Εγκλωβισμένοι στην απάθεια

Είναι Πέμπτη πρωί, παραμονή των πανελλήνιων εξετάσεων. Διαβάζω στο διαδίκτυο διάφορα άρθρα για το άδοξο τέλος της απεργίας των καθηγητών (πριν καν αρχίσει). Οι υποψήφιοι, μεταξύ των οποίων και ο γιος μου, την επομένη θα δώσουν κανονικά.

 

Η ανίερη συμμαχία των συνδικαλιστών πούλησε στεγνά τους εκπαιδευτικούς, με πρόσχημα ότι την κινητοποίηση δεν στήριξαν οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Αφού ξεσήκωσαν τον κλάδο, μετά τον άδειασαν χωρίς ντροπή. Η κυβέρνηση τρίβει τα χέρια της με την ασυνεννοησία, και κάποιοι γονείς πανηγυρίζουν χωρίς να κατανοούν πόσο εις βάρος μας είναι αυτή η έκβαση. Τα παιδιά μας θα δώσουν τις εξετάσεις τους, αλλά αύριο θα βγουν σε μια κοινωνία που σηκώνει τα χέρια ψηλά και πέφτει αμαχητί. Μια κοινωνία-έρμαιο, τελείως ανυπεράσπιστη, που υποκύπτει στις απειλές της κυβέρνησης, η οποία καταστρατηγεί και το τελευταίο οχυρό του αδικημένου πολίτη: το δικαίωμα στην απεργία. Κάποιοι νιώθουν ανακουφισμένοι επιμένοντας να βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Δεν ανήκω σε αυτούς. Μα και το ίδιο μου το παιδί, που έχει χάσει τον ύπνο του για να πετύχει σε αυτές τις εξετάσεις, νιώθει αδειασμένο. Διότι μπορεί και αντιλαμβάνεται το αυτονόητο: Σήμερα είναι οι καθηγητές, αύριο θα είναι εκείνο και οι φίλοι του που δεν θα μπορούν να υψώσουν τη φωνή τους ενάντια στους σύγχρονους τυράννους των μνημονίων. Είμαστε όλοι καθηγητές. Όλοι προδομένοι κι όλοι σε αδιέξοδο. Όσο μένουμε περιχαρακωμένοι πίσω από τα μικροσυμφέροντά μας, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη μας, είμαστε κάτι πολύ χειρότερο από πιόνια. Είμαστε σκλάβοι. 

 

Όπως προανέφερα, παρακολούθησα τα γεγονότα από κοντά. Ως μητέρα προσπάθησα να ξεπεράσω την αγωνία μου και να δω τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο καθαρά. Διάβασα και άκουσα πολλές και διαφορετικές απόψεις. Θύμωσα. Συγκινήθηκα. Ανησύχησα. Κάποια στιγμή είχα την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Ότι τελικά ως πολίτες θα φερθούμε ώριμα και θα συμμαχήσουμε με τον καλύτερο εαυτό μας, στηρίζοντας τον αγώνα που δίνει ένα μεγάλο -και πολύ σημαντικό!- κομμάτι της κοινωνίας μας. Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο σπουδαίο είναι, θα νιώθαμε ηττημένοι. Ο δάσκαλος είναι ιδέα. Το να πιστεύεις σε αυτόν, να τον στηρίζεις είναι σαν να χτίζεις ένα ανάχωμα στη σκόπιμη και στοχευμένη αμάθεια.

 

Ο μπλόγκερ Πιτσιρίκος έγραψε πάνω σε αυτό ένα βαθιά ανθρώπινο και θυμωμένο κείμενο: «Οι δάσκαλοι είναι αυτοί που χτίζουν μια ανθρώπινη κοινωνία, κάνουν το σημαντικότερο -μαζί με τους γιατρούς- λειτούργημα, αλλά τους έκαναν αξιολύπητα ανθρωπάκια που αναγκάζονται να γίνουν αρπακτικά για να επιβιώσουν, ενώ όσοι αρνούνται να υποταχθούν στα κελεύσματα των καιρών και τους νόμους της αγοράς και προσπαθήσουν να παραμείνουν άνθρωποι και Δάσκαλοι θα σαλτάρουν ή θα πεθάνουν πριν από την ώρα τους. Κι αντί μια ολόκληρη κοινωνία να είναι στα κάγκελα και να στέκεται στο πλευρό των εκπαιδευτικών με τους οποίους τα παιδιά τους περνάνε περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι με τους ίδιους (…), ακούς να αναπαράγονται σχεδόν από όλους οι απίστευτες μ… των ξεπουλημένων τηλεδημοσιογράφων για τις λίγες ώρες που δουλεύουν οι καθηγητές, λες και δεν πήγαμε όλοι στο σχολείο και δεν ξέρουμε από τη δική μας εμπειρία πως δάσκαλοι και καθηγητές δεν έχουν μόνο τις ώρες διδασκαλίας αλλά ένα σωρό άλλες εργασίες και υποχρεώσεις μέσα στο σχολείο αλλά και στο σπίτι τους». 

 

Και δεν ήταν η μόνη ψύχραιμη φωνή μέσα στον πανικό και την υστερία που επικράτησαν. Πολλοί γονείς βγήκαν δημόσια και στήριξαν το δικαίωμα των καθηγητών να απεργήσουν, παρόλο που τα παιδιά τους κινδύνευαν να χάσουν τις εξετάσεις τους.

 

Ενδεικτικά αναφέρω το κείμενο του Γιάννη Μακρυγιάννη στο Πρώτο Θέμα: «Αρνούμαι να μπω στη λογική του εύκολου λιθοβολισμού των καθηγητών. Αρνούμαι να υποκύψω στο λαϊκισμό και τη λογική του διαχωρισμού των κοινωνικών ομάδων, που με τόσο απροκάλυπτο τρόπο χρησιμοποιεί η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία για να περάσει κάθε επιλογή της και κάθε σχέδιό της. Αρνούμαι να καταδικάσω τους ανθρώπους που μαθαίνουν γράμματα στα παιδιά μου και με περίσσια υποκρισία να τους ρίξω ευθύνες ή να τους ζητήσω να αποδεχθούν πράγματα σε βάρος τους, στο όνομα μιας υποτιθέμενης προστασίας των παιδιών, των γονέων και της κοινωνίας. Δεν επιλέγω αυτή τη στάση με την ασφάλεια του αδιάφορου και του ξένου προς το πρόβλημα. Την επιλέγω με πόνο και μετά από σκέψη βασανιστική. Γιατί πανελλαδικές εξετάσεις δίνει και η δική μου κόρη. Δεν είμαι απλός παρατηρητής, είμαι άμεσα ενδιαφερόμενος. Επειδή όμως η ιδιότητα του γονιού δεν με κάνει ούτε “κουφό” ούτε “τυφλό”, αλλά θέλω να είμαι και πολίτης με κρίση και άνθρωπος με ευαισθησία, δεν υποκύπτω στην καραμέλα της κυβερνητικής προπαγάνδας και του “κανιβαλισμού”. Ξέρω ότι την ευθύνη για την αναστάτωση δεν την έχουν οι καθηγητές αλλά η κυβέρνηση, η οποία άνοιξε αυτή την περίοδο θέματα που ήξερε ότι θα προκαλούσαν την αντίδραση της εκπαιδευτικής κοινότητας».

 

Όμως όσο διαυγείς και δυνατές είναι οι μεμονωμένες φωνές, δεν αρκούν. Λείπει η οργάνωση. Οι συνδικαλιστές που θα έπρεπε να σηκώσουν το βάρος του συντονισμού και να εμπνεύσουν τους αγώνες μας πνίγονται μέσα στην ασυνεννοησία τους. Δεν ξέρω αν είναι ύποπτοι, όπως ακούγεται στις συζητήσεις των καφενείων ή γράφεται στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά δείχνουν ανίκανοι να διαχειριστούν το σπουδαίο ρόλο τους. Οι συνεχόμενες ήττες, οι προδοσίες, τα πισωγυρίσματα, τα δημόσια αλληλομαχαιρώματα έχουν απαξιώσει την ίδια τελικά τη μάχη πριν καν δοθεί. 

 

Στην περίπτωση της απεργίας των καθηγητών, αυτό φάνηκε δυστυχώς ξεκάθαρα. Γιατί ενώ δεν είχαν εναντίον τους την κοινή γνώμη (σύμφωνα με δημοσκόπηση της Kapa Research, το 57% των ερωτηθέντων δεν συμφωνεί με την επιστράτευση των καθηγητών, παρόλο που η πλειοψηφία, σχεδόν το 67%, διαφωνούσε με την απεργία στις Πανελλαδικές), τα έκαναν μαντάρα. Εμείς όμως τι κάνουμε; 

 

Η ανοχή στην ακραία καταστολή, η επιστράτευση, η βία του εργατικού μεσαίωνα που βιώνουμε δεν δείχνει τη νίκη της μνημονιακής κυβέρνησης. Δείχνει τη δική μας ήττα και την ηθική μας χρεοκοπία ως πολιτών. Είμαστε η σιωπή μας. Η συνενοχή μας. Και γι’ αυτό είμαστε άξιοι της τύχης μας. Πληρώνουμε την απάθειά μας. Το ραγιαδισμό που δεν λέμε να βγάλουμε από το πετσί μας. Προφανώς και όσα περνάμε, στο τέλος της μέρας, μας αξίζουν. Γιατί στις πιο κρίσιμες στιγμές γυρνάμε την πλάτη και κοιτάμε την πάρτη μας. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: μπορεί να πετύχαμε στις Πανελλήνιες, χάσαμε όμως στις εξετάσεις της ζωής.

Φλώρα Τζημάκα

ftzimaka@pegasus.gr