Το σολάρισμα του κιθαρίστα σε ένα ροκ τραγούδι… Δύο στίχοι σε ένα ποίημα της Μάτσης Χατζηλαζάρου… Ταξίδια του μυαλού… Ένα παράθυρο με θέα στο καινούριο… Αυτά και άλλα πολλά είναι για εμένα το ELLE. Μα πάνω απ’ όλα ένας μαγικός κόσμος γεμάτος εικόνες και χρώματα.
Το ταξίδι ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1988. Το ELLE ήταν επανάσταση για τα δεδομένα του Τύπου. Έφερε στην Ελλάδα μια αισθητική που δεν υπήρχε. Φανταστείτε το σαν ένα πανέμορφο κορίτσι με ένα σέξυ τζην, υπέροχες γόβες και T-shirt να μπαίνει σε ένα χώρο ανάμεσα σε κυρίες με γκρίζα ταγέρ. Αντισυμβατικό, μοντέρνο, ανατρεπτικό και απίστευτα χαριτωμένο. Καυτά θηλυκό και υπέρκομψο, όταν ήθελε, δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε ρόλους. Ανακάλυψε και επέβαλε το προσωπικό του στυλ. Δεν πόζαρε αυστηρά, χαμογελούσε αυθόρμητα. Δεν υποδυόταν τίποτα, ήταν ο εαυτός του. Με τα δυνατά του σημεία και τα τρωτά του. Με τα σωστά και τα λάθη του. Ήταν ανοιχτόμυαλο και δεν εγκλωβιζόταν στα κλισέ. Γι’ αυτό και τα χωρούσε όλα. Μπορούσε να μιλήσει για μόδα, τέχνη, ομορφιά, επιστήμη και ταυτόχρονα να έχει πολιτική άποψη, να διαβάζει ιστορία, ποίηση, αστυνομική λογοτεχνία και Χάρι Πότερ, να απολαμβάνει εξίσου ένα gourmet δείπνο σε σικ εστιατόριο κι ένα σάντουιτς με τις φίλες της έξω από ένα κλαμπ στις πέντε το πρωί. Αυτό το κορίτσι συνάντησα ένα πρωί στο περίπτερο και μου άρεσε. ELLE Μαρτίου του 1989. Έρωτας κεραυνοβόλος. Η Πάτι Σίλβια στο εξώφυλλο, όταν γύριζα τη σελίδα, μου έκλεινε το μάτι. Κυριολεκτικά. Tι τεύχος! Πόσο μπροστά από την εποχή του! Παρόλο που εγώ δεν γούσταρα καθόλου τα περιοδικά, αγαπούσα τα βιβλία, αισθάνθηκα ότι το ELLE μού έγνεψε κι ανταποκρίθηκα. Ήξερα πως ήθελα όσο τίποτε άλλο να δουλέψω σ’ αυτό το περιοδικό. Η φιλοσοφία του μου πήγε πολύ από την πρώτη στιγμή, σαν ρούχο που απλώς σου ταιριάζει.
Είκοσι τέσσερα χρόνια και 8 μήνες μετά το πρώτο μου ραντεβού στο ELLE, έρχομαι στο γραφείο κάθε μέρα και παθαίνω ακόμα ζημιά, όπως τότε, με τα editorial μόδας, τις καινούριες δημιουργίες των σχεδιαστών, τις καινοτομίες της ομορφιάς, τα πρόσωπα, τις ιδέες. Οι λευκές σελίδες είναι πάντα μια πρόκληση, ένας καμβάς πάνω στον οποίο κάθε μήνα «ζωγραφίζουμε» όσα μας φτιάχνουν στ’ αλήθεια το κέφι. Η δουλειά μας γίνεται ομαδική ψυχοθεραπεία. Κι αυτό είναι τόσο σημαντικό.
Χάρη στο ELLE γνώρισα δημιουργικούς ανθρώπους. Μοιραστήκαμε απόψεις και, σε ό,τι με αφορά, με αφορμή τη μόδα έμαθα χίλια δυο καινούρια πράγματα. Η Έλσα Σκιαπαρέλι με παρέσυρε στο μαγικό σύμπαν των σουρεαλιστών. Τα ντεσέν του Γκαλιάνο ήταν ένα υπέροχο ταξίδι στα βάθη της Ινδίας. Ενώ κάθε σεζόν παραμένει το αγαπημένο μου παιχνίδι να ανακαλύπτω στα υφάσματα της prêt à porter μοτίβα του Γκογκέν, της Τζόρτζια Ο’ Κιφ, του Σαγκάλ ή του Ματίς και να βλέπω τις πασαρέλες να βάφονται με το μπλε του Ιβ Κλάιν.
Το ΕLLE όμως δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ρευστό, όσο ρευστή είναι η νεανική ορμή, άρα μια αφορμή για να ψαχνόμαστε. Να συζητάμε για πολιτική, οικονομία, για όσα συμβαίνουν κάθε φορά στην κοινωνία. Να επικοινωνούμε με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τα αίτια για τις μικρές ή μεγάλες αλλαγές που συντελούνται γύρω μας, να παρακολουθούμε την επικαιρότητα και να έχουμε άποψη. Γιατί η γυναίκα ΔΕΝ είναι αυτό που θέλουν (ΑΚΟΜΑ!) κάποιοι: μια ανεγκέφαλη κούκλα που τσιρίζει σαν κινηματογραφική καρικατούρα μπροστά από μια λαμπερή βιτρίνα. Γι΄ αυτό και βρίσκω απίστευτα ρατσιστική την άποψη ότι είναι παράταιρο να μιλάμε για πολιτική σε ένα περιοδικό μόδας. Λυπάμαι, αλλά δεν μπαίνω ούτε καν σε μια τέτοια συζήτηση για το ρόλο της γυναίκας εν έτει 2013. Το να παίζουμε με το ντύσιμο και να μας αρέσει να αρέσουμε δεν σημαίνει ότι δεν ενδιαφερόμαστε για το τι συμβαίνει γύρω μας. Κι αν χρειαστεί, θα βγούμε στο δρόμο για να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή. Αυτονόητο σε μια πολιτισμένη κοινωνία.
Ο γυναικείος Τύπος, αξίζει να γνωρίζετε, στο εξωτερικό έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη χειραφέτηση του φύλου μας. Το Μάη του 1968 η γαλλική έκδοση του ELLE δεν έμεινε απαθής να παρακολουθεί από το βάθρο της μόδας τις εξελίξεις ενός κινήματος που άλλαξε ριζικά τον κόσμο. Το περιοδικό άνοιξε έναν επί της ουσίας διάλογο με τις αναγνώστριές του για το τι θα άφηναν πίσω τους τα οδοφράγματα της φοιτητικής εξέγερσης. Τα γυναικεία έντυπα έκτοτε δεν θα ήταν ποτέ ίδια. Ο σπόρος είχε ήδη μπει. Οι αναγνώστριες διεκδικούσαν το δικό τους μερίδιο στον ελεύθερο κόσμο και το ΕLLE ήταν εκεί. Στο πλάι τους. Συμμετείχε στις ζυμώσεις, χωρίς να σταματήσει να προσφέρει το όνειρο και τη μαγεία της μόδας. Στη συνέχεια το ένα έφερε το άλλο, και το περιοδικό πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων που μέχρι τότε γίνονταν παράνομα κι έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή χιλιάδων γυναικών. Αυτό είναι το ελεύθερο πνεύμα του ELLE, που δεν σταματά ποτέ να με συγκινεί και να με εμπνέει. Είμαι ευτυχής που όλη αυτή η φιλοσοφία αγγίζει κι εσάς. Παίρνω e-mails από αναγνώστριες που μου εξομολογούνται ότι λατρεύουν τη μόδα, χωρίς αυτό να τις εμποδίζει να κατέβουν σε μια διαδήλωση. Όπως η Χριστιάννα, η οποία μου γράφει ότι «είναι πιο εύκολο πια να εξηγώ σε κάποιους φίλους πώς γίνεται το πρωί να διαβάζω ELLE πίνοντας κοκτέιλ και το βράδυ να “τρώω” χημικά…». Αυτά είναι τα κορίτσια μου! Έτοιμα να βουτήξουν στο κύμα που θα αλλάξει τον κόσμο. Όσα μας εμπνέουν και μας κόβουν την ανάσα από χαρά, τα όνειρά μας, η πίστη σε ό,τι καλύτερο κουβαλάμε μέσα μας είναι τα μόνα όπλα που έχουμε για να ξεπεράσουμε όλο αυτό το τραγικό πράγμα που μας συμβαίνει. Θα τα καταφέρουμε.
Γιατί είμαστε μόνο… είκοσι πέντε. Είκοσι πέντε κι έτοιμες για όλα!
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
Ακολουθήστε το ELLE στο
Google News
και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!
