Η αυτοκτονία του 77χρονου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα είναι μια βαθιά πολιτική πράξη, που δεν αντικατοπτρίζει την αγανάκτηση, αλλά την απόγνωση ενός ολόκληρου λαού, που νιώθει τη θηλιά στο λαιμό του να σφίγγει ολοένα και περισσότερο.
Δεν είναι η πρώτη αυτοκτονία εξαιτίας της κρίσης. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας, οι αυτόχειρες αυξήθηκαν στη χώρα μας κατά 45% το 2011 σε σχέση με το 2010. Αυτό που συνέβη στο Σύνταγμα μας συγκλονίζει γιατί κρύβει έναν τεράστιο συμβολισμό. Ο ηλικιωμένος άντρας ήταν ένας από εμάς. Ο πατέρας μας, ο παππούς μας, εμείς οι ίδιοι. Ένας αξιοπρεπής πολίτης, που προτίμησε να στρέψει το όπλο πάνω του από το να αφεθεί παθητικά να βιώσει τον εξευτελισμό που επιβάλλουν στην Ελλάδα Ευρώπη και Τρόικα με τις ευλογίες των πολιτικών μας. Η πράξη του έγινε -όπως εύστοχα γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ στο Έθνος- «ενώπιον του δήμου, του λαού, ώστε η αυτοκτονία να προσλάβει αυτοδικαίως χαρακτηριστικά κοινωνικού γεγονότος». Συνέβη στο Σύνταγμα, στην καρδιά της πλατείας που έχει συνδεθεί με τους αγώνες μας. Εκεί όπου συγκεντρωνόμαστε κατά χιλιάδες για να διαδηλώσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να λυτρωθούμε έστω και για λίγο από αυτό το απίστευτο συναίσθημα αδικίας που μας πνίγει. Ο Δημήτρης Χριστούλας δεν τράβηξε τη σκανδάλη γιατί φοβόταν να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, αλλά επειδή θεώρησε ότι η αξιοπρέπειά του ήταν πιο σημαντική από την ίδια τη ζωή του. «Επέλεξε να αποφύγει να δει τα χειρότερα πριν αυτά καταφθάσουν» γράφει σε επιστολή του στην Ημερησία ο Κωνσταντίνος Καλαμβοκίδης, μεταπτυχιακός φοιτητής κοινωνικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Και συνεχίζει: «Αυτή η πράξη συμβολίζει την απώλεια κάθε ελπίδας και θετικής προοπτικής στη ζωή γι' αυτό τον άνθρωπο. Και όταν η ελπίδα για τη ζωή πεθαίνει, τότε, απ' ό,τι φαίνεται, λίγα πράγματα μπορούν να φοβίσουν κάποιον, και αυτό δεν είναι ούτε καν ο θάνατος».
Με σοκάρει που πολιτικοί όπως, για παράδειγμα, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ Πάρις Κουκουλόπουλος και Πάνος Μπεγλίτης αδυνατούν ακόμα και τώρα, στο έσχατο σημείο, να δουν την πραγματικότητα και ερμηνεύουν με αρρωστημένο τρόπο την απόγνωση των πολιτών. Ο πρώτος σε τηλεοπτική εκπομπή του ΣΚΑΪ δήλωσε: «Μιλά (σ.σ. ο αυτόχειρας) στο όνομα πολλών, γιατί προφανώς ένας συνταξιούχος φαρμακοποιός, όσα χρόνια κι αν περάσουν από τη σύνταξή του, δεν ψάχνει ποτέ στα σκουπίδια! Εάν ο ίδιος άνθρωπος είχε άλλη προσέγγιση, θα μπορούσε να μας βοηθήσει -και πολύ καλά- για το πώς τα 4 δισ. του 2004 για δαπάνες φαρμάκου έγιναν 9 δισ. μέσα σε λίγα χρόνια». Όταν οι δημοσιογράφοι αντέδρασαν, είπε κυνικά: «Δεν ήρθα σε εκπομπή ψυχανάλυσης, ήρθα να κινητοποιηθώ». Ενώ ο δεύτερος δήλωσε: «Το αν είχε χρέη ή δεν είχε χρέη, το αν τα έφαγαν τα παιδιά του ή τα έφαγε ο ίδιος, σεβασμός σε αυτές τις περιπτώσεις…». Ζουν σε άλλη χώρα όλοι αυτοί; Δεν είναι μόνο ανάξιοι και ανίκανοι να εκφράσουν τις ανάγκες του λαού που υποτίθεται πως εκπροσωπούν, αλλά γίνονται και προκλητικοί παίζοντας με το πένθος μιας χώρας που δοκιμάζεται. Σαν ξένοι. Και μάλιστα λίγο πριν από τις εκλογές.
ΥΓ.: Μην αφήσουμε τη θυσία ενός ανθρώπου που μέχρι χθες ζούσε πλάι μας, βασανιζόταν από την ίδια απόγνωση όπως κι εμείς, βιαζόταν καθημερινά από τους ίδιους δυνάστες που μας ταπεινώνουν, να πάει χαμένη. Ας αναλογιστούμε το μήνυμά του και στις εκλογές που έρχονται ας είμαστε εκεί, όχι για να ψηφίσουμε αν δεν ξέρουμε τι, αλλά έστω για να καταψηφίσουμε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
