Φωτογράφιση: Γιώργος Καπλανίδης. Styling: Βίβιαν Ρουβέλα. Μακιγιάζ-μαλλιά: Athena Skouvakis/This is not another agency. Φόρεμα, Stefania Vaidani.
Είναι προφανές ότι η θέση της γυναίκας στον Δυτικό κόσμο έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια κι έχουν γίνει πολλά βήματα στο κομμάτι της ισότητας – ακόμα κι αν κοινωνιολογικές και οικονομικές μελέτες δείχνουν ότι, π.χ., η ψαλίδα μεταξύ των μισθών αντρών και γυναικών δεν θα μπορέσει να κλείσει πλήρως πριν το 2059. Παράλληλα, έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά τα θέματα διάχυτου σεξισμού και, φυσικά, την ταμπέλα που ακολουθεί κάθε φύλο. Αυτή πλήττει και εμάς και τους άντρες και νιώθω ότι δεν δίνουμε στο ζήτημα την πρέπουσα προσοχή. Στο πώς δηλαδή ορίζεται το κάθε φύλο και πόση πίεση ασκεί αυτό στον τρόπο που φερόμαστε, επειδή έτσι πρέπει και έτσι οφείλει να φέρεται το εκάστοτε φύλο με βάση τους άτυπους κανόνες της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας.
Επίσης, θα ήθελα να υπάρχει πολύ περισσότερο στις κουβέντες μας το «μαζί»! Το πώς άντρες και γυναίκες ισότιμα μπορούμε να μπούμε σε έναν αγώνα που έχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο και όχι τόσο με το φύλο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μπορούν πολύ εύκολα να παρερμηνευθούν τα «στρατόπεδα» και οι «αγώνες» και να βρεθούμε απέναντι ο ένας στον άλλον χωρίς λόγο. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και σε συζητήσεις με άντρες φίλους μου πάντα προσπαθώ να εξηγήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ότι ο φεμινισμός δεν είναι ένα επιθετικό κίνημα εναντίον τους. Ότι οι γυναίκες ακόμα χρειάζεται να παλεύουν για την ισότητα, όχι τόσο στον Δυτικό κόσμο, αλλά κυρίως σε χώρες της Ανατολής όπου ακόμη ισχύουν απάνθρωποι νόμοι, που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του σεξισμού και του μισογυνισμού. Υπάρχουν χώρες στις οποίες αν ένας άντρας πιάσει τη γυναίκα του να τον απατά, μπορεί την ίδια στιγμή να τη δολοφονήσει και να είναι πλήρως προστατευμένος από τον νόμο, ενώ στην αντίθετη περίπτωση, αν η γυναίκα πιάσει τον άντρα της να απιστεί, εκείνος μπορεί να τη γλιτώσει με ένα απλό χρηματικό πρόστιμο. Για να μη μιλήσουμε για τις χώρες στις οποίες οι γυναίκες απαγορεύεται να οδηγούν ή επιτρέπεται ακόμη και σήμερα ο συζυγικός βιασμός! Κι έχουμε 2019… Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να παλεύουμε ακόμα. Όχι για να εναντιωθούμε απέναντι στους άντρες, αλλά για να προσπαθήσουμε να κάνουμε νόρμα κάτι που θα έπρεπε από πάντα να ισχύει. Ότι είμαστε όλοι μαζί. Ενωμένοι. Ισότιμοι. Άνθρωποι.
