Exile on Main Street: αγαπημένο LP των Rolling Stones. Στα ελληνικά, εξορία στον κεντρικό δρόμο. Κάπως έτσι νιώθουμε όλοι, ότι είμαστε εξόριστοι στον κεντρικό δρόμο που λέγεται Ευρώπη. Εξόριστοι από την ίδια μας τη ζωή. Καταδικασμένοι σε μια συνεχή ανασφάλεια, σαν να βαδίζουμε διαρκώς σε κινούμενη άμμο. Σε μια χώρα που αλλάζει δραματικά από μέρα σε μέρα. Στο ενδιαφέρον άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ με τίτλο Ρημάζει η Χώρα υπό το Καθεστώς του Μνημονίου, ο καλός δημοσιογράφος παραθέτει στοιχεία που παρουσιάζουν την τραγική κατάσταση στην οποία μας έχουν φέρει. Η μείωση του ΑΕΠ μέχρι το τέλος του 2012 θα υπερβαίνει το 20% σε σχέση με το 2008. Μόνο σε περιπτώσεις πολέμων σημειώνεται τέτοια καταβαράθρωση. Αυτό έχει συνέπεια την εκτίναξη των ποσοστών ανεργίας. Οι πολίτες που αδυνατούν να βρουν δουλειά υπερτριπλασιάστηκαν από τον Ιούνιο του 2008 (7,4%) έως τον Ιούνιο του 2012 (24,4%). Δηλαδή, σε πραγματικά νούμερα, 3,8 εκατ. Έλληνες πρέπει να ζήσουν 4,6 εκατ. άτομα (1,2 εκατ. ανέργους και 3,4 εκατ. ηλικιωμένους, παιδιά κ.λπ.). Παράλληλα με όλα αυτά, το χρέος μας γιγαντώνεται. Από 115% του ΑΕΠ τo 2009, όταν το παρέλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου, φέτος θα φτάσει στο 166,5%. Πώς είναι δυνατόν να τολμούν να μιλάνε για σωτηρία της χώρας με χρέος 166%;
Όπως σημειώνει ο Δελαστίκ, δύο μελέτες -η μία από το ΚΕΠΕ και η άλλη από το ΙΟΒΕ- αποδεικνύουν με επιστημονικό τρόπο ότι το μνημόνιο είναι θηλιά στο λαιμό μας και τίποτε άλλο. Το 2020 το χρέος θα κυμαίνεται στο 150% (!) του ΑΕΠ. Ο κατώτατος μισθός έχει φτάσει στο επίπεδο του 1978 και στο τέλος του 2012 το κατά κεφαλήν εισόδημα θα αντιστοιχεί στο 68,5% του μέσου όρου της Ε.Ε. Θα έχουμε γυρίσει δηλαδή 20 χρόνια πίσω!
Σας ζάλισα με τα νούμερα; Καλύτερα. Για να πάρουμε όλοι μαζί ανάποδες. Τι άλλο θέλουμε δηλαδή για να δούμε καθαρά ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς το χείλος του γκρεμού; Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι, εκείνοι που έβλεπαν μαζοχιστικά ή σαδιστικά το μνημόνιο σαν την τιμωρία μας για τη διαφθορά, τώρα διαπιστώνουν το αδιέξοδο. Το μνημόνιο και η Ευρώπη δεν φαίνεται να είναι η λύση, όπως σίγουρα δεν είναι και κανένα από τα κόμματα της τριπλέτας, που μας οδηγούν στην καταστροφή.
Η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από εμάς. Ποτέ στην ιστορία οι μεγάλες ανατροπές δεν προέκυψαν από την εξουσία, λέει η Ναόμι Κλάιν. Πάντα η σπίθα προερχόταν από το λαό. Από ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να παλέψουν για τη ζωή τους, για όσους αγαπούν. Αυτό είναι το όπλο μας: να μην παραδοθούμε, να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε.
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
ΥΓ.: Ξανακούω έπειτα από πολλά χρόνια το Exile on Main Street… Μουσική υπόκρουση μιας άλλης εποχής. Ξέγνοιαστης. Με πολλά όνειρα και ελπίδα για το αύριο. Το ακούω και συνεχίζω να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Όπως τότε.
Ακούστε εδώ το τραγούδι Shine a light των Rolling Stones από το άλμπουμ Exile On Main Street:
