Όταν νιώθουμε πως οι τρελοί ρυθμοί της καθημερινότητας μας έχουν αρπάξει από το μπράτσο και με βία μας τραβούν μαζί τους για να τα προλάβουμε όλα, όταν το άγχος μοιάζει λες και θέλει να μας καταπιεί, όταν το πρωινό ξύπνημα γίνεται με δυσκολία, όταν ο φόβος για το τι θα γίνει στην επόμενη στροφή κάνει τα χέρια μας να μουδιάζουν, όταν νιώθουμε πως έχουμε αποτύχει σε έναν (ή και περισσότερους) από τους ρόλους που καλούμαστε να «παίξουμε», τότε ευχόμαστε να υπήρχε ένα μαγικό τηλεκοντρόλ και να μπορούσαμε να πατήσουμε για μια στιγμή το pause. Για μια στιγμή μόνο.
Για να κλείσουμε τα μάτια. Να πάρουμε μια βαθιά αναπνοή. Και μια δεύτερη. Να φέρουμε στο νου εκείνο το μέρος, την ιδέα, το όνειρο, την σκέψη, το πρόσωπο, την ατάκα που θα φωτίσει ξανά το πρόσωπό μας, που θα ζεστάνει την ψυχή μας ξανά. Που θα διώξει μακριά το φόβο. Που θα μας δώσει πίσω όλη την ενέργεια, την διάθεση, την πίστη, την δύναμη που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε.
Τέτοιο τηλεκοντρόλ μπορεί να μην έχει εφευρεθεί ακόμα (δυστυχώς, αν μας ρωτάς), εκεί όμως κάνει την εμφάνισή του το J’adore του Dior. Αυτό θα πατήσει μαγικά το pause που χρειαζόμαστε. Πρόκειται για μια λουλουδένια αρωματική έκπληξη, αριστοκρατική και πολυδιάστατη, που ξεφεύγει από όλους τους συνηθισμένους κανόνες της σύνθεσης αρωμάτων. Και αυτό γιατί δεν περιέχει ούτε ίχνος οινοπνεύματος. Τι στοίχημα και αυτό;
Το νέο J’adore του Dior εκπλήσσει, εξερευνά και οραματίζεται νέες προοπτικές… Και προκαλεί και προσκαλεί κι εμάς να κάνουμε το ίδιο. Να ανακαλύψουμε ένα παράθυρο προς την ευτυχία. Η Χριστίνα, η Ταϋγέτη, η Νίνα, τρεις από τις editors του ELLE.gr, φαίνεται ότι ξέρουν πολύ καλά πιο είναι αυτό.
Dance me to the end of love
Όταν τα μάτια κλείνουν και το απόλυτο σκοτάδι κυριαρχεί τόσο ώστε να κρατήσει μακριά το φόβο. Τόσο ώστε να καταφέρεις να βρεις τρόπο να ανοίξεις ένα παράθυρο προς την ευτυχία… Το δικό μου (Χριστίνα speaking) παράθυρο έβλεπε πάντα μία σκηνή. Ένα βλέμμα που κρυφοκοιτούσε από τις κουίντες ένα απόλυτα συγχρονισμέο Pas de Quatre υπό την στακάτη μελωδία της Λίμνης των Κύκνων.
Καλοκουρδισμένα πόδια να ανεβοκατεβαίνουν σχεδόν μηχανικά, κεφάλια να στρίβουν σε κανόνα, απόλυτα σωστό. Μία μηχανή φτιαγμένη από ανθρώπινα μέλη που μοιάζει να σε παρασέρνει. Κι έπειτα, χωρίς να καταλάβω τη μετάβαση στη σκηνή βρισκόμουν εγώ, να στριφογυρνάω ανέμελη πάνω στις pouent μου όπως η μπαλαρίνα που ξεπετάγεται ανοίγοντας ένα μουσικό κουτί.
Αυτή η απόλυτη αρμονία του σώματος, εκεί που όλα τα μέλη του συγχρονίζονται, μεθυσμένα από τις μελωδίες, πάντα μου προκαλούσε ένα απελευθερωτικό συναίσθημα. Ένα συναίσθημα που με απαλλάσσει από την πληκτική διαδικασία της συνεχούς αναζήτησης της αρτιότητας. Ουσιαστικά το σώμα απαγκιστρώνεται από τους κανόνες του, τα βάζει με την βαρύτητα και ταξιδεύει μαζί με το μυαλό. Αυτό συμβαίνει σε μία μπαλαρίνα. Αυτό είναι μία αγαπημένη μου θέα, όταν ανοίγω το δικό μου παράθυρο και ατενίζω μία ευτυχισμένη στιγμή.
Και αυτή τη θέα απολαμβάνω αρκούντως στιγμιαία για τη συναισθηματική μου φόρτιση όταν ανοίγω το μπουκάλι του νέου αρώματος J’ adore Dior. Η λουλουδάτη ευφορία που εκρήγνυται μαεστρικά με το πρώτο ψέκασμα, αθόρυβη μα διόλου απαρατήρητη. Αυτή η τέλεια ισορροπία που κλείνεται σε ένα εμβληματικό μπουκάλι, ανακαλεί όλες εκείνες τις φορές που ονειρεύτηκα μια μπαλαρίνα να έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεών της, όπως ένας ψεκασμός από το J’ adore. Μια μπαλαρίνα που λούζεται από ένα απαλό φως και μοιάζει σχεδόν να αιωρείται ενώ αναπηδά ανάλαφρα χτενίζοντας τη σκηνή.
Ένας ψεκασμός από το J’ adore Dior αρκεί να μεταφερθώ για λίγο στο παραμύθι μου. Να νιώσω τη συγκίνηση της απόλυτης ευτυχίας, της στιγμής που κρατά για λίγο και σε τρέφει για πολύ.
Το καταφύγιο των πιο τρελών μου ονείρων
Αυτή η άβολη ερώτηση που σου έκαναν οι μεγάλοι όταν ήσουν μικρή: «Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Και εγώ απάνταγα ακριβώς αυτό που έχω γίνει «όταν μεγάλωσα». «Θέλω να δουλέψω σε ένα μεγάλο περιοδικό μόδας. Θέλω να γράφω για την μόδα». Και το αγαπώ. Το αγαπώ πολύ. Αν όμως με ρωτούσε τώρα κάποιος τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω (και άλλο!), η απάντηση θα ήταν τελείως διαφορετική. Ή αν μου έκαναν αυτή την ερώτηση-παγίδα που μου κάνει η μαμά μου συνήθως: «Πώς φαντάζεσαι την ζωή σου σε 10 χρόνια από τώρα;». Δεν με φαντάζομαι σε κάποιον ουρανοξύστη στην 5th Αvenue, να παριστάνω την Fashion Director σε κάποιον μεγάλο τίτλο μόδας. Παρόλο που οι περισσότεροι σε αυτό θα πόνταραν.
Με φαντάζομαι πλάι στην θάλασσα. Στην Δονούσα. Να μένω εκεί χειμώνα-καλοκαίρι. Να ξέρω και τους 167 μόνιμους κατοίκους με το μικρό τους όνομα και να λέμε κάθε πρωί καλημέρα. Τα πρωινά του καλοκαιριού να μπορώ να απολαύσω μια δροσιστική βουτιά στην θάλασσα, χωρίς να χρειάζεται να μπω στο αμάξι και να οδηγήσω περίπου 55 λεπτά για να φτάσω σε αυτήν. Και τον χειμώνα, κουκουλωμένη καλά, να τρέχω στην άμμο αγναντεύοντας το απέραντο γαλάζιο. Να απολαμβάνω την ησυχία που έχει ένα Κυκλαδονήσι τον Ιανουάριο. Και το σκληρό πρόσωπο της φύσης, που καθόλου δεν με τρομάζει. Αντίθετα με γοητεύει.
Με φαντάζομαι να έχω ένα μικρό μαγαζί, ένα στέκι στην ακροθαλασσιά. Έχω σκεφτεί ακριβώς πως το θέλω. Το όνομα μου λείπει μόνο. Εκεί θα μαζεύονται ντόπιοι και τουρίστες για τον πρώτο καφέ της ημέρας. Εκεί και το βράδυ. Για να πιούν λαχταριστά κοκτέιλ και να ακούσουν τρομερή μουσική. Εκεί για να φάνε. Δεν θα έχουν πολλές επιλογές στο φαγητό, μόνο 3-4 πιάτα. Αλλά θα είναι όλα φτιαγμένα από πρώτες ύλες του νησιού και θα βασίζονται στην γεύση. Απλά αλλά πεντανόστιμα. Αυτό είναι το όνειρο μου. Εκεί με φαντάζομαι σε 10 χρόνια από τώρα. Τρομάζω να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου πολλές φορές. Αυτή την θέα έχει το δικό μου παράθυρο προς την ευτυχία… Βλέπει στην παραλία Λιβάδι, την δική μου αγαπημένη της Δονούσας.
Πολλές φορές όταν σκέφτομαι τι θα αφήσω πίσω για να κάνω αυτό το όνειρο πραγματικότητα, τα χέρια μου τρέμουν. Το μυαλό κάνει χιλιάδες σκέψεις (κυρίως κακές) το δευτερόλεπτο. Μια μόνο ψεκασιά από το J’adore του οίκου Dior και αμέσως τα ξεχνάω όλα και μεταφέρομαι εκεί, με σύμμαχό μου το πιο μεθυστικό, λουλουδένιο μπουκέτο. Φαίνεται η επαναστατική σύνθεση αυτού του αρώματος πυροδοτεί και την δική μου επαναστατική διάθεση. Κάθε φορά που το φοράω σκέφτομαι: «Μήπως να τα παρατήσω όλα και να ακούσω την καρδιά μου;».
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο… Παρίσι!
Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Αυτή είναι, άλλωστε και η μαγεία της ζωής. Άλλοτε η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη φως, περιπέτεια και αισιοδοξία και κάποιες άλλες φορές- τις γκρίζες στιγμές όπως τις ονομάζω εγώ- καλούμαστε να ανταπεξέλθουμε στα σκαμπανεβάσματα που μας επιφυλάσσει η ζωή για να μας ταρακουνήσει και για να μας θυμίσει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Το παιχνίδι δεν σταματά ποτέ, μην το ξεχνάς!
Το μυστικό σε όλο αυτό είναι το να μπορούμε να βρίσκουμε τις δικές μας διεξόδους, την δικιά μας μυστική δύναμη που θα μας κάνει να στεκόμαστε με θάρρος και αισιοδοξία σε οτιδήποτε μπορεί να συμβαίνει γύρω μας. Τουλάχιστον αυτό είναι το δικό μου motto (Νίνα speaking) για την απρόβλεπτη ζωή. Ένα παράθυρο (μικρό ή πιο μεγάλο) προς την ευτυχία. Αν με ρωτούσες, λοιπόν, ποια είναι η θέα του δικού μου παραθύρου θα σου απαντούσα δίχως δεύτερη σκέψη, το Παρίσι. Φυσικά δεν εννοώ πως βγάζω ένα εισιτήριο για να βρεθώ στη Πόλη του Φωτός, αν και πολύ θα το ήθελα.
Όταν νιώθω ότι έχω ανάγκη να ξεφύγω από την καθημερινότητα, κλείνω τα μάτια μου και φέρνω στο μυαλό μου εικόνες από το μέρος που λατρεύω, στο οποίο νιώθω ασφαλής και έχω περάσει με μερικά από τα πιο αγαπημένα μου πρόσωπα αξέχαστες και πολύ φωτεινές στιγμές. Σε αυτό το νοητό ταξίδι φυσικά δεν μπορώ να οδηγηθώ μόνη. Θα μπορούσα να σου πω ότι έχω τη δικιά μου μυστική super power, η οποία είναι κλεισμένη σε ένα μικρό, μπουκαλάκι.
Μιλάω για το άρωμα μου, J’Adore του Dior. Ένα μόνο μεθυστικό ψέκασμά του αρκεί για να ταξιδέψω εκεί που επιθυμώ, για να με γεμίσει συναισθήματα και εικόνες που βρίσκονται καλά φυλαγμένες μέσα μου, για να αντλώ δύναμη.
Charlize Theron, ένα ίνδαλμα αισθησιακό
Φωτογραφημένη από τον Jean-Baptiste Mondino, η Charlize Theron παρουσιάζεται για ακόμα μια φορά στη καμπάνια του νέου J’adore πιο εκθαμβωτική από ποτέ. Ποιο να είναι άραγε το δικό της παράθυρο προς την ευτυχία; Τι είναι αυτό που εκείνη λατρεύει; Αυτό που συμπληρώνει περίφημα την φράση «C’est ça que J’adore!» για εκείνη;
