Τους τελευταίους δύο χειμώνες το έστρωσε στην Αθήνα. Το χιόνι του 2021 μας βρήκε γεμάτους χαρά και ενθουσιασμό για την πρωτόγνωρη για την πόλη συνθήκη. Βρισκόμασταν ακόμη εν μέσω μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας και το να βλέπεις ξαφνικά ανθρώπους στο δρόμο, χωρίς μάσκες σε κοντινή απόσταση από εσένα να απολαμβάνουν το χιόνι μαζί με τους αγαπημένους τους ή και τα κατοικίδιά τους ήταν μια στιγμή απόλυτης συγκίνησης. Ήταν μία “μη κανονική” συνθήκη που μας θύμισε την “κανονικότητα” που τόσο είχαμε ανάγκη. Το αφράτο χιόνι, σαν άλλο τσιρότο, ήρθε και κάλυψε για λίγο το συλλογικό μας τραύμα.
View this post on Instagram
Πέρσι, η επέλαση του χιονιά στην Αθήνα δεν ήταν το ίδιο ευχάριστη. Λίγο έλειψε η Αττική Οδός να γίνει, “δεύτερο Μάτι”, με τους οδηγούς να παραμένουν εγκλωβισμένοι για περισσότερες από 7 ώρες στα αυτοκίνητά τους. Στα βόρεια προάστια της Αθήνας οι κάτοικοι έμειναν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους σχεδόν μια εβδομάδα καθώς οι Δήμοι περιορίζονταν στο να ανοίξουν μονάχα τις κεντρικές οδούς, ενώ τα πεσμένα δέντρα στους δρόμους και το λιωμένο χιόνι ήταν τα απόλυτα death traps.
Παρόλα αυτά, να ‘μαστε, στον χειμώνα του 2023 να περιμένουμε τόσο πολύ να χιονίσει. Οι μετεωρολόγοι βρίσκονται σε πόλεμο που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί, Καλλιάνος, Αρναούτογλου, Σούζη, Αρνιακός δεν είναι πια ονόματα, αλλά keywords και το γεγονός ότι τα ακραία καιρικά φαινόμενα είναι απότοκα της κλιματικής αλλαγής και μπορεί να αποβούν επικίνδυνα για εμάς και τους συνανθρώπους μας δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν. Όλοι θέλουμε απλώς να επιβεβαιωθούν οι προγνώσεις που δίνουν χιόνια στην Αττική.
Γιατί λοιπόν ανυπομονούμε τόσο πολύ να χιονίσει;
Γιατί το χιόνι είναι παύση. Είναι η ανατροπή στην δύσκολη καθημερινότητά μας. Είναι το απροσδόκητο. Με κάθε επίγνωση του πόσο προκλητικό είναι αυτό που λέω, το χιόνι μοιάζει με την άνω τελεία των πρώτων ημερών της πανδημίας, χωρίς βέβαια τον πανικό και τον τρόμο για κάτι άγνωστο που απειλεί τις ζωές μας. Ας μην λέμε μεταξύ μας ψέματα. Στο πρώτο lockdown, παρά την αβεβαιότητα και την αναστάτωση που μας προκάλεσε το ξέσπασμα της πανδημίας, ανακουφιστήκαμε σημαντικά που δεν χρειάζονταν να πάμε στη δουλειά μας και μπορούσαμε να τηλεργαστούμε, που βρήκαμε το χρόνο να κάνουμε γυμναστική το πρωί και να εκμεταλλευτούμε το “lunch break” για να μαγειρέψουμε νοστιμότερο και ποιοτικότερο φαγητό. Και θέλαμε να κρατήσει λίγο, τόσο – όσο έτσι ώστε να πάρουμε μια ανάσα από τις απαιτήσεις που έχει κάθε μέρα από εμάς η ενήλικη ζωή. “Careful what you wish”, δεν λένε;
Όπως θα φαντάζεστε βέβαια, το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί να περιμένουμε από το χιόνι να μας προσφέρει αυτή την ευκαιρία και δεν κάνουμε οι ίδιοι αυτές τις παύσεις δώρο στον εαυτό μας. Η ξεκούραση, πνευματική και σωματική εχει επιφορτιστεί με αρνητική χροιά, είναι ταυτόσημη της τεμπελιάς και αυτή η στρεβλή σύνδεση κατοικεί μέσα στο μυαλό μας και δουλεύει μεθοδικά έτσι ώστε να μας καλλιεργήσει τον “φόβο της απόλυσης” αν τυχόν διανοηθούμε για μια στιγμή να δηλώσουμε πως έχουμε ανάγκη να μην κάνουμε τίποτα.
Πιστεύουμε, πως αν ρίξουμε ρυθμούς, αν αναβάλουμε κάποιες υποχρεώσεις, αν πάρουμε μια μέρα μονάχα για τον εαυτό μας οι συνεργάτες μας ή η προϊστάμενοί μας θα μας θεωρήσουν φυγόπονους, θα σταματήσουν να μας εμπιστεύονται και θα στραφούν σε κάποιον άλλο που δεν ξεκουράζεται ποτέ. Οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας θα εκπλαγούν και μας κρίνουν. Θα τους απογοητεύσουμε όλους.
Το χιόνι λοιπόν, που ντύνει τα πάντα στα λευκά και τα κάνει πιο όμορφα, που απορροφά τον ήχο προσφέροντάς μας την ησυχία που δεν γνωρίζουμε ότι έχουμε ανάγκη μέχρι να τη βιώσουμε, καλύπτει με το πέπλο του αυτές τις φοβίες και μας χαρίζει απλόχερα την τέλεια δικαιολογία που σπάγαμε το κεφάλι μας να βρούμε για να ζητήσουμε μια μέρα τηλεργασία, για να πάμε μια βόλτα στο πάρκο απλώς παρατηρώντας τη φύση, για να κλείσουμε τον υπολογιστή λίγο νωρίτερα και να βγούμε στο δρόμο να παίξουμε σαν παιδιά.
Φίλοι μετεωρολόγοι, μην μας ξεσυνερίζεστε που κρεμόμαστε από τα χείλη των συναδέλφων σας που προβλέπουν χιόνι. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι προγνώσεις δεν είναι γεγονότα. Η ελπίδα όμως, σηκώνει το δυσανάλογο βάρος που κουβαλάμε στους ώμους μας και αυτή η συνειδητοποίηση ίσως βοηθήσει πολλούς από εμάς να καταλάβουμε ότι δεν θα αλλάξει το χιόνι την καθημερινότητά μας και ότι μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να επιβραδύνουμε λίγο. Κι αυτό να είναι το ίδιο οκ, όπως το να μην μπορείς να βγεις από το σπίτι, επειδή τα σκαλοπάτια σου είναι καλυμμένα με μικρά άσπρα σύννεφα.
