Διαβάζω ότι η Χρυσή Αυγή σκοπεύει να ιδρύσει μια οργάνωση με το όνομα «Γιατροί με σύνορα» που θα απευθύνεται μόνο (!) σε Έλληνες. Διαβάζω ότι μαθητές σε νυχτερινό σχολείο περιέλουσαν με εύφλεκτο υλικό 25χρονη τρανσέξουαλ συμμαθήτριά τους και αποπειράθηκαν να την κάψουν ζωντανή. Παγώνω.
Ποιοι τους επιτρέπουν να αλωνίζουν και να τρομοκρατούν τον κόσμο; Ποιοι και πόσοι είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που χειροκροτούν μια τέτοια κατάντια;
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, 700 με 750 χιλιάδες άτομα θα ψηφίσουν τη Χ.Α. Είναι όσοι περιμένουν κάθε μέρα να ικανοποιήσουν την εκδικητική τους μανία παρακολουθώντας ερασιτεχνικά βιντεάκια στο YouTube με μαυροντυμένους τύπους που κυνηγούν μετανάστες, κλείνουν θέατρα, επιτίθενται σε πολιτικούς στις εκπομπές ή φτύνουν και γρονθοκοπούν ομοφυλόφιλους στο Γκάζι. Είναι ένα τεράστιο πια ποσοστό που στρογγυλοκάθεται αναπαυτικά στον καναπέ και αδυνατεί να σκεφτεί οτιδήποτε για το μέλλον του πέρα από το ότι θα ήθελε να δει λουτρά αίματος γύρω του. Χωρίς όμως να λερώσει τα χέρια του. Πρόκειται για οργισμένους «νομοταγείς» πολίτες που στηρίζουν τη φασιστική τρομοκρατία. Δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στους Χρυσαυγίτες, οι οποίοι θα «καθαρίσουν» για πάρτη τους. Προστατευμένοι στο σαλόνι τους, στις καφετέριες, στη δουλειά τους, απολαμβάνουν τη φρίκη και την τυφλή βία σιωπηλά, όπως σιωπηλή και τυφλή είναι και η εκδίκησή τους. Εκείνοι δέρνουν με το… τηλεκοντρόλ κι εκτονώνονται εξ αποστάσεως με τις τηλεοπτικές γροθιές του Κασιδιάρη σε γυναίκες, σαν να παίζουν video game. Αυτό το είδος του Έλληνα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Ανδρώθηκε τη δεκαετία του ‘80, διαμορφώθηκε την εποχή που μεσουρανούσε ο Αυριανισμός και μεγάλωσε τα παιδιά του με τη νοοτροπία του τσαμπουκά που, όταν τα βρίσκει σκούρα, δέρνει γιατί είναι άντρας. Αυτό τον τύπο περιγράφει εύστοχα ο Τάκης Θεοδωρόπουλος στο βιβλίο του Το Τελευταίο Τέταρτο (εκδ. Πόλις): «Τον Ελληναρά με την κοιλιά, αξύριστο, με ιδρωμένη φανέλα και σαγιονάρες, ο οποίος είναι δημοκράτης βαμμένος αλλά ρίχνει σφαλιάρες στην κυρά και ζει πουλώντας λαθραία καρπούζια με το μαχαίρι, το βράδυ δουλεύει ταξί και δεν βλέπει το λόγο γιατί ο γιος του πρέπει να διαβάζει αφού η ζωή δεν βρίσκεται στα βιβλία. Είναι άντρακλας, και ως άντρακλας που είναι ξέρει ότι η ζωή και η αλήθεια της βρίσκονται “εκεί έξω”. Αυτή είναι και μία από τις ουσιαστικές διαφορές της Ελλάδας της δεκαετίας του ΄80 από την Ελλάδα της δεκαετίας του ΄50. Ο φτωχός αγρότης της δεκαετίας του ΄50 πήγαινε αξημέρωτα στο χωράφι του και αντιμετώπιζε τις κακουχίες ελπίζοντας ότι θα βοηθούσε το παιδί του να “γίνει καλύτερος άνθρωπος”. Τι σήμαινε αυτό; Να μορφωθεί, να μιλάει καλύτερα από τον ίδιο, να γίνει επιστήμονας. Στη δεκαετία του ΄80, η ζωή είχε μετακομίσει “εκεί έξω” και μαζί και το μέλλον, το 2012 δηλαδή».
Τους λόγους που συμβαίνει αυτό, τις ρίζες του προβλήματος, αλλά και το πώς θα τελειώνουμε μια για πάντα με τέτοιου είδους φαινόμενα εξηγεί ο Δημήτρης Ψαρράς στο βιβλίο του Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής (εκδ. Πόλις). Σύμφωνα με το συγγραφέα, δεν υπήρξε ομαλή μετάβαση από τη δικτατορία στη μεταπολίτευση. Όπως συνέβη στη Γερμανία, όπου η Δημοκρατία της Βαϊμάρης «δεν προέκυψε από μια επανάσταση, αλλά υπήρξε συνέπεια της ήττας και της μεταπολεμικής κρίσης. Κάτι ανάλογο ζήσαμε στη μεταπολίτευση. Η δικτατορία έπεσε εξαιτίας της κυπριακής τραγωδίας και το μεταπολιτευτικό καθεστώς είχε τα όρια που προσδιόριζε η συντηρητική συμμαχία που ήρθε στην εξουσία μετά από αυτή. Και η σημερινή αστάθεια του πολιτικού συστήματος οφείλεται στο γεγονός ότι υπήρξε “ανάπηρη” αυτή η μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία. (…) Μία από τις συνέπειες αυτής της “αναπηρίας” είναι η υστέρηση της Ελλάδας σε ένα άλλο “ευρωπαϊκό κεκτημένο”: την προσαρμογή στις διεθνείς συνθήκες για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την καταπολέμηση των διακρίσεων και του ρατσισμού, την εφαρμογή των υποχρεώσεων της χώρας απέναντι στους πρόσφυγες. (…) Ωστόσο το αν “θα περάσει ο φασισμός” εξαρτάται από το αν θα σταματήσουν να φλερτάρουν μαζί του όσοι ελπίζουν ότι μέσω της Χρυσής Αυγής θα ξεμπερδέψουν μια και καλή από την ηγεμονία της Αριστεράς, που τη βλέπουν ως φάντασμα να αντιστέκεται στους σχεδιασμούς κατεδάφισης των κοινωνικών κεκτημένων».
Εκεί όπου μας οδηγούν δεν βρίσκεται παρά μόνο το σκοτάδι, το μαύρο, ο θάνατος… Τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον. Το μόνο που θα μας φυλάξει είναι να συνεχίσουμε να αναζητούμε, ακόμα κι αν όλα γύρω μας δείχνουν να καταρρέουν, αυτό το κάτι που θα ανάψει στην ψυχή μας ξανά τη σπίθα του έρωτα με την ευρύτερη έννοια: της δημιουργίας, της έμπνευσης, της λαχτάρας για νέα πράγματα… Αυτή τη δύναμη που έχει κάποιος όταν παλεύει για το καλύτερο. Την αισιοδοξία ότι τελικά θα τα καταφέρει να κρατήσει αλώβητο μέσα του ό,τι ωραιότερο έχει. Όταν τα πράγματα ζορίζουν, προσπαθώ να το υπενθυμίζω στον εαυτό μου και σ΄ αυτούς που αγαπώ: Δεν υπάρχει άλλη λύση από το να συμμαχήσουμε με τον καλύτερο εαυτό μας. Κι από τη γερασμένη παραίτηση που μας προκαλεί το χάος, να αφεθούμε στην καθησυχαστική ελπίδα ότι, ακόμα κι αν τα χάσουμε όλα, δεν θα μας πάρει κανείς, μα κανείς το δικαίωμα να ΝΙΩΘΟΥΜΕ άνθρωποι. Και να ΠΡΑΤΤΟΥΜΕ όπως αρμόζει στους ανθρώπους. ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Κι όταν όλοι εμείς μαζί, κι ο καθένας ξεχωριστά, σκοτώσουμε μέσα μας το κτήνος που μας έχει πιάσει από τα δόντια και μας σέρνει στη ζούγκλα, ίσως βρεθεί και κάποιος να μας εμπνεύσει. Αυτός ο αθεράπευτα πιστός σ’ αυτόν το δρόμο, που, όπως τραγουδάει ο Μάνος Χατζιδάκις στην Οδό Ονείρων, θα ξενυχτήσει ως το πρωί για να μαζέψει τα καινούρια όνειρα που θα γεννήσουμε. Ας δούμε τα λόγια του σαν ευχή. Καλές γιορτές.
Φλώρα Τζημάκα
ΥΓ.: Κάντε δώρο στον εαυτό σας αυτά τα δύο βιβλία, του Τάκη Θεοδωρόπουλου και του Δημήτρη Ψαρρά. Το πρώτο είναι αληθινά νοσταλγικό, το δεύτερο συγκλονιστικό.
