Συχνά προσδιορίζουμε τον εαυτό μας με βάση κάποιο σημαντικό μας επίτευγμα. Κάποιος μπορεί να βλέπει τον εαυτό του ως ένα στέλεχος κάποιας μεγάλης εταιρείας, απόφοιτο ενός μεγάλου πανεπιστημίου, επιχειρηματία. Αυτοί οι προσδιορισμοί μας εξυπηρετούν στο να δημιουργούμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και συχνά ενισχύουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μας καθώς τους χρησιμοποιούμε ως υπενθυμίσεις των επιτευγμάτων μας.
Για κάποιο λόγο, το όνομά και το επώνυμό μας – ο εαυτός μας – , δε μας αρκούν για να ορίσουμε το ποιοι είμαστε και κολλάμε σε αυτό και μερικές άλλες ιδιότητες: “Μητέρα”, “πατέρας”, “αθλητής”, “διευθύντρια”. Ε, μία ακόμα ιδιότητα που συμπληρώνουμε στην ταυτότητά μας είναι και αυτή του “πρώην συζύγου”. Είχαμε κάποια σχέση, παντρευτήκαμε, η σχέση έκανε τον κύκλο της και για διάφορους λόγους αποφασίσαμε να χωρίσουμε. Μόνο που μερικές φορές, έχουμε ξεχάσει να χωρίσουμε.
Αυτοί που δεν χώρισαν
Ξεχνάμε να κόψουμε αυτόν τον ομφάλιο λώρο που δημιουργήσαμε κατά τη διάρκεια της σχέσης μας, με αποτέλεσμα να συνεχίζουμε τη ζωή μας φαινομενικά. Στην πραγματικότητα παραμένουμε δέσμιοι της εικόνας και της ταυτότητας που δημιουργήσαμε για τον εαυτό μας όσο ήμασταν στην προηγούμενη σχέση.
«Η γυναίκα μου», «ο άντρας μου» συνεχίζουμε να λέμε για χρόνια μετά το χωρισμό, ενώ μπορεί να έχουμε δημιουργήσει άλλες μακροχρόνιες σχέσεις. Αυτή η προσφώνηση ενσωματώνει μέσα της πολλές αξίες και αντιλήψεις, όπως αυτή της μονιμότητας του γάμου “με το στανιό” και της ιδιοκτησίας του άλλου ατόμου από εμάς, αλλά και εμάς από το άλλο άτομο.
