Η αρχή της σαιζόν πάντα με αγχώνει. Βρες χρόνο για δραστηριότητες, βρες χρόνο για την ντουλάπα σου, του συζύγου και των παιδιών, βρες χρόνο για το σπίτι, βρες χρόνο για το μαγείρεμα όλων των γευμάτων… βρες χρόνο για τη δουλειά σου, τους φίλους σου και φυσικά για εσένα… Έρχεται η νύχτα, τσούζουν τα μάτια πονάει η μέση σου και εσύ δεν έχεις κάνει τα μισά από τη “to do list”.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που διδάσκω για την διαχείριση χρόνου στη δουλειά μου και κάθε αρχή σαιζόν το ξεχνάω στη προσωπική μου ζωή;
Χθες λοιπόν, βλέποντας τα παιδιά μου να μπαίνουν στο σχολικό, σε μεγαλύτερη τάξη από πέρυσι, θυμήθηκα ότι οι Ινδιάνοι πίστευαν ότι ο χρόνος δεν περνάει, ο χρόνος είναι πάντα εδώ. Εμείς κάποια στιγμή μπαίνουμε μέσα στο χρόνο, διανύουμε μια απόσταση και κάποια στιγμή, βγαίνουμε από αυτόν. Οι καθημερινές εμπειρίες αποδεικνύουν πως ο χρόνος “κυλάει” με τον ίδιο πάντα ρυθμό και μόνο προς μια κατεύθυνση- από το παρελθόν προς το μέλλον.
Τα μαθηματικά του χρόνου
Ο προγραμματισμός, η οργάνωση και η προτεραιοποίηση είναι τα στάδια που μας βοηθούν να αναπτύξουμε τη δεξιότητα της διαχείρισης χρόνου. Σκοπός είναι σε κάθε φάση της ζωής (βρεφική, παιδική, ενήλικη, ώριμη ηλικία) μας να τηρούμε αυτά τα βήματα, ώστε να είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε το χρόνο που ζούμε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η μέρα έχει 24 ώρες και η εβδομάδα 168. Σε αυτές τις ώρες πρέπει να καλυφθούν οι πρωταρχικές μας ανάγκες που είναι 8-10 ώρες ύπνο και ½ ώρα το μεσημέρι και ½ ώρα το βράδυ ώρα φαγητού και κοινωνικοποίησης με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας.
Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον από τις 168 ώρες την εβδομάδα οι 56-70 είναι για ύπνο και οι 7 ώρες τουλάχιστον είναι για φαγητό. Περίπου 40 ώρες την εβδομάδα είναι η δουλειά μας. Οι υπόλοιπες ώρες είναι αυτές για τις οποίες δημιουργείται το άγχος της διαχείρισης!
Η διαπίστωση αυτή με οδήγησε στο να σκεφτώ ότι το μυστικό είναι το trip chaining, κοινώς η αλυσιδωτή μετακίνηση, ώστε η ζωή μου να είναι κάπως πιο φυσιολογική και όχι αγώνας δρόμου με το χρόνο.
Πρόκειται για έναν τρόπο οργάνωσης που απαιτεί συνδυαστική σκέψη και διαδρομή. Ένα μοτίβο διαδρομής δηλαδή με αρκετές συνδεδεμένες, μικρότερες διαδρομές που μπορούν να λύσουν τον πανικό του απρόβλεπτου και του συνεχώς “ναι ή όχι” όταν οι άλλοι ζητούν κάτι από εμάς.
