δίπλα από ένα περίπτερο για να έχει internet. Και αυτό µας έβαλε σε µια διαδικασία. Εκείνο το συναίσθηµα, η χαρά που είχε τη δεδοµένη στιγµή αυτός ο άνθρωπος δεν είναι η ίδια χαρά µε αυτή ενός επιχειρηµατία που κλείνει µια συµφωνία. Θέλω να µεταφράσω αυτή τη διαφορετική ουσία της χαράς µέσα από τη µουσική. Θέλω να µιλάω ελληνικά, αγγλικά και συναισθήµατα. Θέλω να γίνω ένας γλωσσολόγος συναισθηµάτων. Να φτιάξω ένα µουσικό λεξικό γι’ αυτά. Αυτό προσπαθούµε και στο νέο άλµπουµ που θα το έχετε όταν θα το χρειαστείτε. Ονειρεύοµαι µια καριέρα στην Ευρώπη και στον κόσµο όλο. Ονειρεύοµαι να µου επιτρέψει η µουσική να γίνω ο µουσικός εκπρόσωπος της Ελλάδας. Νιώθω ότι έχω τη δύναµη και την πείνα για να να φτάσω εκεί. Αυτά τα παπούτσια θέλω να γεµίσω».
Info: Ο Good Job Nicky θα εμφανιστεί στο SNF Nostos (27/8).
Πουκάµισο και παντελόνι, και τα δύο Cos.
